Γιατί υπάρχουν επαναστάτες στις μέρες μας?
Μη το γελάτε, σοβαρά μιλάω. Γιατί υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν τόσο μεγάλες αλλαγές στη ζωή όλων μας;. Θα σας φέρω ένα παράδειγμα εδώ από τη γειτονιά μου για να καταλάβετε τι λέω. Δεν διαφωνώ με τις αλλαγές γενικά αλλά μη το παρακάνουμε, ωραίο είναι να κάνεις μικρές αλλαγές που εξυπηρετούν όλο τον κόσμο. Να, όπως έκανε ο δήμος που γκρέμισε το πάρκο στη γωνία και το έδωσε σε μια εταιρεία να το κάνει παρκινγκ για να έχουμε όλοι κάπου να αφήνουμε το αυτοκίνητο μας. Αλλά είδατε οι δήθεν επαναστάτες που υποτίθεται ότι ενδιαφέρονται για το λαό; Αντί να συγχαρούν το δήμαρχο, πήγαν και έστησαν μια «πρωτοβουλία κατοίκων» για να εμποδίσουν τα έργα και κάτι έγραφαν για το «κεφάλαιο που κόβει τις ζωές μας στα μέτρα του». Στη συνέχεια, όχι μόνο εμπόδισαν τα έργα να προχωρήσουν, αλλά μοίραζαν και κείμενα που έλεγαν ότι είναι αντίθετοι με το «εκμεταλλευτικό σύστημα στο οποίο ζούμε».
Πραγματικά μου είναι ανεξήγητο. Για τι ακριβώς γκρινιάζουν; Αφού οι καλύτεροι οικονομολόγοι του 20ου αιώνα το εξήγησαν : δεν υπάρχει οικονομική εκμετάλλευση, το αφεντικό σου δίνει μια δουλειά και εσύ τη δέχεσαι και προσφέρεις σε αντάλλαγμα το χρόνο σου. Οι πιο γνωστοί κοινωνιολόγοι και φιλόσοφοι της εποχής μας, μας το εξήγησαν επανειλημμένα : οι άνθρωποι δεν μπορούν να διαχειριστούν τις ζωές τους, για αυτό και χρειάζονται πανίσχυρα κράτη να ορίζουν κάθε τομέα της κοινωνικής ζωής τους και αφεντικά και μάνατζερ να οργανώνουν την οικονομία, να εξηγούν σε κάθε εργαζόμενο πώς θα κάνει τη δουλειά του, τι πρέπει να παράγει και πώς. Υπήρχαν βέβαια και φωνές που έλεγαν ότι αυτά δεν πρέπει να συμβαίνουν, αλλά ευτυχώς τους βάλαμε στην άκρη γιατί ήταν «οπισθοδρομικοί».
Ειλικρινά σας λέω δεν καταλαβαίνω. Όλα μια χαρά μου φαίνονται . Ακόμα και το όνομα που έχει δοθεί στις σημερινές κοινωνίες είναι ωραίο, δεν ζούμε πια στον βάρβαρο «καπιταλισμό» που είχαν οι κακόμοιροι το 19ο αιώνα, έχουμε περάσει πλέον στις «μεταβιομηχανικές κοινωνίες», έτσι τις ονόμασαν οι σοφοί της εποχής μας. Ακόμα και οι ταξικές διακρίσεις έχουν εξαφανιστεί πλέον, έτσι είπε πέρυσι η Ευρωπαϊκή Ένωση αφού μας απέδειξε μέσα από το «ψήφισμα για την καταδίκη των ολοκληρωτικών καθεστώτων» ότι η θεωρία κάποιου Μαρξ για την πάλη των τάξεων οδηγεί σε εγκλήματα. Δεν είδατε τι έγινε στη Ρωσία; Αναμενόμενο ήταν βέβαια αφού είχαν για ηγέτη έναν τύπο, Λένιν νομίζω τον έλεγαν, που είχε σκοτώσει μόνος του 40 εκατομμύρια ανθρώπους. Αλήθεια σας λέω, το είδα σε ένα ντοκιμαντέρ στην ΕΤ1.
Ευτυχώς πάνε αυτά πλέον, οι επαναστάσεις είναι πλέον παρελθόν, έχουμε την ησυχία μας πλέον. Να, με την κρίση μόνο είχα ανησυχήσει λίγο αλλά ευτυχώς ενημερώθηκα από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, που είναι τα μεγαλύτερα μυαλά στην οικονομία σήμερα. Τελικά, όλα ήταν μια παρεξήγηση, τίποτε σοβαρό, κάτι μάνατζερ, από αυτούς που σας έλεγα πριν, κάνανε μερικά λαθάκια και δημιουργήθηκε ένα μπλέξιμο αλλά όλα θα λυθούν αν δώσουμε πολλά λεφτά στις τράπεζες και στις επιχειρήσεις για να μη χαθούν δουλείες και αν τις αφήσουμε να απολύσουν πολύ κόσμο για να γίνει η αγορά εργασίας πιο «ευέλικτη». Πού να δείτε τι πήγαν και είπαν αυτοί οι οπισθοδρομικοί που θέλουν επαναστάσεις, ότι τάχα όλο το σύστημα της οικονομίας είναι λάθος και για αυτό γεννάει κρίσεις. Βλακείες σας λέω, όλα καλά θα πάνε αρκεί να τα αναθέσουμε σε αυτούς που ξέρουν. Άκουσα μάλιστα μες το καλοκαίρι ότι η κρίση πέρασε, οι ρυθμοί ανάπτυξης θα ανέβουν πάλι, οι τράπεζες έχουν κέρδη και έτσι θα ζήσουμε όλοι με άνεση.
Ένα μόνο πράγμα δεν έχω καταλάβει : γιατί απολύθηκα την περασμένη εβδομάδα;
Να δεις που κάποιο λάθος θα έκανα που δεν το θυμάμαι τώρα. Μόλις το θυμηθώ θα πάω να ζητήσω συγγνώμη από το αφεντικό μπας και με ξαναπροσλάβει…
Παρασκευή 23 Απριλίου 2010
ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ
Έχουν περάσει έξι μήνες από τις εκλογές του Οκτωβρίου και μέχρι στιγμής η πολιτική της νέας κυβέρνησης του ΠΑ.ΣΟ.Κ. στο θέμα των προσφύγων ουδόλως απέχει από τα έργα της προηγούμενης. Οι επιθέσεις εναντίον τους συνεχίζονται με πρωτόγνωρη ένταση και αγριότητα έχοντας λάβει πια διαστάσεις πογκρόμ, με εκτεταμένες επιχειρήσεις-σκούπα σε διάφορους χώρους μαζικής διαμονής και συνάθροισης μεταναστών, καθώς και με εμπρησμούς σε προσφυγικούς καταυλισμούς, όπως αυτός της Πάτρας. Τα κρατητήρια όλης της χώρας έχουν γεμίσει με μετανάστες οι οποίοι εκτός από τις άθλιες συνθήκες κράτησης βιώνουν και την άγρια καταστολή και βία. Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τη δολοφονία του Μοχάμεντ Καμράν Ατίφ ύστερα από ξυλοδαρμό του από αστυνομικούς του Α.Τ. Νίκαιας στο σπίτι του και στη συνέχεια από τα βασανι στήρια στο τμήμαΗ Ελλάδα μάλιστα, όντας το ανατολικό σύνορο της Ευρώπης, συνέβαλε τα μέγιστα στην πολιτική απόφαση του συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης για τη δημιουργία κοινού σώματος λιμενοφυλακής και σώματος άμεσης επέμβασης στα σύνορα των κρατών-μελών. Καθημερινά πλέον εξαπολύονται με τη συνδρομή και της ευρωπαϊκής υπηρεσίας φύλαξης Frontex, η οποία ευθύνεται για τον πνιγμό εκατοντάδων μεταναστών στη Μεσόγειο, επιχειρήσεις εναντίον άοπλων και εξαθλιωμένων ανθρώπων που προσπαθούν να περάσουν στη χώρα μας. Όσοι καταφέρουν να επιζήσουν και συλλαμβάνονται είτε στέλνονται πίσω είτε μεταφέρονται σε στρατόπεδα κράτησης όπως αυτά της Παγανής Λέσβου, της Χίου, της Σάμου, της Ρόδου, της Εύβοιας, του Έβρου. Στα κέντρα υπάρχουν κρατούμενοι διαφορετικών ταχυτήτων : όσοι επιθυμούν να υποβάλλουν αίτηση για τη χορήγηση ασύλου κρατούνται ‘’παραδειγματικά’’ και ‘’τιμωρητικά’’ για τρεις μήνες (η Ελλάδα έχει το χαμηλότερο ποσοστό χορήγησης ασύλου στην Ευρώπη), ενώ οι υπόλοιποι αφού καταχωρηθούν στο σύστημα Eurodac απελευθερώνονται σε συντομότερο χρονικό διάστημα με ένα χαρτί διοικητικής απέλασης που τους υποχρεώνει να εγκαταλείψουν τη χώρα μέσα σε ένα μήνα.
Ιδιαίτερα το κέντρο κράτησης αλλοδαπών της Μυτιλήνης έχει επανειλημμένως καταγγελθεί για κακομεταχείριση των κρατουμένων σε εκθέσεις και ανακοινώσεις διεθνών οργανισμών που ασχολούνται με θέματα προσφύγων. Υπάρχουν μάλιστα ηχητικά ντοκουμέντα εκκλήσεων από πρόσφυγες που ζητούν προστασία καθώς μετά από κάθε καταγγελία ζουν ένα εφιάλτη χειρότερο από πριν. Παρ’ όλα αυτά η αστυνομική διοίκηση συνεχίζει να υποστηρίζει με θράσος ότι κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει την αστυνομία για κακομεταχείριση. Στο ίδιο παιχνίδι παραπλάνησης συμμετέχουν και οι ιατροδικαστές οι οποίοι συγκαλύπτουν τα εγκλήματα αυτά κάνοντας ψευδείς γνωματεύσεις.
Αποκορύφωμα όλων αυτών αποτελεί η κατάθεση του νομοσχεδίου του ΠΑ.ΣΟ.Κ. για την ιθαγένεια και την ψήφο των μεταναστών, το οποίο εναρμονίζεται με τη συνθήκη Σένγκεν και διαμορφώνει μια πλήρως αντιμεταναστευτική πολιτική μιας Ευρώπης-φρούριο για τους μετανάστες. Η κυβέρνηση πιστή στην αρχική της φιλοσοφία καθιστά ακόμη μικρότερη τη μειοψηφία που θα έχει πρόσβαση στην ιθαγένεια. Έτσι για όσα παιδιά έχουν γεννηθεί ή μεγαλώσει στο ελληνικό κράτος και είναι κάτω των 18 ετών απαραίτητη προϋπόθεση είναι η νομιμότητα και των δύο γονέων επί μία πενταετία καθώς και η επιτυχής (!!!) φοίτηση σε έξι συνολικά τάξεις του ελληνικού σχολείου. Για όσους έχουν κλείσει τα 18 τα πράγματα γίνονται ακόμη πιο δύσκολα καθώς θα πρέπει να περιμένουν δύο χρόνια από την υποβολή αίτησης ώστε να εξακριβωθεί ότι δεν αποτελούν κίνδυνο για τη δημόσια ασφάλεια !!!
Η εξασφάλιση της νομιμότητας και από τους δύο γονείς αφήνει εκτός της διαδικασίας τη συντριπτική πλειοψηφία των δικαιούχων καθώς οι μετανάστες και οι μετανάστριες που έχουν εκπέσει της νομιμότητας ή βαρύνονται από εκκρεμότητες ή δεν είχαν καμιά ευκαιρία νομιμοποίησης ανέρχονται σε εκατοντάδες χιλιάδες. Χαρακτηριστική αυτού του κλίματος είναι η δήλωση Ραγκούση για 140.000 μετανάστες και μετανάστριες που έχασαν τα τελευταία 2 χρόνια τα χαρτιά τους γιατί οι εργοδότες τους έκλεβαν τα ένσημα. Από την άλλη η επιτυχής φοίτηση στο ταξικό και εθνοκεντρικό σχολείο θα οδηγήσει στην απόρριψη πολλών παιδιών, ενώ το να μην αποτελεί κίνδυνο για τη δημόσια ασφάλεια σημαίνει σιωπή απέναντι σε κάθε είδους αστυνομική βία και αυθαιρεσία.
Για την πολιτογράφηση απαιτείται το χαράτσι των 1000 ευρώ (το πιο ακριβό παράβολο στην ΕΕ) ενώ η χρονική προϋπόθεση νόμιμης παραμονής αυξάνεται στα 7 ή και στα 8 χρόνια ανάλογα με το πόσο «παλιός» ή «νέος» είναι ο μετανάστης και η μετανάστρια. Οι αιτούντες θα υποχρεώνονται σε ειδικά τεστ ελληνικής γλώσσας, ιστορίας και πολιτεύματος από την επιτροπή πολιτογράφησης, ενώ θα πρέπει να έχουν καθαρό ποινικό μητρώο και από πλημμελήματα, στα οποία εντάσσεται «η αντίσταση κατά της αρχής!!!» και «η εξασφάλιση καταλύματος για μετανάστη ή μετανάστρια χωρίς χαρτιά» (ποινικοποίηση δηλαδή της αλληλεγγύης). Για την υποβολή υποψηφιότητας στα δημοτικά συμβούλια προστέθηκε ως προϋπόθεση «η επαρκής γνώση της ελληνικής γλώσσας».
Το νομοσχέδιο λοιπόν του ΠΑ.ΣΟ.Κ. ενώ εμφανίζεται σαν μια μεγάλη ‘’αλλαγή σελίδας’’ από τις πολιτικές του παρελθόντος, στην πράξη δεν κάνει τίποτα άλλο από το να διασπά παραπέρα τους μετανάστες σε ‘’νόμιμους’’ και ‘’παράνομους’’ δίνοντας στους πρώτους συμβολικά δικαιώματα και στους δεύτερους απελάσεις και διώξεις. Ο διαχωρισμός αυτός θα γίνεται εμφανής σε κάθε πτυχή της καθημερινής του ζωής καθώς οι ‘’παράνομοι’’ θα αποτελούν εύκολο στόχο για χειραγώγηση και εκμετάλλευση. Λόγω της επισφαλούς θέσης στην οποία θα βρίσκονται θα αδυνατούν να διεκδικήσουν καλύτερες συνθήκες εργασίας και η συνδικαλιστική τους δράση θα είναι ποινικοποιημένη. Έτσι θα αναγκάζονται να εργάζονται σε άθλιες συνθήκες, ανασφάλιστοι με εξευτελιστικές αμοιβές και σε απάνθρωπα ωράρια.Και ενώ το ΛΑ.Ο.Σ. με θράσος μιλάει για ‘’αλλοίωση του εκλογικού σώματος’’ και υποκριτικά απαιτεί δημοψήφισμα, η δήλωση του Σαμαρά για νομοσχέδιο που κινείται σε καλή κατεύθυνση είναι επιεικώς απαράδεκτη και προκλητική.
Παράλληλα με τα όσα βιώνουν οι μετανάστες σε όλη τη χώρα από τον κρατικό, μηχανισμό, έρχονται αντιμέτωποι και με το κλίμα ρατσισμού και εθνικισμού και από την πλευρά των ίδιων των πολιτών. Για τη στάση τους αυτή μεγάλο μερίδιο ευθύνης φέρουν τα Μ.Μ.Ε και τα <<αγαπημένα τους παιδιά>>, οι πολιτικοί και ιδεολογικοί δηλαδή αρχηγοί της άκρας δεξιάς όπως ο Καρατζαφέρης, ο Πλεύρης , ο Άδωνης Γεωργιάδης και ο Μάκης Βορίδης οι οποίοι μάλιστα τον τελευταίο καιρό με ικανοποίηση βλέπουν τα ποσοστά τους στις εκλογές, τόσο σε ευρωπαϊκό όσο και σε εθνικό επίπεδο, να εκτοξεύονται.
Την επιτυχία τους αυτή συμπληρώνει και η στρατολόγηση νέων μελών στις ακροδεξιές οργανώσεις τύπου <<Χρυσή Αυγή>>(Μιχαλολιάκος), <<Μαύροι Κρίνοι>>, <<Αυτόνομοι Εθνικιστές>>, <<Εθνική Συμμαχία>>(Μιχαλόπουλος), <<Ελληνικό Μέτωπο>>(Βορίδης) που έχουν τις ρίζες τους στη χούντα και που είτε οι ίδιοι ίδρυσαν είτε υποστηρίζουν.
Όλοι μαζί προσπαθούν λοιπόν να μας πείσουν ότι οι μετανάστες αποτελούν τον υπ ’αριθμόν ένα δημόσιο κίνδυνο φορτώνοντας τους κάθε μικροληστεία και κάθε εγκληματική ενέργεια. Και ενώ σύμφωνα με μελέτες του Πανεπιστημίου Αθηνών η έστω και μικρή ευημερία της ελληνικής κοινωνίας την τελευταία 10ετία οφείλεται στην υπερεκμετάλλευση των ανθρώπων αυτών, συνεχίζουν να διατυμπανίζουν ότι κλέβουν θέσεις εργασίας από τους Έλληνες δημιουργώντας την ανεργία. Υποστηρίζουν επίσης ότι η ένταξή τους στην ελληνική κοινωνία θα αλλοιώσει τον πολιτισμό και τα θρησκευτικά μας πιστεύω και παρουσιάζουν τους εαυτούς τους ως εθνοσωτήρες που θα διασφαλίσουν την ησυχία, την τάξη και την ασφάλεια απαλλάσσοντάς την κοινωνία από τους μετανάστες.
Τα φασιστοειδή αυτά βέβαια δεν αρκούνται μόνο στα λόγια αλλά περνούν και σε πράξεις αναλαμβάνοντας να αποτελειώσουν το έργο της καταστολής και της κρατικής βίας ώστε να <<καθαρίσουν>> την ελληνική κοινωνία. Αναρίθμητοι είναι οι εμπρησμοί σε στέκια και αυτοδιαχειριζόμενους χώρους αλλά και οι δολοφονικές επιθέσεις σε μετανάστες, σε αγωνιστές της αντικαπιταλιστικής αριστεράς και σε αντιεξουσιαστές για τις οποίες φυσικά η αστυνομία αδιαφορεί αποκαλύπτοντας έτσι τη στενή σχέση της με το παρακράτος. Θυμόμαστε καλά τη δολοφονική απόπειρα εναντίον του αγωνιστή Δ. Κουσουρή το 1998 και κατά τη διάρκεια του πανεκπαιδευτικού κινήματος ενάντια στους νόμους του Αρσένη από τον πρώην υπαρχηγό της Χρυσής Αυγής Περίανδρο (Α. Ανδρουτσόπουλο) ο οποίος ενώ είχε από την αρχή κατονομαστεί κατάφερνε επί χρόνια να διαφεύγει της σύλληψής του εξ αιτίας της αδράνειας της αστυνομίας και αφού καταδικάστηκε η ποινή του μειώθηκε από 21 σε 12 μόλις χρόνια φυλάκισης. Άλλες φορές πάλι καλλιεργώντας το φόβο σε τοπικές κοινωνίες όπως στον Άγιο Παντελεήμονα και στην Πάτρα οργανώνουν <<επιτροπές αγανακτισμένων κατοίκων>> οι οποίες αποτελούν την κάλυψή για τις κτηνώδεις επιθέσεις τους απέναντι στους μετανάστες.
Ωστόσο παρά την τρομολαγνία που προωθείται από το κράτος, τα ΜΜΕ και τους φασίστες πρέπει να καταστεί σαφές ότι οι μετανάστες αποτελούν το πιο εξαθλιωμένο κομμάτι της κοινωνίας και υφίστανται την πιο άγρια καταστολή ώστε να παραμείνουν υποχείριο του ελληνικού κεφαλαίου που τους θέλει ανίσχυρους και ανίκανους να προβάλουν την παραμικρή αντίσταση. Χρειάζονται λοιπόν την αμέριστη συμπαράσταση και αλληλεγγύη μας προκειμένου να ενταχθούν πρωτίστως στην κοινωνία και έπειτα σε ένα ενιαίο εργατικό κίνημα που θα αγωνιστεί ενάντια στο οικονομικό και κοινωνικό σύστημα και την περιστολή των κοινωνικών μας ελευθεριών.
Ιδιαίτερα το κέντρο κράτησης αλλοδαπών της Μυτιλήνης έχει επανειλημμένως καταγγελθεί για κακομεταχείριση των κρατουμένων σε εκθέσεις και ανακοινώσεις διεθνών οργανισμών που ασχολούνται με θέματα προσφύγων. Υπάρχουν μάλιστα ηχητικά ντοκουμέντα εκκλήσεων από πρόσφυγες που ζητούν προστασία καθώς μετά από κάθε καταγγελία ζουν ένα εφιάλτη χειρότερο από πριν. Παρ’ όλα αυτά η αστυνομική διοίκηση συνεχίζει να υποστηρίζει με θράσος ότι κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει την αστυνομία για κακομεταχείριση. Στο ίδιο παιχνίδι παραπλάνησης συμμετέχουν και οι ιατροδικαστές οι οποίοι συγκαλύπτουν τα εγκλήματα αυτά κάνοντας ψευδείς γνωματεύσεις.
Αποκορύφωμα όλων αυτών αποτελεί η κατάθεση του νομοσχεδίου του ΠΑ.ΣΟ.Κ. για την ιθαγένεια και την ψήφο των μεταναστών, το οποίο εναρμονίζεται με τη συνθήκη Σένγκεν και διαμορφώνει μια πλήρως αντιμεταναστευτική πολιτική μιας Ευρώπης-φρούριο για τους μετανάστες. Η κυβέρνηση πιστή στην αρχική της φιλοσοφία καθιστά ακόμη μικρότερη τη μειοψηφία που θα έχει πρόσβαση στην ιθαγένεια. Έτσι για όσα παιδιά έχουν γεννηθεί ή μεγαλώσει στο ελληνικό κράτος και είναι κάτω των 18 ετών απαραίτητη προϋπόθεση είναι η νομιμότητα και των δύο γονέων επί μία πενταετία καθώς και η επιτυχής (!!!) φοίτηση σε έξι συνολικά τάξεις του ελληνικού σχολείου. Για όσους έχουν κλείσει τα 18 τα πράγματα γίνονται ακόμη πιο δύσκολα καθώς θα πρέπει να περιμένουν δύο χρόνια από την υποβολή αίτησης ώστε να εξακριβωθεί ότι δεν αποτελούν κίνδυνο για τη δημόσια ασφάλεια !!!
Η εξασφάλιση της νομιμότητας και από τους δύο γονείς αφήνει εκτός της διαδικασίας τη συντριπτική πλειοψηφία των δικαιούχων καθώς οι μετανάστες και οι μετανάστριες που έχουν εκπέσει της νομιμότητας ή βαρύνονται από εκκρεμότητες ή δεν είχαν καμιά ευκαιρία νομιμοποίησης ανέρχονται σε εκατοντάδες χιλιάδες. Χαρακτηριστική αυτού του κλίματος είναι η δήλωση Ραγκούση για 140.000 μετανάστες και μετανάστριες που έχασαν τα τελευταία 2 χρόνια τα χαρτιά τους γιατί οι εργοδότες τους έκλεβαν τα ένσημα. Από την άλλη η επιτυχής φοίτηση στο ταξικό και εθνοκεντρικό σχολείο θα οδηγήσει στην απόρριψη πολλών παιδιών, ενώ το να μην αποτελεί κίνδυνο για τη δημόσια ασφάλεια σημαίνει σιωπή απέναντι σε κάθε είδους αστυνομική βία και αυθαιρεσία.
Για την πολιτογράφηση απαιτείται το χαράτσι των 1000 ευρώ (το πιο ακριβό παράβολο στην ΕΕ) ενώ η χρονική προϋπόθεση νόμιμης παραμονής αυξάνεται στα 7 ή και στα 8 χρόνια ανάλογα με το πόσο «παλιός» ή «νέος» είναι ο μετανάστης και η μετανάστρια. Οι αιτούντες θα υποχρεώνονται σε ειδικά τεστ ελληνικής γλώσσας, ιστορίας και πολιτεύματος από την επιτροπή πολιτογράφησης, ενώ θα πρέπει να έχουν καθαρό ποινικό μητρώο και από πλημμελήματα, στα οποία εντάσσεται «η αντίσταση κατά της αρχής!!!» και «η εξασφάλιση καταλύματος για μετανάστη ή μετανάστρια χωρίς χαρτιά» (ποινικοποίηση δηλαδή της αλληλεγγύης). Για την υποβολή υποψηφιότητας στα δημοτικά συμβούλια προστέθηκε ως προϋπόθεση «η επαρκής γνώση της ελληνικής γλώσσας».
Το νομοσχέδιο λοιπόν του ΠΑ.ΣΟ.Κ. ενώ εμφανίζεται σαν μια μεγάλη ‘’αλλαγή σελίδας’’ από τις πολιτικές του παρελθόντος, στην πράξη δεν κάνει τίποτα άλλο από το να διασπά παραπέρα τους μετανάστες σε ‘’νόμιμους’’ και ‘’παράνομους’’ δίνοντας στους πρώτους συμβολικά δικαιώματα και στους δεύτερους απελάσεις και διώξεις. Ο διαχωρισμός αυτός θα γίνεται εμφανής σε κάθε πτυχή της καθημερινής του ζωής καθώς οι ‘’παράνομοι’’ θα αποτελούν εύκολο στόχο για χειραγώγηση και εκμετάλλευση. Λόγω της επισφαλούς θέσης στην οποία θα βρίσκονται θα αδυνατούν να διεκδικήσουν καλύτερες συνθήκες εργασίας και η συνδικαλιστική τους δράση θα είναι ποινικοποιημένη. Έτσι θα αναγκάζονται να εργάζονται σε άθλιες συνθήκες, ανασφάλιστοι με εξευτελιστικές αμοιβές και σε απάνθρωπα ωράρια.Και ενώ το ΛΑ.Ο.Σ. με θράσος μιλάει για ‘’αλλοίωση του εκλογικού σώματος’’ και υποκριτικά απαιτεί δημοψήφισμα, η δήλωση του Σαμαρά για νομοσχέδιο που κινείται σε καλή κατεύθυνση είναι επιεικώς απαράδεκτη και προκλητική.
Παράλληλα με τα όσα βιώνουν οι μετανάστες σε όλη τη χώρα από τον κρατικό, μηχανισμό, έρχονται αντιμέτωποι και με το κλίμα ρατσισμού και εθνικισμού και από την πλευρά των ίδιων των πολιτών. Για τη στάση τους αυτή μεγάλο μερίδιο ευθύνης φέρουν τα Μ.Μ.Ε και τα <<αγαπημένα τους παιδιά>>, οι πολιτικοί και ιδεολογικοί δηλαδή αρχηγοί της άκρας δεξιάς όπως ο Καρατζαφέρης, ο Πλεύρης , ο Άδωνης Γεωργιάδης και ο Μάκης Βορίδης οι οποίοι μάλιστα τον τελευταίο καιρό με ικανοποίηση βλέπουν τα ποσοστά τους στις εκλογές, τόσο σε ευρωπαϊκό όσο και σε εθνικό επίπεδο, να εκτοξεύονται.
Την επιτυχία τους αυτή συμπληρώνει και η στρατολόγηση νέων μελών στις ακροδεξιές οργανώσεις τύπου <<Χρυσή Αυγή>>(Μιχαλολιάκος), <<Μαύροι Κρίνοι>>, <<Αυτόνομοι Εθνικιστές>>, <<Εθνική Συμμαχία>>(Μιχαλόπουλος), <<Ελληνικό Μέτωπο>>(Βορίδης) που έχουν τις ρίζες τους στη χούντα και που είτε οι ίδιοι ίδρυσαν είτε υποστηρίζουν.
Όλοι μαζί προσπαθούν λοιπόν να μας πείσουν ότι οι μετανάστες αποτελούν τον υπ ’αριθμόν ένα δημόσιο κίνδυνο φορτώνοντας τους κάθε μικροληστεία και κάθε εγκληματική ενέργεια. Και ενώ σύμφωνα με μελέτες του Πανεπιστημίου Αθηνών η έστω και μικρή ευημερία της ελληνικής κοινωνίας την τελευταία 10ετία οφείλεται στην υπερεκμετάλλευση των ανθρώπων αυτών, συνεχίζουν να διατυμπανίζουν ότι κλέβουν θέσεις εργασίας από τους Έλληνες δημιουργώντας την ανεργία. Υποστηρίζουν επίσης ότι η ένταξή τους στην ελληνική κοινωνία θα αλλοιώσει τον πολιτισμό και τα θρησκευτικά μας πιστεύω και παρουσιάζουν τους εαυτούς τους ως εθνοσωτήρες που θα διασφαλίσουν την ησυχία, την τάξη και την ασφάλεια απαλλάσσοντάς την κοινωνία από τους μετανάστες.
Τα φασιστοειδή αυτά βέβαια δεν αρκούνται μόνο στα λόγια αλλά περνούν και σε πράξεις αναλαμβάνοντας να αποτελειώσουν το έργο της καταστολής και της κρατικής βίας ώστε να <<καθαρίσουν>> την ελληνική κοινωνία. Αναρίθμητοι είναι οι εμπρησμοί σε στέκια και αυτοδιαχειριζόμενους χώρους αλλά και οι δολοφονικές επιθέσεις σε μετανάστες, σε αγωνιστές της αντικαπιταλιστικής αριστεράς και σε αντιεξουσιαστές για τις οποίες φυσικά η αστυνομία αδιαφορεί αποκαλύπτοντας έτσι τη στενή σχέση της με το παρακράτος. Θυμόμαστε καλά τη δολοφονική απόπειρα εναντίον του αγωνιστή Δ. Κουσουρή το 1998 και κατά τη διάρκεια του πανεκπαιδευτικού κινήματος ενάντια στους νόμους του Αρσένη από τον πρώην υπαρχηγό της Χρυσής Αυγής Περίανδρο (Α. Ανδρουτσόπουλο) ο οποίος ενώ είχε από την αρχή κατονομαστεί κατάφερνε επί χρόνια να διαφεύγει της σύλληψής του εξ αιτίας της αδράνειας της αστυνομίας και αφού καταδικάστηκε η ποινή του μειώθηκε από 21 σε 12 μόλις χρόνια φυλάκισης. Άλλες φορές πάλι καλλιεργώντας το φόβο σε τοπικές κοινωνίες όπως στον Άγιο Παντελεήμονα και στην Πάτρα οργανώνουν <<επιτροπές αγανακτισμένων κατοίκων>> οι οποίες αποτελούν την κάλυψή για τις κτηνώδεις επιθέσεις τους απέναντι στους μετανάστες.
Ωστόσο παρά την τρομολαγνία που προωθείται από το κράτος, τα ΜΜΕ και τους φασίστες πρέπει να καταστεί σαφές ότι οι μετανάστες αποτελούν το πιο εξαθλιωμένο κομμάτι της κοινωνίας και υφίστανται την πιο άγρια καταστολή ώστε να παραμείνουν υποχείριο του ελληνικού κεφαλαίου που τους θέλει ανίσχυρους και ανίκανους να προβάλουν την παραμικρή αντίσταση. Χρειάζονται λοιπόν την αμέριστη συμπαράσταση και αλληλεγγύη μας προκειμένου να ενταχθούν πρωτίστως στην κοινωνία και έπειτα σε ένα ενιαίο εργατικό κίνημα που θα αγωνιστεί ενάντια στο οικονομικό και κοινωνικό σύστημα και την περιστολή των κοινωνικών μας ελευθεριών.
ΠΛΑΙΣΙΟ ΓΙΑ ΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΟΥ ΦΟΙΤΗΤΙΚΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΗΣ ΤΗΣ ΤΡΙΤΗΣ 20/4/2010
Τους τελευταίους μήνες με πρόφαση την οικονομική κρίση ο λαός και η εργατική τάξη βιώνουν μια πρωτοφανή επίθεση από την πλευρά του κεφαλαίου με σκοπό να καταργηθούν όσες κατακτήσεις έχουν πετύχει με τους αγώνες τους. Ως ΄΄σκληρά΄΄ αλλά και ΄΄αναγκαία΄΄ περιέγραψε στις 3 Μάρτη τα νέα μέτρα τα νέα, ΄΄ έκτακτα ΄΄ μέτρα ο Γ. Παπανδρέου, ο οποίος με την στήριξη της Ν. Δ. και του ΛΑ. Ο. Σ. συνεχίζει μια πολιτική που έχει ξεκινήσει εδώ και χρόνια και βυθίζει συνεχώς τεράστια κομμάτια του πληθυσμού στην εξαθλίωση. Για ποιους όμως είναι σκληρά και για ποιους αναγκαία αυτά τα μέτρα; Για εμάς την πρώτη εργατική γενιά που θα ζήσει χειρότερα από την προηγούμενη είναι δεδομένο ότι είναι σκληρά, ενώ αναγκαία είναι για τους εργοδότες και το κεφάλαιο, οι οποίοι όχι μόνο δεν πλήττονται αλλά βγαίνουν ισχυρότεροι. Για την ευρωπαϊκή επιτροπή, την Ευρωπαϊκή κεντρική τράπεζα και το ΔΝΤ, κάτω από την εποπτεία ων οποίων βρισκόμαστε, τα χτυπήματα στο φορολογικό, στο ασφαλιστικό, στην εκπαίδευση, η ελαστικοποίηση της εργασίας με απολύσεις και πάγωμα των μισθών και των προσλήψεων αποτελούν αυτονόητη πολιτική και αποδεικνύουν για άλλη μια φορά τον αντεργατικό τους χαρακτήρα και το ότι δρουν προς όφελος της αστικής τάξης , των κυβερνήσεων και του κεφαλαίου. Έτσι ενώ οι αιτίες αύξησης του δημόσιου χρέους είναι τα σκάνδαλα των κυβερνήσεων, οι εισφοροδιαφυγές και φοροδιαφυγές των επιχειρήσεων, οι φοροελαφρύνσεις και φοροαπαλλαγές του κεφαλαίου η κυβέρνηση προσπαθεί να μας πείσει ότι οφείλεται στις αυξημένες κοινωνικές παροχές και τη χρεώνει στους μισθωτούς και τους εργαζόμενους. Παράλληλα τα ΜΜΕ καλλιεργώντας ένα κλίμα τρομοκρατίας ΄΄ντύνουν΄΄ τα μέτρα με επιχειρήματα επιχειρώντας να τα περάσου ευκολότερα στη συνείδηση του κόσμου.
Στο μέτωπο της εργασίας:
H ΄΄υπό χρεοκοπία΄΄ Ελλάδα, η οποία γενναιόδωρα προσέφερε στις τράπεζες ένα πακέτο 28 δις. Ευρώ ζητά τώρα να πληρώσουν οι εργαζόμενοι την κρίση που ο ίδιος ο καπιταλισμός δημιούργησε. Έτσι η μονιμότητα καταργείται, η ελαστική εργασία νομιμοποιείται ενώ για πρώτη φορά εδώ και δεκαετίες μειώνονται κατά 10% οι ονομαστικοί μισθοί για εκατοντάδες χιλιάδες εργαζομένους στο δημόσιο τομέα, στέλνοντας ένα πολύ σημαντικό μήνυμα και στον ιδιωτικό τομέα που καλείται να ακολουθήσει τον ίδιο δρόμο. Για δεύτερη συνεχή χρονιά παγώνουν οι συντάξεις και έπονται περικοπές καθώς ο υπουργός οικονομικών αποφάσισε μείωση των μπάτζετ κατά 10%. Για τους αυτοαπασχολούμενους και τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα προβλέπονται ακόμη και προβλέπεται ακόμη και διακοπή στην καταβολή της σύνταξης και όταν λένε ότι θα πληρώσουν και οι πλούσιοι εννοούν την έκτακτη εισφορά 1% για όσους δηλώνουν εισόδημα άνω των 100.000 ευρώ. Δηλαδή ένας εισοδηματίας των 8.000 ευρώ το μήνα θα πληρώσει 1000 ευρώ και ένας δημόσιος υπάλληλος των 1500 ευρώ θα πληρώσει περισσότερο από 1400 ευρώ. Επιπλέον τα ασφαλιστικά ταμεία είναι άδεια και οι εργαζόμενοι που ήταν οι μόνοι συνεπείς στις εισφορές προς αυτά καλούνται να πληρώσουν και πάλι ενώ τα χρέη της εργοδοσίας προς τα ταμεία ξεχνιούνται.
Στο πλαίσιο της γενικότερης αναδιάρθρωσης, έρχεται σαν λύση και το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων το οποίο χειροτερεύει τους όρους εργασίας και εντείνει την εκμετάλλευση ενώ η κυβέρνηση εμπαίζει τους εργαζομένους μιλώντας για την ανάγκη των περικοπών προβλέπει φοροελαφρύνσεις για τις τράπεζες, μείωση της φορολόγησης για ο μεγάλο κεφάλαιο καθώς και του εισοδήματος από το εξωτερικό.
Στο μέτωπο της εκπαίδευσης:
Πατώντας πάνω στη συγκυρία της κρίσης και με την αναγνώριση του Εθνικού Πλαισίου Προσόντων, το οποίο είναι η εμπέδωση της λογικής της Μπολόνια, η κυβέρνηση μετατρέπει οριστικά πλέον το πανεπιστήμιο σε εργαστήρι επιβολής του εργασιακού μεσαίωνα. Το ΕΠΠ κατηγοριοποιεί το εκπαιδευτικό σύστημα σε 8 βαθμίδες κάθε μία από τις οποίες αντιστοιχεί σε ανάλογο επίπεδο γνώσεων. Επίσης αξιολογεί τα επαγγελματικά προσόντα σε τρεις άξονες: γνώσεις(πχ πτυχίο)-δεξιότητες (πχ σεμινάρια)-ικανότητες (πχ ξένες γλώσσες).Βασικός στόχος της κυβέρνησης είναι, λοιπόν, η αποσύνδεση των πτυχίων από τα επαγγελματικά τους δικαιώματα. Πλέον το πτυχίο δε θα σημαίνει αυτόματα επαγγελματική επάρκεια διαμορφώνοντας έτσι ένα θολό τοπίο σε σχέση με την επαγγελματική κατοχύρωση. Ταυτόχρονα το ΕΠΠ ωθεί τους πτυχιούχους σε διαρκές κυνήγι δεξιοτήτων και μετατρέπει τις συλλογικές διεκδικήσεις σε ατομικές.
Παράλληλα, το ΕΠΠ αναγνωρίζει τα ΚΕΣ τοποθετώντας τα στην πέμπτη βαθμίδα μαζί με τους σπουδαστές ΤΕΙ (στην έκτη βρίσκονται τα ΑΕΙ!) και δίνοντάς τους επαγγελματικά δικαιώματα. Μάλιστα ο μόνος έλεγχος που θα μπορεί να ασκήσει το ελληνικό κράτος σε όσα κολλέγια είναι θυγατρικά ξένων πανεπιστημίων θα αφορά μόνο σε χωροταξικά ζητήματα.
Το ΕΠΠ θέτει επιτακτικά και το ζήτημα εφαρμογής και του νόμου της αξιολόγησης. Τα ιδρύματα θα κατατάσσονται σε βαθμίδες αφού περάσουν τη διαδικασία της αξιολόγησης, η οποία θα επιβάλει την εφαρμογή του νόμου πλαισίου και την υιοθέτηση του μοντέλου λειτουργίας των ΚΕΣ υπό την απειλή της υποχρηματοδότησης και επομένως της περαιτέρω υποβάθμισής τους.
Επιπλέον, ακούσαμε πρόσφατα την κ.Διαμαντοπούλου να μιλάει για κατάργηση των ήδη υπαρχόντων συγγραμμάτων και την ψηφιοποίησή τους. Αυτό δημιουργεί προβλήματα αφενός μεν στην πράξη αφού η ανάγνωση και κατανόηση της ύλης γίνονται πολύ πιο δύσκολη και αφετέρου εντείνει τις κοινωνικές ανισότητες στην εκπαίδευση μιας και δεν έχουν όλοι οι φοιτητές την οικονομική δυνατότητα για αγορά ηλεκτρονικού υπολογιστή.
ΖΗΤΗΜΑΤΑ ΣΧΟΛΗΣ
Τα σοβαρότερα προβλήματα στη σχολή μας είναι απόρροια των αντιδραστικών νόμων της κυβέρνησης και των επιταγών της Ε.Ε.
Καθημερινά βιώνουμε την εντατικοποίηση με συνεχόμενες ώρες μαθημάτων και εργαστηρίων τις οποίες δυσκολευόμαστε να παρακολουθήσουμε. Αυτό σε συνδυασμό με την έλλειψη απουσιών στα εργαστήρια και τη δυσκολία αναπλήρωσης τους, διαμορφώνουν κάθε άλλο παρά ανθρώπινους ρυθμούς σπουδών.
Απαράδεκτο είναι και το γεγονός της μη εξασφάλισης για όλους τους φοιτητές των διαλέξεων κάθε μαθήματος καθώς και των παλαιότερων θεμάτων με τις λύσεις τους, από τη γραμματεία της σχόλης ή μέσω της ιστοσελίδας της. Την κατάσταση αυτή εκμεταλλεύονται οι καθεστωτικές παρατάξεις(ΠΑΣΠ-ΔΑΠ) μοιράζοντας οι ίδιες σημειώσεις, με στόχο να προσελκύσουν ‘’ψηφοφόρους’’.
Η ανασφάλιστη, αμισθί πρακτική άσκηση αποτελεί άλλο ένα σπουδαίο ζήτημα, το οποίο πρέπει να μας κινητοποιήσει, καθώς η εξασφάλιση ελάχιστης πληρωμής και τα ασφαλιστικά δικαιώματα πρέπει να θεωρούνται δεδομένα.
ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ:
• Απόσυρση των νέων μέτρων
• ΟΧΙ στη χούντα ΔΝΤ και ΕΕ
• ΟΧΙ στο ΕΠΠ
• Κάτω τα χέρια από το άσυλο, το άσυλο ανήκει σε όλο το λαό. Διεύρυνση του σε σχολεία και εργασιακούς χώρους. Όχι στην ποινικοποίηση των συλλογικών αγώνων και των μαχητικών πρακτικών του φοιτητικού κινήματος.
• Να αποσυρθεί εδώ και τώρα ο αντιδραστικός Νόμος-Πλαίσιο.
• Καμία άδεια σε κολέγιο-ΚΕΣ, να παρθούν πίσω όσες δόθηκαν. Να σταματήσει κάθε διαδικασία νομιμοποίησης και ισοτίμησής τους. Όχι στην ενσωμάτωση της κοινοτικής οδηγίας 36/05.
• Κατάργηση των ΚΕΣ και κάθε μορφής ιδιωτικής μεταδευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Καμία σκέψη για αναθεώρηση του αρ. 16 ή παράκαμψής του.
• Ανατροπή του νόμου-πλαίσιο, καμία εφαρμογή διάταξής του, να αποσυρθεί ο εσωτερικός κανονισμός. Καμία σκέψη για αξιολόγηση σε κανένα τμήμα.
• Ενιαία Πανεπιστημιακή Εκπαίδευση, Δημόσια και Δωρεάν για όλους.
• Ένα ενιαίο πτυχίο ανά γνωστικό αντικείμενο, με όλα τα επαγγελματικά και εργασιακά δικαιώματα σε αυτό.
• Κατάργηση της βάσης του 10. Ενιαίο 12χρονο σχολείο με κατάργηση των ΕΠΑΛ-ΕΠΑΣ. Ελεύθερη πρόσβαση σ’ όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης και στην έρευνα χωρίς ταξικούς, οικονομικούς και εξεταστικούς φραγμούς.
• Να αποσυρθούν οι ψηφισμένοι νόμοι για ΙΔΒΕ, ΔΟΑΤΑΠ, Αξιολόγηση, έρευνα και μεταπτυχιακά.
• Aπεμπλοκή της Ελλάδας από τον Κοινό Ευρωπαϊκό Χώρο Ανώτατης Εκπαίδευσης (ΚΕΧΑΕ), μπλοκάρισμα της διαδικασίας της Μπολόνια, ανυπακοή στις κατευθύνσεις και οδηγίες της ΕΕ για την εκπαίδευση.
• Καμία σκέψη για αντιδραστικές αλλαγές στο πρόγραμμα σπουδών (αλυσίδες, πιστωτικές μονάδες, κλπ.) της σχολής μας.
• Δωρεάν σίτιση, στέγαση, συγκοινωνίες για όλους τους φοιτητές.
• 1400 Ευρώ κατώτατος μισθός, για να ζουν όλοι αξιοπρεπώς από μια και μόνο δουλειά. Όχι στο “πάγωμα” των μισθών και τη λιτότητα, να καταργηθεί το Σύμφωνο Σταθερότητας της ΕΕ.
• Απαγόρευση των απολύσεων, όχι στην περαιτέρω ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων με πρόσχημα την κρίση.
• Μόνιμη, σταθερή, λιγότερη δουλειά, δουλειά για όλους. Όχι στην ανεργία και τις ελαστικές σχέσεις εργασίας.
• Να καταργηθούν όλοι οι αντι-ασφαλιστικοί νόμοι ΝΔ-ΠΑΣΟΚ (Πετραλιά-Ρέππα-Σιούφα). Πλήρη και διευρυμένη ασφαλιστική και υγειονομική κάλυψη όλων των εργαζομένων, καθώς και των νέων πτυχιούχων και ανέργων.
• Άμεση νομιμοποίηση των μεταναστών, να αποκτήσουν κοινωνικά και εργασιακά δικαιώματα. Άσυλο σε όποιον το ζητήσει. Όχι στο ρατσισμό και την ξενοφοβία. Όχι στο Σύμφωνο Μετανάστευσης της ΕΕ
• Να διαλυθούν τώρα ΜΑΤ και ειδικές δυνάμεις καταστολής, αφοπλισμός της αστυνομίας. Κατάργηση της χρήσης χημικών και δακρυγόνων. Να φύγουν οι χαφιεδοκάμερες από τους δρόμους.
• Κατάργηση των τρομονόμων της ΕΕ, καμία εφαρμογή τους. Κατάργηση της “ποινικοποίησης της κουκούλας” και των υπόλοιπων αυταρχικών διατάξεων που ψηφίστηκαν μετά το Δεκέμβρη.
• Καμία οικονομική επιβάρυνση των φοιτητών του τμήματος για τους εργαστηριακούς εξοπλισμούς. Δωρεάν διανομή αυτών από το τμήμα.
• Να σταματήσει τώρα αυτή η τρελή κούρσα της εντατικοποίησης. Δικαίωμα – τουλάχιστον μιας- απουσίας σε κάθε εργαστήριο που απαιτεί πάνω από 6 ώρες την εβδομάδα. Δυνατότητα αναπλήρωσης για τα υπόλοιπα.
• Όχι στην υποχρεωτική στράτευση στα 18, κανένας νέος μισθοφόρος. Καμία συμμετοχή της Ελλάδας στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, να επιστρέψουν οι Έλληνες φαντάροι από Κόσσοβο και Αφγανιστάν. Έξω από ΝΑΤΟ και Ευρωστρατό, να κλείσουν οι βάσεις σε Σούδα και Άκτιο.
• Να τιμωρηθούν άμεσα οι ηθικοί και φυσικοί αυτουργοί της επίθεσης στην συνδικαλίστρια Κ. Κούνεβα.
ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΥΜΕ:
• Συμμετοχή του συλλόγου στην πορεία των φοιτητικών συλλόγων ενάντια στην καταστολή και την καταπάτηση των δημοκρατικών μας δικαιωμάτων την Πέμπτη 10/12 με προσυγκέντρωση στις 12.00 στα Προπύλαια
• Συμμετοχή στο Συντονιστικό Γενικών Συνελεύσεων που θα πραγματοποιηθεί.
Στο μέτωπο της εργασίας:
H ΄΄υπό χρεοκοπία΄΄ Ελλάδα, η οποία γενναιόδωρα προσέφερε στις τράπεζες ένα πακέτο 28 δις. Ευρώ ζητά τώρα να πληρώσουν οι εργαζόμενοι την κρίση που ο ίδιος ο καπιταλισμός δημιούργησε. Έτσι η μονιμότητα καταργείται, η ελαστική εργασία νομιμοποιείται ενώ για πρώτη φορά εδώ και δεκαετίες μειώνονται κατά 10% οι ονομαστικοί μισθοί για εκατοντάδες χιλιάδες εργαζομένους στο δημόσιο τομέα, στέλνοντας ένα πολύ σημαντικό μήνυμα και στον ιδιωτικό τομέα που καλείται να ακολουθήσει τον ίδιο δρόμο. Για δεύτερη συνεχή χρονιά παγώνουν οι συντάξεις και έπονται περικοπές καθώς ο υπουργός οικονομικών αποφάσισε μείωση των μπάτζετ κατά 10%. Για τους αυτοαπασχολούμενους και τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα προβλέπονται ακόμη και προβλέπεται ακόμη και διακοπή στην καταβολή της σύνταξης και όταν λένε ότι θα πληρώσουν και οι πλούσιοι εννοούν την έκτακτη εισφορά 1% για όσους δηλώνουν εισόδημα άνω των 100.000 ευρώ. Δηλαδή ένας εισοδηματίας των 8.000 ευρώ το μήνα θα πληρώσει 1000 ευρώ και ένας δημόσιος υπάλληλος των 1500 ευρώ θα πληρώσει περισσότερο από 1400 ευρώ. Επιπλέον τα ασφαλιστικά ταμεία είναι άδεια και οι εργαζόμενοι που ήταν οι μόνοι συνεπείς στις εισφορές προς αυτά καλούνται να πληρώσουν και πάλι ενώ τα χρέη της εργοδοσίας προς τα ταμεία ξεχνιούνται.
Στο πλαίσιο της γενικότερης αναδιάρθρωσης, έρχεται σαν λύση και το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων το οποίο χειροτερεύει τους όρους εργασίας και εντείνει την εκμετάλλευση ενώ η κυβέρνηση εμπαίζει τους εργαζομένους μιλώντας για την ανάγκη των περικοπών προβλέπει φοροελαφρύνσεις για τις τράπεζες, μείωση της φορολόγησης για ο μεγάλο κεφάλαιο καθώς και του εισοδήματος από το εξωτερικό.
Στο μέτωπο της εκπαίδευσης:
Πατώντας πάνω στη συγκυρία της κρίσης και με την αναγνώριση του Εθνικού Πλαισίου Προσόντων, το οποίο είναι η εμπέδωση της λογικής της Μπολόνια, η κυβέρνηση μετατρέπει οριστικά πλέον το πανεπιστήμιο σε εργαστήρι επιβολής του εργασιακού μεσαίωνα. Το ΕΠΠ κατηγοριοποιεί το εκπαιδευτικό σύστημα σε 8 βαθμίδες κάθε μία από τις οποίες αντιστοιχεί σε ανάλογο επίπεδο γνώσεων. Επίσης αξιολογεί τα επαγγελματικά προσόντα σε τρεις άξονες: γνώσεις(πχ πτυχίο)-δεξιότητες (πχ σεμινάρια)-ικανότητες (πχ ξένες γλώσσες).Βασικός στόχος της κυβέρνησης είναι, λοιπόν, η αποσύνδεση των πτυχίων από τα επαγγελματικά τους δικαιώματα. Πλέον το πτυχίο δε θα σημαίνει αυτόματα επαγγελματική επάρκεια διαμορφώνοντας έτσι ένα θολό τοπίο σε σχέση με την επαγγελματική κατοχύρωση. Ταυτόχρονα το ΕΠΠ ωθεί τους πτυχιούχους σε διαρκές κυνήγι δεξιοτήτων και μετατρέπει τις συλλογικές διεκδικήσεις σε ατομικές.
Παράλληλα, το ΕΠΠ αναγνωρίζει τα ΚΕΣ τοποθετώντας τα στην πέμπτη βαθμίδα μαζί με τους σπουδαστές ΤΕΙ (στην έκτη βρίσκονται τα ΑΕΙ!) και δίνοντάς τους επαγγελματικά δικαιώματα. Μάλιστα ο μόνος έλεγχος που θα μπορεί να ασκήσει το ελληνικό κράτος σε όσα κολλέγια είναι θυγατρικά ξένων πανεπιστημίων θα αφορά μόνο σε χωροταξικά ζητήματα.
Το ΕΠΠ θέτει επιτακτικά και το ζήτημα εφαρμογής και του νόμου της αξιολόγησης. Τα ιδρύματα θα κατατάσσονται σε βαθμίδες αφού περάσουν τη διαδικασία της αξιολόγησης, η οποία θα επιβάλει την εφαρμογή του νόμου πλαισίου και την υιοθέτηση του μοντέλου λειτουργίας των ΚΕΣ υπό την απειλή της υποχρηματοδότησης και επομένως της περαιτέρω υποβάθμισής τους.
Επιπλέον, ακούσαμε πρόσφατα την κ.Διαμαντοπούλου να μιλάει για κατάργηση των ήδη υπαρχόντων συγγραμμάτων και την ψηφιοποίησή τους. Αυτό δημιουργεί προβλήματα αφενός μεν στην πράξη αφού η ανάγνωση και κατανόηση της ύλης γίνονται πολύ πιο δύσκολη και αφετέρου εντείνει τις κοινωνικές ανισότητες στην εκπαίδευση μιας και δεν έχουν όλοι οι φοιτητές την οικονομική δυνατότητα για αγορά ηλεκτρονικού υπολογιστή.
ΖΗΤΗΜΑΤΑ ΣΧΟΛΗΣ
Τα σοβαρότερα προβλήματα στη σχολή μας είναι απόρροια των αντιδραστικών νόμων της κυβέρνησης και των επιταγών της Ε.Ε.
Καθημερινά βιώνουμε την εντατικοποίηση με συνεχόμενες ώρες μαθημάτων και εργαστηρίων τις οποίες δυσκολευόμαστε να παρακολουθήσουμε. Αυτό σε συνδυασμό με την έλλειψη απουσιών στα εργαστήρια και τη δυσκολία αναπλήρωσης τους, διαμορφώνουν κάθε άλλο παρά ανθρώπινους ρυθμούς σπουδών.
Απαράδεκτο είναι και το γεγονός της μη εξασφάλισης για όλους τους φοιτητές των διαλέξεων κάθε μαθήματος καθώς και των παλαιότερων θεμάτων με τις λύσεις τους, από τη γραμματεία της σχόλης ή μέσω της ιστοσελίδας της. Την κατάσταση αυτή εκμεταλλεύονται οι καθεστωτικές παρατάξεις(ΠΑΣΠ-ΔΑΠ) μοιράζοντας οι ίδιες σημειώσεις, με στόχο να προσελκύσουν ‘’ψηφοφόρους’’.
Η ανασφάλιστη, αμισθί πρακτική άσκηση αποτελεί άλλο ένα σπουδαίο ζήτημα, το οποίο πρέπει να μας κινητοποιήσει, καθώς η εξασφάλιση ελάχιστης πληρωμής και τα ασφαλιστικά δικαιώματα πρέπει να θεωρούνται δεδομένα.
ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ:
• Απόσυρση των νέων μέτρων
• ΟΧΙ στη χούντα ΔΝΤ και ΕΕ
• ΟΧΙ στο ΕΠΠ
• Κάτω τα χέρια από το άσυλο, το άσυλο ανήκει σε όλο το λαό. Διεύρυνση του σε σχολεία και εργασιακούς χώρους. Όχι στην ποινικοποίηση των συλλογικών αγώνων και των μαχητικών πρακτικών του φοιτητικού κινήματος.
• Να αποσυρθεί εδώ και τώρα ο αντιδραστικός Νόμος-Πλαίσιο.
• Καμία άδεια σε κολέγιο-ΚΕΣ, να παρθούν πίσω όσες δόθηκαν. Να σταματήσει κάθε διαδικασία νομιμοποίησης και ισοτίμησής τους. Όχι στην ενσωμάτωση της κοινοτικής οδηγίας 36/05.
• Κατάργηση των ΚΕΣ και κάθε μορφής ιδιωτικής μεταδευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Καμία σκέψη για αναθεώρηση του αρ. 16 ή παράκαμψής του.
• Ανατροπή του νόμου-πλαίσιο, καμία εφαρμογή διάταξής του, να αποσυρθεί ο εσωτερικός κανονισμός. Καμία σκέψη για αξιολόγηση σε κανένα τμήμα.
• Ενιαία Πανεπιστημιακή Εκπαίδευση, Δημόσια και Δωρεάν για όλους.
• Ένα ενιαίο πτυχίο ανά γνωστικό αντικείμενο, με όλα τα επαγγελματικά και εργασιακά δικαιώματα σε αυτό.
• Κατάργηση της βάσης του 10. Ενιαίο 12χρονο σχολείο με κατάργηση των ΕΠΑΛ-ΕΠΑΣ. Ελεύθερη πρόσβαση σ’ όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης και στην έρευνα χωρίς ταξικούς, οικονομικούς και εξεταστικούς φραγμούς.
• Να αποσυρθούν οι ψηφισμένοι νόμοι για ΙΔΒΕ, ΔΟΑΤΑΠ, Αξιολόγηση, έρευνα και μεταπτυχιακά.
• Aπεμπλοκή της Ελλάδας από τον Κοινό Ευρωπαϊκό Χώρο Ανώτατης Εκπαίδευσης (ΚΕΧΑΕ), μπλοκάρισμα της διαδικασίας της Μπολόνια, ανυπακοή στις κατευθύνσεις και οδηγίες της ΕΕ για την εκπαίδευση.
• Καμία σκέψη για αντιδραστικές αλλαγές στο πρόγραμμα σπουδών (αλυσίδες, πιστωτικές μονάδες, κλπ.) της σχολής μας.
• Δωρεάν σίτιση, στέγαση, συγκοινωνίες για όλους τους φοιτητές.
• 1400 Ευρώ κατώτατος μισθός, για να ζουν όλοι αξιοπρεπώς από μια και μόνο δουλειά. Όχι στο “πάγωμα” των μισθών και τη λιτότητα, να καταργηθεί το Σύμφωνο Σταθερότητας της ΕΕ.
• Απαγόρευση των απολύσεων, όχι στην περαιτέρω ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων με πρόσχημα την κρίση.
• Μόνιμη, σταθερή, λιγότερη δουλειά, δουλειά για όλους. Όχι στην ανεργία και τις ελαστικές σχέσεις εργασίας.
• Να καταργηθούν όλοι οι αντι-ασφαλιστικοί νόμοι ΝΔ-ΠΑΣΟΚ (Πετραλιά-Ρέππα-Σιούφα). Πλήρη και διευρυμένη ασφαλιστική και υγειονομική κάλυψη όλων των εργαζομένων, καθώς και των νέων πτυχιούχων και ανέργων.
• Άμεση νομιμοποίηση των μεταναστών, να αποκτήσουν κοινωνικά και εργασιακά δικαιώματα. Άσυλο σε όποιον το ζητήσει. Όχι στο ρατσισμό και την ξενοφοβία. Όχι στο Σύμφωνο Μετανάστευσης της ΕΕ
• Να διαλυθούν τώρα ΜΑΤ και ειδικές δυνάμεις καταστολής, αφοπλισμός της αστυνομίας. Κατάργηση της χρήσης χημικών και δακρυγόνων. Να φύγουν οι χαφιεδοκάμερες από τους δρόμους.
• Κατάργηση των τρομονόμων της ΕΕ, καμία εφαρμογή τους. Κατάργηση της “ποινικοποίησης της κουκούλας” και των υπόλοιπων αυταρχικών διατάξεων που ψηφίστηκαν μετά το Δεκέμβρη.
• Καμία οικονομική επιβάρυνση των φοιτητών του τμήματος για τους εργαστηριακούς εξοπλισμούς. Δωρεάν διανομή αυτών από το τμήμα.
• Να σταματήσει τώρα αυτή η τρελή κούρσα της εντατικοποίησης. Δικαίωμα – τουλάχιστον μιας- απουσίας σε κάθε εργαστήριο που απαιτεί πάνω από 6 ώρες την εβδομάδα. Δυνατότητα αναπλήρωσης για τα υπόλοιπα.
• Όχι στην υποχρεωτική στράτευση στα 18, κανένας νέος μισθοφόρος. Καμία συμμετοχή της Ελλάδας στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, να επιστρέψουν οι Έλληνες φαντάροι από Κόσσοβο και Αφγανιστάν. Έξω από ΝΑΤΟ και Ευρωστρατό, να κλείσουν οι βάσεις σε Σούδα και Άκτιο.
• Να τιμωρηθούν άμεσα οι ηθικοί και φυσικοί αυτουργοί της επίθεσης στην συνδικαλίστρια Κ. Κούνεβα.
ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΥΜΕ:
• Συμμετοχή του συλλόγου στην πορεία των φοιτητικών συλλόγων ενάντια στην καταστολή και την καταπάτηση των δημοκρατικών μας δικαιωμάτων την Πέμπτη 10/12 με προσυγκέντρωση στις 12.00 στα Προπύλαια
• Συμμετοχή στο Συντονιστικό Γενικών Συνελεύσεων που θα πραγματοποιηθεί.
Εδώ κρίση, εκεί κρίση πού είναι η κρίση;
Πάνε κοντά δυο χρόνια απ όταν λέξεις σαν ¨κρίση¨, ¨χρηματοπιστωτικό σύστημα¨, ¨οίκοι αξιολόγισης¨ κλπ άρχισαν να εισβάλουν αιφνίδια στην καθημερινότητά μας. Αποκορύφωμα οι τελευταίοι τρεις μήνες όπου έννοιες και φαινόμενα σαν τα προαναφερθέντα μονοπωλούν καθημερινά το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης. Με αφορμή την παγκόσμια οικονομική κρίση και τις αρχικές επιπτώσεις της στην Ελλάδα οι απανταχού φωτισμένοι Πρετεντέρηδες ανέλαβαν να μας εξηγήσουν ¨τι παίζει στην αγορά¨ και πολύ περισσότερο τι πρέπει να κάνουμε για να τη σώσουμε –και να σωθούμε… Το παρόν κείμενο μάλλον δεν θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί σαν τέτοιο εγχειρίδιο-ή τουλάχιστον σίγουρα δεν το επιδιώκει! Ας ξεκινήσουμε λίγο γενικά…
Παγκόσμια οικονομική κρίση
Το Σεπτέμβριο του 2008 βλέπουμε στις ΗΠΑ τα πρώτα δείγματα μιας διαφαινόμενης βαθιάς οικονομικής κρίσης. Κατάρρευση οικονομικών κολοσσών, συγχωνεύσεις τραπεζών κ επιχειρήσεων, κρατικοποιήσεις μεγάλων χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων (όπως Lehman Brothers , Merrill Lynch κλπ) παίρνουν τη σκυτάλη από τη ¨φούσκα των ακινήτων¨ για να την παραδώσουν στην τελική οικονομική κατάρρευση των αγορών αλλά και εκατομμυρίων ανθρώπων μαζί με αυτές. Αμέσως μεγάλοι οικονομολόγοι του συστήματος, βλέποντας τα όνειρα και τις καριέρες τους να κλονίζονται σπεύδουν να δηλώσουν τα αίτια της οικονομικής καταστροφής. Αλόγιστη χρήση στεγαστικών δανείων, υπερβολική χρήση δανειακών κεφαλαίων, πλημμελής διαβάθμιση πιστοληπτικού κινδύνου, αμοιβές στελεχών του χρηματοπιστωτικού τομέα (bonus στα golden boys), κανονιστικό πλαίσιο… Η χρηματοπιστωτική κρίση, που ξεκίνησε το 2006, οξύνθηκε το 2008 και ακόμα δεν ξέρουμε αν έχει κορυφωθεί, κατάφερε να δημιουργήσει μια παγκόσμια οικονομική κρίση που αφορά τόσο τις μεγάλες αγορές όσο και τις μικροεπενδύσεις και τις καθημερινές συναλλαγές.
Αποτέλεσμα;
Εκατομμύρια δολάρια χαμένα κέρδη τραπεζιτών, μείωση της εμπιστοσύνης των τραπεζών, μείωση της χρηματιστηριακής ροής… Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Τη στιγμή που οι κυρίαρχες ιδεολογίες προσπαθούν να μας πείσουν ότι απλά περνάμε μια ακόμα κρίση του παγκόσμιου κεφαλαίου μια άλλη προσέγγιση λέει ότι βιώνουμε μια κρίση των δομών του συστήματος που στηρίζει το κεφάλαιο. Η κρίση αυτή , κακός απότοκος της αλλαγής των παγκόσμιων οικονομικών συσχετισμών δύναμης και του νεοφιλελεύθερου μοντέλου οργάνωσης και διοίκησης της παραγωγής ήρθε για να δείξει τα αδιέξοδα του καπιταλισμού. Γιατί τη στιγμή που τα golden boys έβλεπαν τα bonus εκατομμυρίων να εξανεμίζονται προκαλώντας τους παράνοια, χιλιάδες άνθρωποι έμεναν χωρίς σπίτι, χωρίς τροφή, χωρίς ζωή. Και σε μια κοινωνία που μαστίζεται από ανεργία και φτώχεια σίγουρα τέτοιες ανισότητες όχι απλά απαρατήρητες δεν περνούν αλλά δημιουργούν ένα διαρκές εκρηκτικό κλίμα στην κοινωνική ζωή.
Και στην Ελλάδα τι γίνεται;
Φυσικά αυτή η κατάσταση δεν θα μπορούσε να αφήσει ανεπηρέαστη και την Ελλάδα και επειδή αυτό το σύστημα θέλει αφέντες και σκλάβους, σε μας έλαχε η τύχη του σκλάβου. Δέσμια στις ανάγκες της ευρωπαΐκής οικονομίας και των αγορών της, η Ελλάδα από την ένταξή της στην ΕΕ και έπειτα είχε απολέσει σχεδόν κάθε έννοια εθνικής οικονομικής ανεξαρτησίας, άσχετα με το τι και πως παρουσίαζαν οι εκάστοτε κυβερνώντες της. Έτσι σταδιακά αυτό το ¨αναπτυσσόμενο¨ πρώην κοινωνικό(;) κράτος κατάφερε να διαμορφώσει την οικονομία του όσο περισσότερο μπορούσε κοντά σε αυτό που του είχαν ζητήσει οι ¨εταίροι¨. Εναρμονισμένες πλήρως με τις επιταγές της συνθήκης του Μάαστριχτ, οι κυβερνήσεις της χώρας, σταδιακά άλλαζαν το μοντέλο των εργασιακών σχέσεων, προωθώντας πάντοτε ¨ευέλικτα συστήματα¨ κλπ. Αποκρατικοποιήσεις η μια μετά την άλλη, ρημαγμένα ταμεία μέχρι τέλους, δεκάδες σκάνδαλα και μια χώρα σαν βγαλμένη από πόλεμο ήταν η εικόνα της Ελλάδας όταν πρωτοΰποδέχτηκε την κρίση. Αμέσως τα παπαγαλάκια –κρατικά, κυβερνητικά και μη- ανέλαβαν για μια ακόμα φορά το ρόλο του καλού σαμαρίτη- καθοδηγητή της κοινής γνώμης υποδεικνύοντας τι είναι αυτό που πρέπει να γίνει. Πρώτα απ όλα έπρεπε να αλλάξει η κυβέρνηση αφού ο Γιωργάκης είχε έτοιμα βέλη στη φαρέτρα του για τη διέξοδο από το οικονομικό τέλμα στο οποίο είχε περιέλθει η χώρα. Μετά την πανηγυρική εκλογή του όμως, ένα σύννεφο τρομοκρατίας σκέπασε την επικράτια. Ξαφνικά ανακαλύψαμε ότι λεφτά στα ταμεία δεν υπάρχουν και οι δείκτες της οικονομίας δεν είναι ίδιοι με αυτούς που παρουσιάζονταν στις προεκλογικές καμπάνιες! Τα έφαγαν όλα οι προηγούμενοι… Η αγορά δεν κινείται και ω! οι πολίτες βρίσκονται σε οικονομικό αδιέξοδο. Όχι όλοι βέβαια, μιας και κάποιοι, όπως ο πρόεδρος του ΣΕΒ βρίσκουν ακόμα λίγα ψίχουλα της τάξης των 1.5 εκατ. Ευρώ για να αγοράσουν έναν πίνακα ζωγραφικής( για τη σύγκριση και μόνο το ποσό αυτό αντιστοιχεί σε 60 χρόνια δουλειάς για έναν εκπαιδευτικό του δημοσίου και 80 χρόνια δουλειάς για έναν εμποροΰπάλληλο).
Ο (παρά)λόγος:
Ο καιρός περνάει , τα αδιέξοδα αυξάνονται και η κυβέρνηση αποφασίζει να βγεί από το βούρκο της αδράνειας και να αντιμετωπίσει την κατάσταση, που παρουσιάζεται ως ¨ένα βήμα από τη χρεοκοπία¨, όπως τόσο καιρό υποσχόταν. Κάπου εκεί είναι που έρχεται και η ξένη επιτήρηση στην Ελλάδα (πιο σκληρή και από αυτή που γινόταν από τους αμερικάνους επί χούντας). Έρχεται η ώρα που η Ελλάδα θα λειτουργήσει σαν πειραματόζωο για τη απευθείας εφαρμογή αντιλαικών μέτρων που στοχεύουν στην αύξηση της ρευστότητας και των κερδών των καπιταλιστών.
Έρχεται η ώρα η Ελλάδα να υποταχθεί στους ισχυρούς κρίκους της ΕΕ, στην ΕΚΤ και το ΔΝΤ, συντάσσοντας ένα πρόγραμμα σταθερότητας και ανάπτυξης που περιλαμβάνει περικοπές μισθών, ραγδαίες αλλαγές στο ασφαλιστικό, απελευθέρωση απολύσεων, αναδιάρθρωση κρατικού μηχανισμού, αντιδραστική εκπαιδευτική μεταρρύθμιση και διατήρηση μεταναστών σε καθεστώς ημιπαρανομίας. Κάπου εκεί ήταν που η κυβέρνηση ανακοίνωσε τα πιο αντιλαικά, τα πιο άδικα, οικονομικά μέτρα της σύγχρονης Ελλάδας : μείωση κατά 30% στα επιδόματα Χριστουγέννων, Πάσχα και αδείας- περικοπή 12% στα επιδόματα των δημ. Υπαλλήλων- μείωση 7% των αποδοχών των εργαζομένων σε ΝΠΙΔ, που εξαρτώνται από το Δημόσιο- πάγωμα όλων των συντάξεων του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα- αύξηση του ΦΠΑ, από 19% σε 21%, από 9% σε 10% κι από 4,5% σε 5%- αύξηση 8 λεπτά στην τιμή της βενζίνης, 3 λεπτά στο πετρέλαιο κίνησης- αύξηση κατά 20% των ειδικών φόρων κατανάλωσης σε τσιγάρα- αύξηση κατά 20% των ειδικών φόρων κατανάλωσης σε ποτά- αύξηση των τιμολογίων της ΔΕΗ, εξαιτίας της επιβολής ειδικού φόρου κατανάλωσης ηλεκτρικής ενέργεια - μείωση 10% της κρατικής χρηματοδότησης στα Ταμεία ΟΑΠ - ΔΕΗ και ΤΑΠ – ΟΤΕ- περικοπές 200 εκατομμυρίων ευρώ στα προγράμματα του υπουργείου Παιδείας- αναστολή των προσλήψεων στο δημόσιο τομέα το 2010- μία πρόσληψη για κάθε πέντε συνταξιοδοτήσεις στο Δημόσιο από το 2011- Περικόπτεται κατά 5% ή 500 εκατομμύρια ευρώ, το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων.
…και ο αντίλογος…
Δεν τρέφουμε αυταπάτες. Η κυβέρνηση δεν αναγκάστηκε να πάρει τώρα τα μέτρα, το προγραμμάτιζε από καιρό- πριν ακόμα εκλεγεί. Οι αποφάσεις της δεν είναι ούτε τυχαίες ούτε αναγκαία άδικες, είναι πλήρως εναρμονισμένες με το νεοφιλελεύθερο μοντέλο οργάνωσης της οικονομίας και παραγωγής και χτυπούν συγκεκριμένα στρώματα. Τα δάκρυά τους είναι κροκοδείλια. Η περίοδος που επιλέγει η κυβέρνηση Γιωργάκη να ανακοινώσει το πρώτο βήμα της αναδιάρθρωσης δεν ήρθε ΄ επιλέχθηκε ώστε να βρεί όσο το δυνατόν λιγότερες αντιστάσεις (πλέον τα 50 και 70 ευρώ της απεργίας μετρώνται με το σταγονόμετρο και δεν αντικαθιστώνται στο μηνιαίο προυπολογισμό της οικογένειας). Ας μη γελιόμαστε! Η κατάσταση της οικονομίας δεν είναι τόσο κρίσιμη, ούτε η χρεοκοπία καραδοκεί όταν 30.000 ελληνικές οικογένειες έχουν περίπου 50δις ευρώ καταθέσεις σε τράπεζες του εσωτερικού και άλλα 40δις στο εξωτερικό, όταν μόνο το 2009 οι εταιρίες του χρηματιστηρίου είχαν κέρδη 11,8δις, όταν η εθνική τράπεζα την τελευταία πενταετία είχε κέρδη 6,3δις. Το γεγονός ότι οι μισθοί μειώνονται και οι συντάξεις των ασφαλιστικών ταμείων απειλούνται είναι ξεκάθαρη πολιτική επιλογή μιας κυβέρνησης που επιλέγει τους στρατιωτικούς εξοπλισμούς (6 γαλλικές φρεγάτες αξίας 2,5 δις) και την ενίσχυση του τραπεζικού κεφαλαίου (28 δις στις τράπεζες σε μια νύχτα) όταν το κράτος πρόνοιας έχει εκούσια αφεθεί λεία στα χέρια των κερδοσκόπων. Το γεγονός ότι με το 20% του πληθυσμού κάτω από τα όρια της φτώχιας και την ανεργία στα 10% και πλέον, η κυβέρνηση ετοιμάζει ένα νέο εργασιακό μεσαίωνα με ατομικές συμβάσεις εργασίας και περιορισμένα –αν όχι ανύπαρκτα- προνόμια για τη πλειοψηφία της εργατικής τάξης, δεν είναι τίποτα άλλο από μια τυπική καπιταλιστική κοινωνία. Το παγκόσμιο κεφάλαιο αποφάσισε να αυξήσει τα κέρδη του και δημιούργησε μια κρίση που πρέπει εμείς να ξεπληρώσουμε γιατί ¨δεν υπάρχει άλλη λύση¨.
Κι όμως!
Το διάστημα που γράφεται αυτό το κείμενο, χιλιάδες εργαζόμενοι σε όλη τη χώρα έχουν ξεσηκωθεί ενάντια στα αντιλαικά μέτρα που τους βάζουν να ξελασπώσουν τα αφεντικά. Ο κόσμος της εργασίας αλλά και οι άνεργοι, οι νέοι, οι φοιτητές και μαθητές που αντιλαμβάνονται τι μέγεθος της αδικίας βγήκαν στους δρόμους για να διεκδικήσουν όσα τους ανήκουν και όχι απλά όσα τους παίρνουν (πραγματοποιώντας μάλιστα ένα από τα πλέον μαζικά συλλαλητήρια δεκαετιών στις 11/3)!
Η απάντηση του κράτους δεν θα μπορούσε να είναι τίποτα διαφορετικό από καταστολή. Δεν μας ξαφνιάζει όμως αυτή η επιλογή γιατί πλέον έχουμε μάθει και περιμένουμε την συγκεκριμένη αντίδραση κάθε φορά που απειλείται η ¨κοινωνική τους ειρήνη¨. Αναμενόμενη ήταν αντίστοιχα και η στάση των ξεπουλημένων γραφειοκρατικών ηγεσιών των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ που θεωρώντας ότι ο κύκλος των διεκδικήσεων έκλεισε (είδε μήπως κανείς τους κάποιο από τα αιτήματα να υλοποιείται;) δεν βλέπει αναγκαιότητα στην προκήρυξη απεργιακών κινητοποιήσεων για το ερχόμενο διάστημα , στέλνοντας για μια ακόμα φορά τα λιγότερο προωθημένα-πλην όμως οργισμένα- κομμάτια των εργαζομένων στον καναπέ της ανασφάλειας και στηρίζοντας ουσιαστικά –έστω και πιο αργά- τα μέτρα που πάρθηκαν.
Το σοσιαλιστικό προσωπείο του ΠΑΣΟΚ έπεσε και το νεοφιλελεύθερο πρόσωπό του φάνηκε, πιο αδίστακτο από ποτέ. Και είναι ανάγκη τώρα- πιο επιτακτική από ποτέ- απέναντι σε αυτό το πρόσωπο να σταθεί ένα άλλο πιο ισχυρό. Το πρόσωπο των εκατομμυρίων άμεσα πληττόμενων, εργαζομένων, ανέργων, των νέων της χώρας, αυτών που δεν θα φωνάξουν απλά, αλλά θα απαιτήσουν τη συνολική αλλαγή και όχι τη διαδοχή ή τη συνδιαχείρηση. Είναι ώρα να πάψουν οι δύο διαφορετικοί κόσμοι να υπάρχουν. Είναι ώρα να πάψει η μειοψηφία να καλοπερνάει σε βάρος της πλειοψηφίας.
Είναι ώρα να ανατρέψουμε τη συλλογική σύμβαση φτώχειας και να την αντικαταστήσουμε με πλήρη εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα για όλους και όλες.
Δεν δημιουργήσαμε εμείς τη κρίση τους και δεν θα είμαστε εμείς που θα τη πληρώσουμε. Το έλλειμμα και το χρέος είναι 100% δικά τους!
Να μη γίνουμε η γενιά που θα ζήσει χειρότερα από τη προηγούμενη αλλά η γενιά που έμαθε να διεκδικεί και να νικάει! Γιατί μόνος δρόμος είναι ο συλλογικός δρόμος και μόνη νίκη η ανατροπή! Μέσα από συλλογικότητες, συλλόγους και σωματεία στους αγώνες που θα ‘ρθουν, στις ανοιχτές πλατείες στις μεγάλες αφηγήσεις, στις κοινωνικές συγκρούσεις… Δεν υπάρχουν δρόμοι που δεν μπορούμε να βαδίσουμε, δεν υπάρχουν μάχες που δεν μπορούμε να κερδίσουμε. Με τους ανατρεπτικούς, αποφασιστικούς, νικηφόρους αγώνες των εργαζομένων και της νεολαίας. Με μια άλλη αριστερά, που πάει κόντρα στους συμβιβασμούς και την ηττοπάθεια. Με την ανεξάρτητη αριστερά που δεν φοβάται και ούτε θα γίνει δεκανίκι των κομμάτων εξουσίας, με την αριστερά των εργατικών αναγκών και των νεολαιίστικων αγώνων. Για να έρθουν ξανά στο προσκήνιο οι ανάγκες μας και όχι οι επιθυμίες τους!
Παγκόσμια οικονομική κρίση
Το Σεπτέμβριο του 2008 βλέπουμε στις ΗΠΑ τα πρώτα δείγματα μιας διαφαινόμενης βαθιάς οικονομικής κρίσης. Κατάρρευση οικονομικών κολοσσών, συγχωνεύσεις τραπεζών κ επιχειρήσεων, κρατικοποιήσεις μεγάλων χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων (όπως Lehman Brothers , Merrill Lynch κλπ) παίρνουν τη σκυτάλη από τη ¨φούσκα των ακινήτων¨ για να την παραδώσουν στην τελική οικονομική κατάρρευση των αγορών αλλά και εκατομμυρίων ανθρώπων μαζί με αυτές. Αμέσως μεγάλοι οικονομολόγοι του συστήματος, βλέποντας τα όνειρα και τις καριέρες τους να κλονίζονται σπεύδουν να δηλώσουν τα αίτια της οικονομικής καταστροφής. Αλόγιστη χρήση στεγαστικών δανείων, υπερβολική χρήση δανειακών κεφαλαίων, πλημμελής διαβάθμιση πιστοληπτικού κινδύνου, αμοιβές στελεχών του χρηματοπιστωτικού τομέα (bonus στα golden boys), κανονιστικό πλαίσιο… Η χρηματοπιστωτική κρίση, που ξεκίνησε το 2006, οξύνθηκε το 2008 και ακόμα δεν ξέρουμε αν έχει κορυφωθεί, κατάφερε να δημιουργήσει μια παγκόσμια οικονομική κρίση που αφορά τόσο τις μεγάλες αγορές όσο και τις μικροεπενδύσεις και τις καθημερινές συναλλαγές.
Αποτέλεσμα;
Εκατομμύρια δολάρια χαμένα κέρδη τραπεζιτών, μείωση της εμπιστοσύνης των τραπεζών, μείωση της χρηματιστηριακής ροής… Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Τη στιγμή που οι κυρίαρχες ιδεολογίες προσπαθούν να μας πείσουν ότι απλά περνάμε μια ακόμα κρίση του παγκόσμιου κεφαλαίου μια άλλη προσέγγιση λέει ότι βιώνουμε μια κρίση των δομών του συστήματος που στηρίζει το κεφάλαιο. Η κρίση αυτή , κακός απότοκος της αλλαγής των παγκόσμιων οικονομικών συσχετισμών δύναμης και του νεοφιλελεύθερου μοντέλου οργάνωσης και διοίκησης της παραγωγής ήρθε για να δείξει τα αδιέξοδα του καπιταλισμού. Γιατί τη στιγμή που τα golden boys έβλεπαν τα bonus εκατομμυρίων να εξανεμίζονται προκαλώντας τους παράνοια, χιλιάδες άνθρωποι έμεναν χωρίς σπίτι, χωρίς τροφή, χωρίς ζωή. Και σε μια κοινωνία που μαστίζεται από ανεργία και φτώχεια σίγουρα τέτοιες ανισότητες όχι απλά απαρατήρητες δεν περνούν αλλά δημιουργούν ένα διαρκές εκρηκτικό κλίμα στην κοινωνική ζωή.
Και στην Ελλάδα τι γίνεται;
Φυσικά αυτή η κατάσταση δεν θα μπορούσε να αφήσει ανεπηρέαστη και την Ελλάδα και επειδή αυτό το σύστημα θέλει αφέντες και σκλάβους, σε μας έλαχε η τύχη του σκλάβου. Δέσμια στις ανάγκες της ευρωπαΐκής οικονομίας και των αγορών της, η Ελλάδα από την ένταξή της στην ΕΕ και έπειτα είχε απολέσει σχεδόν κάθε έννοια εθνικής οικονομικής ανεξαρτησίας, άσχετα με το τι και πως παρουσίαζαν οι εκάστοτε κυβερνώντες της. Έτσι σταδιακά αυτό το ¨αναπτυσσόμενο¨ πρώην κοινωνικό(;) κράτος κατάφερε να διαμορφώσει την οικονομία του όσο περισσότερο μπορούσε κοντά σε αυτό που του είχαν ζητήσει οι ¨εταίροι¨. Εναρμονισμένες πλήρως με τις επιταγές της συνθήκης του Μάαστριχτ, οι κυβερνήσεις της χώρας, σταδιακά άλλαζαν το μοντέλο των εργασιακών σχέσεων, προωθώντας πάντοτε ¨ευέλικτα συστήματα¨ κλπ. Αποκρατικοποιήσεις η μια μετά την άλλη, ρημαγμένα ταμεία μέχρι τέλους, δεκάδες σκάνδαλα και μια χώρα σαν βγαλμένη από πόλεμο ήταν η εικόνα της Ελλάδας όταν πρωτοΰποδέχτηκε την κρίση. Αμέσως τα παπαγαλάκια –κρατικά, κυβερνητικά και μη- ανέλαβαν για μια ακόμα φορά το ρόλο του καλού σαμαρίτη- καθοδηγητή της κοινής γνώμης υποδεικνύοντας τι είναι αυτό που πρέπει να γίνει. Πρώτα απ όλα έπρεπε να αλλάξει η κυβέρνηση αφού ο Γιωργάκης είχε έτοιμα βέλη στη φαρέτρα του για τη διέξοδο από το οικονομικό τέλμα στο οποίο είχε περιέλθει η χώρα. Μετά την πανηγυρική εκλογή του όμως, ένα σύννεφο τρομοκρατίας σκέπασε την επικράτια. Ξαφνικά ανακαλύψαμε ότι λεφτά στα ταμεία δεν υπάρχουν και οι δείκτες της οικονομίας δεν είναι ίδιοι με αυτούς που παρουσιάζονταν στις προεκλογικές καμπάνιες! Τα έφαγαν όλα οι προηγούμενοι… Η αγορά δεν κινείται και ω! οι πολίτες βρίσκονται σε οικονομικό αδιέξοδο. Όχι όλοι βέβαια, μιας και κάποιοι, όπως ο πρόεδρος του ΣΕΒ βρίσκουν ακόμα λίγα ψίχουλα της τάξης των 1.5 εκατ. Ευρώ για να αγοράσουν έναν πίνακα ζωγραφικής( για τη σύγκριση και μόνο το ποσό αυτό αντιστοιχεί σε 60 χρόνια δουλειάς για έναν εκπαιδευτικό του δημοσίου και 80 χρόνια δουλειάς για έναν εμποροΰπάλληλο).
Ο (παρά)λόγος:
Ο καιρός περνάει , τα αδιέξοδα αυξάνονται και η κυβέρνηση αποφασίζει να βγεί από το βούρκο της αδράνειας και να αντιμετωπίσει την κατάσταση, που παρουσιάζεται ως ¨ένα βήμα από τη χρεοκοπία¨, όπως τόσο καιρό υποσχόταν. Κάπου εκεί είναι που έρχεται και η ξένη επιτήρηση στην Ελλάδα (πιο σκληρή και από αυτή που γινόταν από τους αμερικάνους επί χούντας). Έρχεται η ώρα που η Ελλάδα θα λειτουργήσει σαν πειραματόζωο για τη απευθείας εφαρμογή αντιλαικών μέτρων που στοχεύουν στην αύξηση της ρευστότητας και των κερδών των καπιταλιστών.
Έρχεται η ώρα η Ελλάδα να υποταχθεί στους ισχυρούς κρίκους της ΕΕ, στην ΕΚΤ και το ΔΝΤ, συντάσσοντας ένα πρόγραμμα σταθερότητας και ανάπτυξης που περιλαμβάνει περικοπές μισθών, ραγδαίες αλλαγές στο ασφαλιστικό, απελευθέρωση απολύσεων, αναδιάρθρωση κρατικού μηχανισμού, αντιδραστική εκπαιδευτική μεταρρύθμιση και διατήρηση μεταναστών σε καθεστώς ημιπαρανομίας. Κάπου εκεί ήταν που η κυβέρνηση ανακοίνωσε τα πιο αντιλαικά, τα πιο άδικα, οικονομικά μέτρα της σύγχρονης Ελλάδας : μείωση κατά 30% στα επιδόματα Χριστουγέννων, Πάσχα και αδείας- περικοπή 12% στα επιδόματα των δημ. Υπαλλήλων- μείωση 7% των αποδοχών των εργαζομένων σε ΝΠΙΔ, που εξαρτώνται από το Δημόσιο- πάγωμα όλων των συντάξεων του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα- αύξηση του ΦΠΑ, από 19% σε 21%, από 9% σε 10% κι από 4,5% σε 5%- αύξηση 8 λεπτά στην τιμή της βενζίνης, 3 λεπτά στο πετρέλαιο κίνησης- αύξηση κατά 20% των ειδικών φόρων κατανάλωσης σε τσιγάρα- αύξηση κατά 20% των ειδικών φόρων κατανάλωσης σε ποτά- αύξηση των τιμολογίων της ΔΕΗ, εξαιτίας της επιβολής ειδικού φόρου κατανάλωσης ηλεκτρικής ενέργεια - μείωση 10% της κρατικής χρηματοδότησης στα Ταμεία ΟΑΠ - ΔΕΗ και ΤΑΠ – ΟΤΕ- περικοπές 200 εκατομμυρίων ευρώ στα προγράμματα του υπουργείου Παιδείας- αναστολή των προσλήψεων στο δημόσιο τομέα το 2010- μία πρόσληψη για κάθε πέντε συνταξιοδοτήσεις στο Δημόσιο από το 2011- Περικόπτεται κατά 5% ή 500 εκατομμύρια ευρώ, το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων.
…και ο αντίλογος…
Δεν τρέφουμε αυταπάτες. Η κυβέρνηση δεν αναγκάστηκε να πάρει τώρα τα μέτρα, το προγραμμάτιζε από καιρό- πριν ακόμα εκλεγεί. Οι αποφάσεις της δεν είναι ούτε τυχαίες ούτε αναγκαία άδικες, είναι πλήρως εναρμονισμένες με το νεοφιλελεύθερο μοντέλο οργάνωσης της οικονομίας και παραγωγής και χτυπούν συγκεκριμένα στρώματα. Τα δάκρυά τους είναι κροκοδείλια. Η περίοδος που επιλέγει η κυβέρνηση Γιωργάκη να ανακοινώσει το πρώτο βήμα της αναδιάρθρωσης δεν ήρθε ΄ επιλέχθηκε ώστε να βρεί όσο το δυνατόν λιγότερες αντιστάσεις (πλέον τα 50 και 70 ευρώ της απεργίας μετρώνται με το σταγονόμετρο και δεν αντικαθιστώνται στο μηνιαίο προυπολογισμό της οικογένειας). Ας μη γελιόμαστε! Η κατάσταση της οικονομίας δεν είναι τόσο κρίσιμη, ούτε η χρεοκοπία καραδοκεί όταν 30.000 ελληνικές οικογένειες έχουν περίπου 50δις ευρώ καταθέσεις σε τράπεζες του εσωτερικού και άλλα 40δις στο εξωτερικό, όταν μόνο το 2009 οι εταιρίες του χρηματιστηρίου είχαν κέρδη 11,8δις, όταν η εθνική τράπεζα την τελευταία πενταετία είχε κέρδη 6,3δις. Το γεγονός ότι οι μισθοί μειώνονται και οι συντάξεις των ασφαλιστικών ταμείων απειλούνται είναι ξεκάθαρη πολιτική επιλογή μιας κυβέρνησης που επιλέγει τους στρατιωτικούς εξοπλισμούς (6 γαλλικές φρεγάτες αξίας 2,5 δις) και την ενίσχυση του τραπεζικού κεφαλαίου (28 δις στις τράπεζες σε μια νύχτα) όταν το κράτος πρόνοιας έχει εκούσια αφεθεί λεία στα χέρια των κερδοσκόπων. Το γεγονός ότι με το 20% του πληθυσμού κάτω από τα όρια της φτώχιας και την ανεργία στα 10% και πλέον, η κυβέρνηση ετοιμάζει ένα νέο εργασιακό μεσαίωνα με ατομικές συμβάσεις εργασίας και περιορισμένα –αν όχι ανύπαρκτα- προνόμια για τη πλειοψηφία της εργατικής τάξης, δεν είναι τίποτα άλλο από μια τυπική καπιταλιστική κοινωνία. Το παγκόσμιο κεφάλαιο αποφάσισε να αυξήσει τα κέρδη του και δημιούργησε μια κρίση που πρέπει εμείς να ξεπληρώσουμε γιατί ¨δεν υπάρχει άλλη λύση¨.
Κι όμως!
Το διάστημα που γράφεται αυτό το κείμενο, χιλιάδες εργαζόμενοι σε όλη τη χώρα έχουν ξεσηκωθεί ενάντια στα αντιλαικά μέτρα που τους βάζουν να ξελασπώσουν τα αφεντικά. Ο κόσμος της εργασίας αλλά και οι άνεργοι, οι νέοι, οι φοιτητές και μαθητές που αντιλαμβάνονται τι μέγεθος της αδικίας βγήκαν στους δρόμους για να διεκδικήσουν όσα τους ανήκουν και όχι απλά όσα τους παίρνουν (πραγματοποιώντας μάλιστα ένα από τα πλέον μαζικά συλλαλητήρια δεκαετιών στις 11/3)!
Η απάντηση του κράτους δεν θα μπορούσε να είναι τίποτα διαφορετικό από καταστολή. Δεν μας ξαφνιάζει όμως αυτή η επιλογή γιατί πλέον έχουμε μάθει και περιμένουμε την συγκεκριμένη αντίδραση κάθε φορά που απειλείται η ¨κοινωνική τους ειρήνη¨. Αναμενόμενη ήταν αντίστοιχα και η στάση των ξεπουλημένων γραφειοκρατικών ηγεσιών των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ που θεωρώντας ότι ο κύκλος των διεκδικήσεων έκλεισε (είδε μήπως κανείς τους κάποιο από τα αιτήματα να υλοποιείται;) δεν βλέπει αναγκαιότητα στην προκήρυξη απεργιακών κινητοποιήσεων για το ερχόμενο διάστημα , στέλνοντας για μια ακόμα φορά τα λιγότερο προωθημένα-πλην όμως οργισμένα- κομμάτια των εργαζομένων στον καναπέ της ανασφάλειας και στηρίζοντας ουσιαστικά –έστω και πιο αργά- τα μέτρα που πάρθηκαν.
Το σοσιαλιστικό προσωπείο του ΠΑΣΟΚ έπεσε και το νεοφιλελεύθερο πρόσωπό του φάνηκε, πιο αδίστακτο από ποτέ. Και είναι ανάγκη τώρα- πιο επιτακτική από ποτέ- απέναντι σε αυτό το πρόσωπο να σταθεί ένα άλλο πιο ισχυρό. Το πρόσωπο των εκατομμυρίων άμεσα πληττόμενων, εργαζομένων, ανέργων, των νέων της χώρας, αυτών που δεν θα φωνάξουν απλά, αλλά θα απαιτήσουν τη συνολική αλλαγή και όχι τη διαδοχή ή τη συνδιαχείρηση. Είναι ώρα να πάψουν οι δύο διαφορετικοί κόσμοι να υπάρχουν. Είναι ώρα να πάψει η μειοψηφία να καλοπερνάει σε βάρος της πλειοψηφίας.
Είναι ώρα να ανατρέψουμε τη συλλογική σύμβαση φτώχειας και να την αντικαταστήσουμε με πλήρη εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα για όλους και όλες.
Δεν δημιουργήσαμε εμείς τη κρίση τους και δεν θα είμαστε εμείς που θα τη πληρώσουμε. Το έλλειμμα και το χρέος είναι 100% δικά τους!
Να μη γίνουμε η γενιά που θα ζήσει χειρότερα από τη προηγούμενη αλλά η γενιά που έμαθε να διεκδικεί και να νικάει! Γιατί μόνος δρόμος είναι ο συλλογικός δρόμος και μόνη νίκη η ανατροπή! Μέσα από συλλογικότητες, συλλόγους και σωματεία στους αγώνες που θα ‘ρθουν, στις ανοιχτές πλατείες στις μεγάλες αφηγήσεις, στις κοινωνικές συγκρούσεις… Δεν υπάρχουν δρόμοι που δεν μπορούμε να βαδίσουμε, δεν υπάρχουν μάχες που δεν μπορούμε να κερδίσουμε. Με τους ανατρεπτικούς, αποφασιστικούς, νικηφόρους αγώνες των εργαζομένων και της νεολαίας. Με μια άλλη αριστερά, που πάει κόντρα στους συμβιβασμούς και την ηττοπάθεια. Με την ανεξάρτητη αριστερά που δεν φοβάται και ούτε θα γίνει δεκανίκι των κομμάτων εξουσίας, με την αριστερά των εργατικών αναγκών και των νεολαιίστικων αγώνων. Για να έρθουν ξανά στο προσκήνιο οι ανάγκες μας και όχι οι επιθυμίες τους!
10 ΧΡΟΝΙΑ ΜΠΟΛΟΝΙΑ (ή ο επικήδειος της δημόσιας δωρεάν παιδείας)
19 Ιουνίου 1999 και οι 29 τότε υπουργοί παιδείας των κρατών μελών της ΕΕ βρίσκονται σε μια σύνοδο κορυφής στη Μπολόνια – σε συνέχεια της διακήρυξης της Σορβόννης του 1998- που στόχο είχε τη θεμελίωση ενός κοινού ευρωπαικού χώρου στην ανώτατη εκπαίδευση (ΚΕΧΑΕ). Οι τζίφρες πέφτουν και οι συμβαλλόμενοι αποφασίζουν να ξανασυναντηθούν στη 10 επέτειο της συμφωνίας για να διαπιστώσουν την πορεία της κάθε χώρας σε σχέση με τη διαδικασία. Από ’κεί και πέρα ξεκινά για άλλους ένα παιχνιδάκι και για άλλους μια οδύσσεια. Τα χρονικά περιθώρια που θέτει η Διακήρυξη της Μπολόνια για την επίτευξη της ακαδημαϊκής ομοιογένειας λήγουν το 2010. Ενόψει της δεκαετούς προθεσμίας, οι αρμόδιοι υπουργοί συναντιούνταν κάθε δύο χρόνια (Πράγα 2001, Βερολίνο 2003, Μπέργκεν 2005 κοκ), με σκοπό να ενημερώσουν αλλήλους για την πρόοδο εφαρμογής της Συνθήκης στη χώρα τους και τα βήματα που υπολείπονταν για την ολοκλήρωση του σχεδίου.
Τι προβλέπει όμως αυτό το σχέδιο;
Η διαδικασία της Μπολόνια ένα πράγμα κάνει σαφές. Οι ευρωπαικές χώρες μέλη πρέπει να αποκτήσουν ένα κοινό σύστημα εκπαίδευσης προκειμένου να γίνεται ανεμπόδιστα η μετακίνηση φοιτητών και εργατικού προσωπικού μεταξύ των χωρών. Έτσι κάθε επιμέρους χώρα καλείται να προσαρμόσει το εκπαιδευτικό της σύστημα σε ένα συγκεκριμένο μοντέλο ( ουσιαστικά πρόκειται για το αγγλοσαξονικό) που προφανώς θα καλύπτει ανά πάσα στιγμή τις ανάγκες της αγοράς εργασίας προσφέροντας συνεχώς πληθώρα αναλώσιμων εργαζομένων στα χέρια των ιδιωτών. Στα πλαίσια αυτού κάθε χώρα πρέπει να προχωρήσει σε «σπάσιμο» των πτυχίων σε δύο κύκλους : το bachelor (3 χρόνια) και το master (2 χρόνια) με ταυτόχρονη θέσπιση διδακτικών και πιστωτικών μονάδων, δημιουργώντας έτσι ένα σώμα φοιτητών και αποφοίτων με διαφορετικές ταχύτητες.
Τι σημαίνουν όλα αυτά; Κάθε μάθημα του προπτυχιακού αλλά και μεταπτυχιακού κύκλου ανάλογα με τη δυσκολία και το ειδικό βάρος που έχει σε κάθε επιμέρους σχολή ή τμήμα αξιολογείται με κάποιες πιστωτικές μονάδες. Κάθε μάθημα δεν έχει τις ίδιες μονάδες και για την απόκτηση του τίτλου σπουδών- πτυχίο- απαιτείται συγκεκριμένος αριθμός (για τη φαρμακευτική αυτή τη στιγμή απαιτείται η συμπλήρωση 300 π.μ.). Σημειώνεται ότι τα μαθήματα επιλογής δεν έχουν όλα τις ίδιες πιστωτικές μονάδες συνεπώς καθένας μπαίνει σε ένα συνεχές κυνήγι μονάδων που τελικά επηρεάζει και το επίπεδο και είδος των σπουδών του- σε σχέση με τα μαθήματα που τελικά επιλέγονται. Ο κύκλος των πιστωτικών μονάδων δεν τελειώνει φυσικά στα στενά όρια του προπτυχιακού αφού μπορεί να διευρυνθεί και να αυξηθεί με την απόκτηση επιπλέον διπλωμάτων που χορηγούνται είτε από το δημόσιο είτε από τον ιδιωτικό τομέα σε οποιαδήποτε ηλικία. Τέτοια είναι τα διπλώματα μεταπτυχιακών και διδακτορικών σπουδών αλλά και οι ξένες γλώσσες και τα διπλώματα των σεμιναρίων. Αυτή η διαδικασία της διαρκούς αναζήτησης νέων προσόντων έχει μετονομαστεί και σε δια βίου μάθηση. Σε σχέση με τη διάσπαση του πτυχίου τώρα. Αυτό που προωθείται από τις μεγάλες αγορές και συμφέροντα της Ευρώπης κάτω από την πίεση του παγκόσμιου κεφαλαίου είναι η ύπαρξη πολλών και εξαιρετικά εξειδικευμένων επιστημόνων και εργαζομένων που θα ασχολούνται όσο είναι χρήσιμοι με δεδομένα κομμάτια ενός επιστημονικού ή επαγγελματικού κλάδου. Όταν θα ολοκληρώνουν τον κύκλο τους, δηλαδή όταν θα τους έχουν ξεζουμίσει τις δυνάμεις και τις γνώσεις τους θα αναγκάζονται να επανακαταρτίζονται ανεξάρτητα από την ηλικία στην οποία έχουν φτάσει. Συνεπώς μια περεταίρω διάσπαση της ενιαιότητας του πτυχίου (αφού αυτή έχει ήδη ξεκινήσει από την ύπαρξη των μαθημάτων επιλογής) στη βάση αυτή τη φορά του μεταπτυχιακού επιπέδου συμβάλλει τα μέγιστα στην υλοποίηση της κατεύθυνσης που έχει δοθεί. Δηλαδή οι φοιτητές μιας σχολής παίρνουν στα πρώτα τρία χρόνια κάποιες κοινές για όλους, γενικές πλην απαραίτητες γνώσεις επί του αντικειμένου τους και τα επόμενα δύο χρόνια ειδικεύονται ο καθένας σε διαφορετικούς τομείς . Το είδος και ο αριθμός των τομέων διαφέρει από ίδρυμα σε ίδρυμα. Για παράδειγμα στη φαρμακευτική εάν εφαρμοστεί η διαδικασία μέχρι τέλους, οι τομείς θα είναι η φαρμακευτική χημεία, η φαρμακογνωσία και χημεία φυσικών προιόντων και η φαρμακευτική τεχνολογία. Για τη μετάβαση από τη μια βαθμίδα στην άλλη θα υπάρχουν αυστηρότερα κριτήρια συνεπώς η πρόσβαση σε όλους σταδιακά θα περιορίζεται και ειδικά μετά την πίστωση ειδικών διδάκτρων… μέσα από όλα αυτά βέβαια δεν είναι δύσκολο να αντιληφθεί κανείς ότι το επίπεδο δυσκολίας των σχολών θα αυξηθεί σημαντικά (φανταστείτε τι σημαίνει αυτό για παιδιά που δουλεύουν ή παιδιά από την επαρχία που αναγκάζονται πιθανώς να παρατείνουν τις σπουδές τους) αλλά και το πρόγραμμα σπουδών θα εντατικοποιηθεί περεταίρω μην αφήνοντας περιθώρια διαφυγής και ενασχόλησης με οτιδήποτε άλλο πλην σπουδών.
Οι στόχοι αλλά πολύ περισσότερο τα αποτελέσματα μιας τέτοιας αναδιάρθρωσης δεν μπορούν ίσως να γίνουν άμεσα αντιληπτά- τουλάχιστον όχι πριν εφαρμοστούν πλήρως όλα τα μέτρα. Αυτό που είναι σίγουρο πάντως είναι η γενικότερη διάθεση του πλήρους κατακερματισμού των πτυχίων στη βάση της διάλυσης των δικαιωμάτων τους. Εξηγούμε: από τη στιγμή που οι φοιτητές ενός τμήματος αρχικά δεν θα διδάσκονται τα ίδια μαθήματα αλλά και δεν θα εξειδικεύονται στον ίδιο τομέα δεν θα θεωρούνται ¨συνάδερφοι¨ αφού θα αναγκάζονται τελικά να ασχολούνται με διαφορετικές πτυχές ενός (ίδιου βέβαια) πράγματος. Αυτό συνεπάγεται ένα τεράστιο πλήγμα στο εργασιακά δικαιώματα των πτυχιούχων αφού όχι απλά δεν θα αρκεί το πτυχίο τους για την εύρεση δουλειάς αλλά πολύ περισσότερο θα πάψουν οι συλλογικές διεκδικήσεις και συμβάσεις. Στο εξής καθένας θα διαπραγματεύεται ατομικά τους όρους δουλειάς του αφού με τους συμφοιτητές του ουσιαστικά δεν θα έχει το ίδιο πτυχίο- σε περιεχόμενο άρα και ισχύ. Κάτι τέτοιο έρχεται να κατοχυρώσει βαθύτερα τις ήδη κακές εργασιακές σχέσεις και να εντείνει τον εργασιακό μεσαίωνα. Η Μπολόνια έρχεται να εντείνει τους προυπάρχοντες ταξικούς φραγμούς της εκπαίδευσης και να τους περάσει ακόμα πιο έντονα στους εργασιακούς χώρους όπου πραγματικά θα επιβιώνει μόνο όποιος έχει ¨γερές πλάτες¨…
Αυτή τη στιγμή στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης (από αυτές που έχουν υπογράψει τη συνθήκη) η διαδικασία αναδιάρθρωσης έχει σχεδόν ολοκληρωθεί και ο αρχικός ενθουσιασμός για το νέο εγχείρημα που θα έφερνε τους νέους της Ευρώπης ένα βήμα μπροστά από τις εργασιακές εξελίξεις έχει φύγει τελείως, δίνοντας τη θέση του σε δυναμικά φοιτητικά κινήματα κατά της Μπολόνια. Χαρακτηριστικές ήταν οι κινητοποιήσεις σε χώρες όπως η Αυστρία, η Ιταλία και η Γερμανία όπου το φοιτητικό κίνημα στην καλύτερη των περιπτώσεων είχε να βγει στους δρόμους από το 1968…
Στην Ελλάδα η διαδικασία της Μπολόνια δεν έχει εφαρμοστεί σε σχολές μιας και το φοιτητικό κίνημα διαθέτοντας οξυμένα αντανακλαστικά κατάφερε να αφήσει τη διαδικασία στα χαρτιά. Παρόλα αυτά, όσο περνάει ο καιρός και πλησιάζουμε στη σύνοδο κορυφής των υπουργών παιδείας οι πιέσεις για συμμόρφωση γίνονται ολοένα και πιο ασφυκτικές. Στα πλαίσια αυτά αρκετές πανεπιστημιακές σχολές της χώρας προσπάθησαν να ξεκινήσουν μια διαδικασία χορήγησης στους πτυχιούχους ενός πιστοποιητικού αναγνώρισης του πτυχίου σαν master χωρίς όμως περεταίρω διασπάσεις. Προφανώς βέβαια και το υπουργείο ¨παιδείας¨ απέρριψε την πρόταση αυτή κάνοντας έτσι σαφείς τις προθέσεις του. Ουσιαστικά το υπουργείο έρχεται να επιβεβαιώσει τη θέση που ένα προηγούμενο διάστημα είχαμε προβάλλει, ότι δηλαδή η πίστη ότι το πτυχίο μας θα αναγνωριστεί σαν master χωρίς καμιά απαίτηση από το υπουργείο ή την Ευρώπη είναι αυταπάτη! Και είναι αυταπάτη γιατί ποτέ οι προαναφερθέντες φορείς δεν έδειξαν την παραμικρή πρόθεση, υποστήριξης έστω, των φοιτητικών συμφερόντων στη βάση των κοινωνικών αναγκών. Συνεπώς ούτε τώρα θα έπρεπε να περιμένουμε μια διαφορετική στάση δεδομένης και της σημαντικότητας της αναδιάρθρωσης αυτής.Οι συνεχείς αλλαγές στο εκπαιδευτικό σύστημα, πλήρως εναρμονισμένες με τις κατευθύνσεις που έχουν δοθεί για τη διάρθρωση και στελέχωση της αγοράς εργασίας, τόσα χρόνια το μόνο που κατάφεραν να δημιουργήσουν είναι ένα διαρκές αίσθημα ανασφάλειας και πολλά ψυχολογικά προβλήματα στις νεαρές ηλικίες. Η εικόνα χιλιάδων κουστουμαρισμένων με χαρτοφύλακα που τρέχουν αγχωμένοι στους δρόμους της μεγαλούπολης κάποτε φάνταζε εικόνα από το μέλλον και γοήτευε αρκετούς. Τα αποτελέσματά της τώρα φαίνονται καθαρά και αρκούσε αυτή η οικονομική κρίση για να καταλάβουν ακόμα και αυτοί που έβλεπαν θελκτική την εικόνα του σύγχρονου καπιταλισμού ότι κρύβει πολλά αδιέξοδα…
Σε αυτή την επίθεση λοιπόν που δέχονται τα πτυχία και τα δικαιώματά μας αλλά πολύ περισσότερο σε εκείνη που έρχεται αν δεν συμβιβαστούμε, η απάντησή μας δεν μπορεί παρά να είναι : ένα ενιαίο πτυχίο ανά γνωστικό αντικείμενο με όλα τα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα κατοχυρωμένα σε αυτό. Ένα πτυχίο δηλαδή που θα δίνεται στα τέσσερα, πέντε, έξι ή όσα τέλος πάντων χρόνια είναι αναγκαία και που αυτόματα θα κατοχυρώνει μια θέση στην αγορά εργασίας, με πλήρη ασφαλιστικά δικαιώματα, χωρίς την υποχρέωση της εξειδίκευσης και τον εκβιασμό της ελαστικής εργασίας. Ένα πτυχίο που θα εξασφαλίζει την αξιοπρεπή διαβίωση και δεν θα διαιρεί τους φοιτητές και εργαζόμενους ανάλογα με τις ανάγκες του κεφαλαίου. Οι ευθύνες για την εξειδίκευση –όπου χρειάζεται- να βαραίνουν τον εργοδότη ώστε να μην αποτελεί αυτή δυσβάσταχτο βάρος για φοιτητές και μισθωτούς. Από τη σκοπιά των συλλογικών αγώνων, αυτών και μόνων που τόσες φορές βγήκαν νικηφόροι, να ανατρέψουμε σχέδια και διαδικασίες που παίζουν με το μέλλον μας! Το φοιτητικό κίνημα ,ενωμένο, μαχητικό μπορεί για μια ακόμα φορά να γίνει και νικηφόρο.
Τι προβλέπει όμως αυτό το σχέδιο;
Η διαδικασία της Μπολόνια ένα πράγμα κάνει σαφές. Οι ευρωπαικές χώρες μέλη πρέπει να αποκτήσουν ένα κοινό σύστημα εκπαίδευσης προκειμένου να γίνεται ανεμπόδιστα η μετακίνηση φοιτητών και εργατικού προσωπικού μεταξύ των χωρών. Έτσι κάθε επιμέρους χώρα καλείται να προσαρμόσει το εκπαιδευτικό της σύστημα σε ένα συγκεκριμένο μοντέλο ( ουσιαστικά πρόκειται για το αγγλοσαξονικό) που προφανώς θα καλύπτει ανά πάσα στιγμή τις ανάγκες της αγοράς εργασίας προσφέροντας συνεχώς πληθώρα αναλώσιμων εργαζομένων στα χέρια των ιδιωτών. Στα πλαίσια αυτού κάθε χώρα πρέπει να προχωρήσει σε «σπάσιμο» των πτυχίων σε δύο κύκλους : το bachelor (3 χρόνια) και το master (2 χρόνια) με ταυτόχρονη θέσπιση διδακτικών και πιστωτικών μονάδων, δημιουργώντας έτσι ένα σώμα φοιτητών και αποφοίτων με διαφορετικές ταχύτητες.
Τι σημαίνουν όλα αυτά; Κάθε μάθημα του προπτυχιακού αλλά και μεταπτυχιακού κύκλου ανάλογα με τη δυσκολία και το ειδικό βάρος που έχει σε κάθε επιμέρους σχολή ή τμήμα αξιολογείται με κάποιες πιστωτικές μονάδες. Κάθε μάθημα δεν έχει τις ίδιες μονάδες και για την απόκτηση του τίτλου σπουδών- πτυχίο- απαιτείται συγκεκριμένος αριθμός (για τη φαρμακευτική αυτή τη στιγμή απαιτείται η συμπλήρωση 300 π.μ.). Σημειώνεται ότι τα μαθήματα επιλογής δεν έχουν όλα τις ίδιες πιστωτικές μονάδες συνεπώς καθένας μπαίνει σε ένα συνεχές κυνήγι μονάδων που τελικά επηρεάζει και το επίπεδο και είδος των σπουδών του- σε σχέση με τα μαθήματα που τελικά επιλέγονται. Ο κύκλος των πιστωτικών μονάδων δεν τελειώνει φυσικά στα στενά όρια του προπτυχιακού αφού μπορεί να διευρυνθεί και να αυξηθεί με την απόκτηση επιπλέον διπλωμάτων που χορηγούνται είτε από το δημόσιο είτε από τον ιδιωτικό τομέα σε οποιαδήποτε ηλικία. Τέτοια είναι τα διπλώματα μεταπτυχιακών και διδακτορικών σπουδών αλλά και οι ξένες γλώσσες και τα διπλώματα των σεμιναρίων. Αυτή η διαδικασία της διαρκούς αναζήτησης νέων προσόντων έχει μετονομαστεί και σε δια βίου μάθηση. Σε σχέση με τη διάσπαση του πτυχίου τώρα. Αυτό που προωθείται από τις μεγάλες αγορές και συμφέροντα της Ευρώπης κάτω από την πίεση του παγκόσμιου κεφαλαίου είναι η ύπαρξη πολλών και εξαιρετικά εξειδικευμένων επιστημόνων και εργαζομένων που θα ασχολούνται όσο είναι χρήσιμοι με δεδομένα κομμάτια ενός επιστημονικού ή επαγγελματικού κλάδου. Όταν θα ολοκληρώνουν τον κύκλο τους, δηλαδή όταν θα τους έχουν ξεζουμίσει τις δυνάμεις και τις γνώσεις τους θα αναγκάζονται να επανακαταρτίζονται ανεξάρτητα από την ηλικία στην οποία έχουν φτάσει. Συνεπώς μια περεταίρω διάσπαση της ενιαιότητας του πτυχίου (αφού αυτή έχει ήδη ξεκινήσει από την ύπαρξη των μαθημάτων επιλογής) στη βάση αυτή τη φορά του μεταπτυχιακού επιπέδου συμβάλλει τα μέγιστα στην υλοποίηση της κατεύθυνσης που έχει δοθεί. Δηλαδή οι φοιτητές μιας σχολής παίρνουν στα πρώτα τρία χρόνια κάποιες κοινές για όλους, γενικές πλην απαραίτητες γνώσεις επί του αντικειμένου τους και τα επόμενα δύο χρόνια ειδικεύονται ο καθένας σε διαφορετικούς τομείς . Το είδος και ο αριθμός των τομέων διαφέρει από ίδρυμα σε ίδρυμα. Για παράδειγμα στη φαρμακευτική εάν εφαρμοστεί η διαδικασία μέχρι τέλους, οι τομείς θα είναι η φαρμακευτική χημεία, η φαρμακογνωσία και χημεία φυσικών προιόντων και η φαρμακευτική τεχνολογία. Για τη μετάβαση από τη μια βαθμίδα στην άλλη θα υπάρχουν αυστηρότερα κριτήρια συνεπώς η πρόσβαση σε όλους σταδιακά θα περιορίζεται και ειδικά μετά την πίστωση ειδικών διδάκτρων… μέσα από όλα αυτά βέβαια δεν είναι δύσκολο να αντιληφθεί κανείς ότι το επίπεδο δυσκολίας των σχολών θα αυξηθεί σημαντικά (φανταστείτε τι σημαίνει αυτό για παιδιά που δουλεύουν ή παιδιά από την επαρχία που αναγκάζονται πιθανώς να παρατείνουν τις σπουδές τους) αλλά και το πρόγραμμα σπουδών θα εντατικοποιηθεί περεταίρω μην αφήνοντας περιθώρια διαφυγής και ενασχόλησης με οτιδήποτε άλλο πλην σπουδών.
Οι στόχοι αλλά πολύ περισσότερο τα αποτελέσματα μιας τέτοιας αναδιάρθρωσης δεν μπορούν ίσως να γίνουν άμεσα αντιληπτά- τουλάχιστον όχι πριν εφαρμοστούν πλήρως όλα τα μέτρα. Αυτό που είναι σίγουρο πάντως είναι η γενικότερη διάθεση του πλήρους κατακερματισμού των πτυχίων στη βάση της διάλυσης των δικαιωμάτων τους. Εξηγούμε: από τη στιγμή που οι φοιτητές ενός τμήματος αρχικά δεν θα διδάσκονται τα ίδια μαθήματα αλλά και δεν θα εξειδικεύονται στον ίδιο τομέα δεν θα θεωρούνται ¨συνάδερφοι¨ αφού θα αναγκάζονται τελικά να ασχολούνται με διαφορετικές πτυχές ενός (ίδιου βέβαια) πράγματος. Αυτό συνεπάγεται ένα τεράστιο πλήγμα στο εργασιακά δικαιώματα των πτυχιούχων αφού όχι απλά δεν θα αρκεί το πτυχίο τους για την εύρεση δουλειάς αλλά πολύ περισσότερο θα πάψουν οι συλλογικές διεκδικήσεις και συμβάσεις. Στο εξής καθένας θα διαπραγματεύεται ατομικά τους όρους δουλειάς του αφού με τους συμφοιτητές του ουσιαστικά δεν θα έχει το ίδιο πτυχίο- σε περιεχόμενο άρα και ισχύ. Κάτι τέτοιο έρχεται να κατοχυρώσει βαθύτερα τις ήδη κακές εργασιακές σχέσεις και να εντείνει τον εργασιακό μεσαίωνα. Η Μπολόνια έρχεται να εντείνει τους προυπάρχοντες ταξικούς φραγμούς της εκπαίδευσης και να τους περάσει ακόμα πιο έντονα στους εργασιακούς χώρους όπου πραγματικά θα επιβιώνει μόνο όποιος έχει ¨γερές πλάτες¨…
Αυτή τη στιγμή στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης (από αυτές που έχουν υπογράψει τη συνθήκη) η διαδικασία αναδιάρθρωσης έχει σχεδόν ολοκληρωθεί και ο αρχικός ενθουσιασμός για το νέο εγχείρημα που θα έφερνε τους νέους της Ευρώπης ένα βήμα μπροστά από τις εργασιακές εξελίξεις έχει φύγει τελείως, δίνοντας τη θέση του σε δυναμικά φοιτητικά κινήματα κατά της Μπολόνια. Χαρακτηριστικές ήταν οι κινητοποιήσεις σε χώρες όπως η Αυστρία, η Ιταλία και η Γερμανία όπου το φοιτητικό κίνημα στην καλύτερη των περιπτώσεων είχε να βγει στους δρόμους από το 1968…
Στην Ελλάδα η διαδικασία της Μπολόνια δεν έχει εφαρμοστεί σε σχολές μιας και το φοιτητικό κίνημα διαθέτοντας οξυμένα αντανακλαστικά κατάφερε να αφήσει τη διαδικασία στα χαρτιά. Παρόλα αυτά, όσο περνάει ο καιρός και πλησιάζουμε στη σύνοδο κορυφής των υπουργών παιδείας οι πιέσεις για συμμόρφωση γίνονται ολοένα και πιο ασφυκτικές. Στα πλαίσια αυτά αρκετές πανεπιστημιακές σχολές της χώρας προσπάθησαν να ξεκινήσουν μια διαδικασία χορήγησης στους πτυχιούχους ενός πιστοποιητικού αναγνώρισης του πτυχίου σαν master χωρίς όμως περεταίρω διασπάσεις. Προφανώς βέβαια και το υπουργείο ¨παιδείας¨ απέρριψε την πρόταση αυτή κάνοντας έτσι σαφείς τις προθέσεις του. Ουσιαστικά το υπουργείο έρχεται να επιβεβαιώσει τη θέση που ένα προηγούμενο διάστημα είχαμε προβάλλει, ότι δηλαδή η πίστη ότι το πτυχίο μας θα αναγνωριστεί σαν master χωρίς καμιά απαίτηση από το υπουργείο ή την Ευρώπη είναι αυταπάτη! Και είναι αυταπάτη γιατί ποτέ οι προαναφερθέντες φορείς δεν έδειξαν την παραμικρή πρόθεση, υποστήριξης έστω, των φοιτητικών συμφερόντων στη βάση των κοινωνικών αναγκών. Συνεπώς ούτε τώρα θα έπρεπε να περιμένουμε μια διαφορετική στάση δεδομένης και της σημαντικότητας της αναδιάρθρωσης αυτής.Οι συνεχείς αλλαγές στο εκπαιδευτικό σύστημα, πλήρως εναρμονισμένες με τις κατευθύνσεις που έχουν δοθεί για τη διάρθρωση και στελέχωση της αγοράς εργασίας, τόσα χρόνια το μόνο που κατάφεραν να δημιουργήσουν είναι ένα διαρκές αίσθημα ανασφάλειας και πολλά ψυχολογικά προβλήματα στις νεαρές ηλικίες. Η εικόνα χιλιάδων κουστουμαρισμένων με χαρτοφύλακα που τρέχουν αγχωμένοι στους δρόμους της μεγαλούπολης κάποτε φάνταζε εικόνα από το μέλλον και γοήτευε αρκετούς. Τα αποτελέσματά της τώρα φαίνονται καθαρά και αρκούσε αυτή η οικονομική κρίση για να καταλάβουν ακόμα και αυτοί που έβλεπαν θελκτική την εικόνα του σύγχρονου καπιταλισμού ότι κρύβει πολλά αδιέξοδα…
Σε αυτή την επίθεση λοιπόν που δέχονται τα πτυχία και τα δικαιώματά μας αλλά πολύ περισσότερο σε εκείνη που έρχεται αν δεν συμβιβαστούμε, η απάντησή μας δεν μπορεί παρά να είναι : ένα ενιαίο πτυχίο ανά γνωστικό αντικείμενο με όλα τα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα κατοχυρωμένα σε αυτό. Ένα πτυχίο δηλαδή που θα δίνεται στα τέσσερα, πέντε, έξι ή όσα τέλος πάντων χρόνια είναι αναγκαία και που αυτόματα θα κατοχυρώνει μια θέση στην αγορά εργασίας, με πλήρη ασφαλιστικά δικαιώματα, χωρίς την υποχρέωση της εξειδίκευσης και τον εκβιασμό της ελαστικής εργασίας. Ένα πτυχίο που θα εξασφαλίζει την αξιοπρεπή διαβίωση και δεν θα διαιρεί τους φοιτητές και εργαζόμενους ανάλογα με τις ανάγκες του κεφαλαίου. Οι ευθύνες για την εξειδίκευση –όπου χρειάζεται- να βαραίνουν τον εργοδότη ώστε να μην αποτελεί αυτή δυσβάσταχτο βάρος για φοιτητές και μισθωτούς. Από τη σκοπιά των συλλογικών αγώνων, αυτών και μόνων που τόσες φορές βγήκαν νικηφόροι, να ανατρέψουμε σχέδια και διαδικασίες που παίζουν με το μέλλον μας! Το φοιτητικό κίνημα ,ενωμένο, μαχητικό μπορεί για μια ακόμα φορά να γίνει και νικηφόρο.
Η ΠΑΙΔΕΙΑ ΣΤΟ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ: ΕΘΝΙΚΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ΠΡΟΣΟΝΤΩΝ
Την προηγούμενη Παρασκευή, στις 9/4/10, το Συμβούλιο της Επικρατείας έφερε μια δύσκολη δουλεία εις πέρας: αναγνώρισε τη συνταγματικότητα του Προεδρικού Διατάγματος (ΠΔ) «περί επαγγελματικών προσόντων» που συνυπογράφουν 14 υπουργοί της κυβέρνησης (μεταξύ αυτών Διαμαντοπούλου και Παπανδρέου) που ενσωματώνει την κοινοτική οδηγία 36/05 η οποία αναγνωρίζει επαγγελματικά προσόντα στους αποφοίτους των Κολλεγίων! Με την κίνηση αυτή η κυβέρνηση δίνει και το τελειωτικό χτύπημα στα δημόσια πανεπιστήμια και στα πτυχία που αυτά χορηγούν. Αν μη τι άλλο όμως είναι μια κίνηση που η κυβέρνηση -πατώντας στη συγκυρία της κρίσης- έκανε για να μετατρέψει οριστικά πια το πανεπιστήμιο σε εργαστήρι επιβολής του εργασιακού μεσαίωνα.
Οι αλλαγές:
Το Εθνικό Κέντρο Πιστοποίησης(ΕΚΕΠΙΣ) και το Εθνικό Πλαίσιο Επαγγελματικών Προσόντων(ΕΠΕΠ) (που σχεδιάστηκαν στα πρότυπα των αντίστοιχων ευρωπαϊκών) είναι η εμπέδωση της λογικής της Μπολόνια, αλλάζοντας συνολικά τον τρόπο που κατοχυρώνονται και πιστοποιούνται εργασιακά και επαγγελματικά δικαιώματα. Μελετώντας κανείς το κατατιθέμενο ΠΔ, ασχολείται σχεδόν αποκλειστικά με τον όρο του «επαγγελματικού προσόντος». Πως περιγράφεται όμως η έννοια του επαγγελματικού προσόντος; Σίγουρα όχι απλά και μόνο με βάση το πτυχίο μιας σχολής… Τα επαγγελματικά προσόντα του καθενός θα αξιολογούνται πλέον σε τρείς άξονες: γνώσεις(π.χ. πτυχίο)- δεξιότητες(π.χ. παρακολούθηση σεμιναρίων)- ικανότητες (π.χ. διπλώματα ξένων γλωσσών). Αυτές είναι που συνιστούν τα «επαγγελματικά του προσόντα» (και όχι, αυτά δεν αντιστοιχούν απευθείας σε επαγγελματικά δικαιώματα..), τα οποία εμπλουτίζουν το «επαγγελματικό του προφίλ». Τα διάφορα «επαγγελματικά προσόντα» συγκροτούν «περιγράμματα επαγγελματικών προσόντων», τα οποία κάθε απόφοιτος πρέπει να αποδείξει με έξτρα εξετάσεις μετά το πτυχίο του ότι κατέχει. Κάπου εδώ είναι που έρχεται και η πολυδιαφημισμένη «διαδικασία Δια Βίου Μάθησης» η οποία ουσιαστικά βάζει στους μαθητές-φοιτητές-εργαζόμενους ανάλογα με την ηλικία και τις συνθήκες που έρχεται ο καθένας να αντιμετωπίσει, να εμπλουτίσει ατομικά το πακέτο των γνώσεων-δεξιοτήτων-ικανοτήτων του(το ατομικό μητρώο δια βίου μάθησης). Πλέον με την έλευση του ΕΠΕΠ ξανασχεδιάζεται ολόκληρος ο χώρος της εκπαίδευσης καθώς αναγνωρίζονται σε όλους τους απόφοιτους όλων των ιδρυμάτων (ΑΕΙ, ΤΕΙ, Κολλεγίων κλπ) «επαγγελματικά προσόντα». Έτσι σύμφωνα με τις χιλιακουσμένες πια «8 βαθμίδες» το εκπαιδευτικό σύστημα κατηγοριοποιείται (ή πιο σωστά κατακερματίζεται…) σε 8 ξεχωριστές βαθμίδες κάθε μια από τις οποίες αντιστοιχεί σε ανάλογο επίπεδο γνώσεων. Συγκεκριμένα στην πρώτη βαθμίδα τοποθετούνται απόφοιτοι δημοτικού, στη δεύτερη απόφοιτη γυμνασίου, στην τρίτη απόφοιτοι λυκείου, στην τέταρτη απόφοιτοι ΕΠΑΛ ΕΠΑΣ και ΙΕΚ ,στην Πέμπτη σπουδαστές ΤΕΙ και κολλεγίων-ΚΕΣ, στην έκτη απόφοιτοι ΑΕΙ, στην έβδομη κάτοχοι μεταπτυχιακού και στην όγδοη κάτοχοι διδακτορικού.
Οι επιπτώσεις:
Τα συμπεράσματα από τις παραπάνω αλλαγές δεν είναι δύσκολο να γίνουν γρήγορα αντιληπτά. Βασικός στόχος προς επίτευξη: αποσύνδεση των πτυχίων από τα εργασιακά και επαγγελματικά τους δικαιώματα. Πλέον ένα και μόνο πτυχίο δεν θα αρκεί για την εύρεση δουλειάς στην αγορά εργασίας, ενώ ο ανταγωνισμός μεταξύ των αποφοίτων των διαφόρων τμημάτων(πριν και μετά την απόκτηση του διπλώματος) εντείνεται όλο και περισσότερο με αποτέλεσμα την ακόμα πιο δυσλειτουργική κατάσταση εργασιακών χώρων και φοιτητικών συλλόγων. Ταυτόχρονα, ο ανταγωνισμός (όπως και η Αξιολόγηση..) θα είναι το μέσο πειθαναγκασμού των ιδρυμάτων σε οποιαδήποτε αναδιαρθρωτική – αντιεκπαιδευτική πρόθεση του Υπ. Παιδείας και των αγορών, καθώς και ο δούρειος ίππος για τον ακαδημαϊκό, αλλά πολύ περισσότερο εργασιακό κατακερματισμό της νεολαίας, μέσω αντίπαλων συντεχνιών, σε μια «σύγχρονη αρένα» που θα σπάει τις συλλογικές κατοχυρώσεις και αναπαραστάσεις, θα θίγει όλους μας και θα μας συμπιέσει σε χειρότερες θέσεις. Το πτυχίο δεν θεωρείται επαρκής επαλήθευση «των γνώσεων, των δεξιοτήτων και των ικανοτήτων» (δηλαδή των «επαγγελματικών προσόντων») και ούτε αποτελεί επαρκής αιτιολογία για την κτίση επαγγελματικών δικαιωμάτων. Αντ’ αυτού χρειάζονται έξτρα εξετάσεις και πιστοποιήσεις από εξωπανεπιστημιακά κέντρα, τα οποία μάλιστα είναι αυτά και όχι τα πανεπιστήμια που θα ορίζουν ποιες είναι «οι γνώσεις, δεξιότητες και ικανότητες» που πρέπει να διαθέτει κάποιος! Μιλάμε για μια επί της ουσίας χειραγωγική λογική προς τα ΑΕΙ, ΤΕΙ από αδιάβλητους και-καλά-ανεξάρτητους θεσμούς πιστοποίησης, όπως το ΕΚΕΠΙΣ, με «σοφούς» εμπειρογνώμονες οι οποίοι θα καθορίζουν όλο το παιχνίδι με τα ιδιωτικά εκπαιδευτήρια και τη νομιμοποίηση τους για διεκδίκηση επαγγελματικών δικαιωμάτων.. Οι παραπάνω αλλαγές αποτελούν το συνεκτικό ιστό των κολλεγίων και όλης της αντιεκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης, ενώ ουσιαστικά ταξινομούν τα εκπαιδευτικά ιδρύματα πάντα ανάλογα με τις πιέσεις που θα ασκήσει ο καθένας (πχ κάποια κολλέγια με μια ισχυρή πίεση από τους ιδιοκτήτες τους μπορεί να περάσουν κάποια στιγμή στη βαθμίδα 6) .Από την άλλη η διαδικασία της δια βίου μάθησης θα βάζει τους αποφοίτους σε ένα διαρκές κυνήγι γνώσεων δεξιοτήτων ικανοτήτων, αυξάνοντας την ανασφάλειά τους και εδραιώνοντας τελικά την μακρόχρονη εργασιακή τους περιπλάνηση. Τέλος η διάλυση αυτή της εκπαίδευσης οδηγεί σε ατομικά μονοπάτια και διεκδικήσεις καταργώντας κάθε έννοια συλλογικού αγώνα τη στιγμή που διαιρεί το πλέον μαχητικό και προοδευτικό κομμάτι της κοινωνίας, τη νεολαία, σε 8 διαφορετικές τάξεις, με διαφορετικά συμφέροντα και προοπτικές.
Απέναντι σε αυτά:
Μπροστά σε αυτή τη ριζική ανατροπή του σήμερα και του αύριο μας, απαιτείται η συστράτευση όλων μας, γύρω από τα αυτονόητα δικαιώματά μας. Η μόνη απάντηση, απέναντι στο γενικευμένο καθεστώς ανασφάλειας και λιτότητας που βιώνουμε, δεν είναι η ατομική διαπραγμάτευση και το διαρκές τρέξιμο, αλλά οι συλλογικοί ανατρεπτικοί αγώνες για κατοχύρωση ενιαίων πτυχίων ανά γνωστικό αντικείμενο με όλα τα επαγγελματικά και εργασιακά δικαιώματα κατοχυρωμένα σε αυτά, και για την υπογραφή των αντίστοιχων ανά κλάδους συλλογικών συμβάσεων εργασίας που θα εξασφαλίζουν μια αξιοπρεπή ζωή από μια δουλειά και μόνο. Το επόμενο διάστημα, με πυρομαχικά μας τα δικαιώματά μας και με όπλα μας τις συνελεύσεις – τις καταλήψεις – τις διαδηλώσεις, να αποδείξουμε το αυτονόητο: Είναι λίγοι, είμαστε πολλοί, μπορούμε να νικήσουμε.
Οι αλλαγές:
Το Εθνικό Κέντρο Πιστοποίησης(ΕΚΕΠΙΣ) και το Εθνικό Πλαίσιο Επαγγελματικών Προσόντων(ΕΠΕΠ) (που σχεδιάστηκαν στα πρότυπα των αντίστοιχων ευρωπαϊκών) είναι η εμπέδωση της λογικής της Μπολόνια, αλλάζοντας συνολικά τον τρόπο που κατοχυρώνονται και πιστοποιούνται εργασιακά και επαγγελματικά δικαιώματα. Μελετώντας κανείς το κατατιθέμενο ΠΔ, ασχολείται σχεδόν αποκλειστικά με τον όρο του «επαγγελματικού προσόντος». Πως περιγράφεται όμως η έννοια του επαγγελματικού προσόντος; Σίγουρα όχι απλά και μόνο με βάση το πτυχίο μιας σχολής… Τα επαγγελματικά προσόντα του καθενός θα αξιολογούνται πλέον σε τρείς άξονες: γνώσεις(π.χ. πτυχίο)- δεξιότητες(π.χ. παρακολούθηση σεμιναρίων)- ικανότητες (π.χ. διπλώματα ξένων γλωσσών). Αυτές είναι που συνιστούν τα «επαγγελματικά του προσόντα» (και όχι, αυτά δεν αντιστοιχούν απευθείας σε επαγγελματικά δικαιώματα..), τα οποία εμπλουτίζουν το «επαγγελματικό του προφίλ». Τα διάφορα «επαγγελματικά προσόντα» συγκροτούν «περιγράμματα επαγγελματικών προσόντων», τα οποία κάθε απόφοιτος πρέπει να αποδείξει με έξτρα εξετάσεις μετά το πτυχίο του ότι κατέχει. Κάπου εδώ είναι που έρχεται και η πολυδιαφημισμένη «διαδικασία Δια Βίου Μάθησης» η οποία ουσιαστικά βάζει στους μαθητές-φοιτητές-εργαζόμενους ανάλογα με την ηλικία και τις συνθήκες που έρχεται ο καθένας να αντιμετωπίσει, να εμπλουτίσει ατομικά το πακέτο των γνώσεων-δεξιοτήτων-ικανοτήτων του(το ατομικό μητρώο δια βίου μάθησης). Πλέον με την έλευση του ΕΠΕΠ ξανασχεδιάζεται ολόκληρος ο χώρος της εκπαίδευσης καθώς αναγνωρίζονται σε όλους τους απόφοιτους όλων των ιδρυμάτων (ΑΕΙ, ΤΕΙ, Κολλεγίων κλπ) «επαγγελματικά προσόντα». Έτσι σύμφωνα με τις χιλιακουσμένες πια «8 βαθμίδες» το εκπαιδευτικό σύστημα κατηγοριοποιείται (ή πιο σωστά κατακερματίζεται…) σε 8 ξεχωριστές βαθμίδες κάθε μια από τις οποίες αντιστοιχεί σε ανάλογο επίπεδο γνώσεων. Συγκεκριμένα στην πρώτη βαθμίδα τοποθετούνται απόφοιτοι δημοτικού, στη δεύτερη απόφοιτη γυμνασίου, στην τρίτη απόφοιτοι λυκείου, στην τέταρτη απόφοιτοι ΕΠΑΛ ΕΠΑΣ και ΙΕΚ ,στην Πέμπτη σπουδαστές ΤΕΙ και κολλεγίων-ΚΕΣ, στην έκτη απόφοιτοι ΑΕΙ, στην έβδομη κάτοχοι μεταπτυχιακού και στην όγδοη κάτοχοι διδακτορικού.
Οι επιπτώσεις:
Τα συμπεράσματα από τις παραπάνω αλλαγές δεν είναι δύσκολο να γίνουν γρήγορα αντιληπτά. Βασικός στόχος προς επίτευξη: αποσύνδεση των πτυχίων από τα εργασιακά και επαγγελματικά τους δικαιώματα. Πλέον ένα και μόνο πτυχίο δεν θα αρκεί για την εύρεση δουλειάς στην αγορά εργασίας, ενώ ο ανταγωνισμός μεταξύ των αποφοίτων των διαφόρων τμημάτων(πριν και μετά την απόκτηση του διπλώματος) εντείνεται όλο και περισσότερο με αποτέλεσμα την ακόμα πιο δυσλειτουργική κατάσταση εργασιακών χώρων και φοιτητικών συλλόγων. Ταυτόχρονα, ο ανταγωνισμός (όπως και η Αξιολόγηση..) θα είναι το μέσο πειθαναγκασμού των ιδρυμάτων σε οποιαδήποτε αναδιαρθρωτική – αντιεκπαιδευτική πρόθεση του Υπ. Παιδείας και των αγορών, καθώς και ο δούρειος ίππος για τον ακαδημαϊκό, αλλά πολύ περισσότερο εργασιακό κατακερματισμό της νεολαίας, μέσω αντίπαλων συντεχνιών, σε μια «σύγχρονη αρένα» που θα σπάει τις συλλογικές κατοχυρώσεις και αναπαραστάσεις, θα θίγει όλους μας και θα μας συμπιέσει σε χειρότερες θέσεις. Το πτυχίο δεν θεωρείται επαρκής επαλήθευση «των γνώσεων, των δεξιοτήτων και των ικανοτήτων» (δηλαδή των «επαγγελματικών προσόντων») και ούτε αποτελεί επαρκής αιτιολογία για την κτίση επαγγελματικών δικαιωμάτων. Αντ’ αυτού χρειάζονται έξτρα εξετάσεις και πιστοποιήσεις από εξωπανεπιστημιακά κέντρα, τα οποία μάλιστα είναι αυτά και όχι τα πανεπιστήμια που θα ορίζουν ποιες είναι «οι γνώσεις, δεξιότητες και ικανότητες» που πρέπει να διαθέτει κάποιος! Μιλάμε για μια επί της ουσίας χειραγωγική λογική προς τα ΑΕΙ, ΤΕΙ από αδιάβλητους και-καλά-ανεξάρτητους θεσμούς πιστοποίησης, όπως το ΕΚΕΠΙΣ, με «σοφούς» εμπειρογνώμονες οι οποίοι θα καθορίζουν όλο το παιχνίδι με τα ιδιωτικά εκπαιδευτήρια και τη νομιμοποίηση τους για διεκδίκηση επαγγελματικών δικαιωμάτων.. Οι παραπάνω αλλαγές αποτελούν το συνεκτικό ιστό των κολλεγίων και όλης της αντιεκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης, ενώ ουσιαστικά ταξινομούν τα εκπαιδευτικά ιδρύματα πάντα ανάλογα με τις πιέσεις που θα ασκήσει ο καθένας (πχ κάποια κολλέγια με μια ισχυρή πίεση από τους ιδιοκτήτες τους μπορεί να περάσουν κάποια στιγμή στη βαθμίδα 6) .Από την άλλη η διαδικασία της δια βίου μάθησης θα βάζει τους αποφοίτους σε ένα διαρκές κυνήγι γνώσεων δεξιοτήτων ικανοτήτων, αυξάνοντας την ανασφάλειά τους και εδραιώνοντας τελικά την μακρόχρονη εργασιακή τους περιπλάνηση. Τέλος η διάλυση αυτή της εκπαίδευσης οδηγεί σε ατομικά μονοπάτια και διεκδικήσεις καταργώντας κάθε έννοια συλλογικού αγώνα τη στιγμή που διαιρεί το πλέον μαχητικό και προοδευτικό κομμάτι της κοινωνίας, τη νεολαία, σε 8 διαφορετικές τάξεις, με διαφορετικά συμφέροντα και προοπτικές.
Απέναντι σε αυτά:
Μπροστά σε αυτή τη ριζική ανατροπή του σήμερα και του αύριο μας, απαιτείται η συστράτευση όλων μας, γύρω από τα αυτονόητα δικαιώματά μας. Η μόνη απάντηση, απέναντι στο γενικευμένο καθεστώς ανασφάλειας και λιτότητας που βιώνουμε, δεν είναι η ατομική διαπραγμάτευση και το διαρκές τρέξιμο, αλλά οι συλλογικοί ανατρεπτικοί αγώνες για κατοχύρωση ενιαίων πτυχίων ανά γνωστικό αντικείμενο με όλα τα επαγγελματικά και εργασιακά δικαιώματα κατοχυρωμένα σε αυτά, και για την υπογραφή των αντίστοιχων ανά κλάδους συλλογικών συμβάσεων εργασίας που θα εξασφαλίζουν μια αξιοπρεπή ζωή από μια δουλειά και μόνο. Το επόμενο διάστημα, με πυρομαχικά μας τα δικαιώματά μας και με όπλα μας τις συνελεύσεις – τις καταλήψεις – τις διαδηλώσεις, να αποδείξουμε το αυτονόητο: Είναι λίγοι, είμαστε πολλοί, μπορούμε να νικήσουμε.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
