Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ μετά την πραξικοπηματική ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος στις 29 Ιούνη έχει χάσει κάθε ψήγμα νομιμοποίησης στα μάτια της συντριπτικής πλειοψηφίας των εργαζομένων και της νεολαίας. Παρά τις μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις του Μαΐου και του Ιούνη, η κυβέρνηση αυτή, σπεύδει μέσα στο κατακαλόκαιρο να περάσει μία σειρά από αντιλαϊκές τομές, θεωρώντας πως μπορεί να αποφύγει τον οδοστρωτήρα των κοινωνικών αντιδράσεων.
Ο χώρος της εκπαίδευσης βρίσκεται ήδη σε αναβρασμό. Στα σχολεία οι τραγικές ελλείψεις του προσωπικού κινδυνεύουν να τινάξουν στον αέρα την έναρξη της ακαδημαϊκής χρονιάς ενώ νέος γύρος μαζικών συγχωνεύσεων ετοιμάζεται το φθινόπωρο. Τα πανεπιστήμια μετά την δραματική υποχρηματοδότηση που αντιμετώπισαν πέρυσι και την ψήφιση του Εθνικού Πλαισίου Προσόντων βρίσκονται μπροστά στην επικείμενη ψήφιση του νέου νόμου Διαμαντοπούλου.
Οι αλλαγές που προτείνονται έρχονται να καταργήσουν το δημόσιο και δωρεάν Πανεπιστήμιο έτσι όπως το ξέραμε μέχρι σήμερα και να το προσδέσουν στο άρμα του μνημονίου δίνοντας στη νεολαία κατάρτιση, μισή δουλειά και μισές ελευθερίες για μισή ζωή. Στο στόχαστρο μπαίνουν οι φοιτητές, οι πανεπιστημιακοί των κατώτερων βαθμίδων και οι εργαζόμενοι των ιδρυμάτων. Με το νόμο αυτό οι διοικήσεις των πανεπιστημίων θα αποτελούνται από τα Συμβούλια Διοίκησης, η σύνθεση των οποίων θα περιλαμβάνει τόσο πανεπιστημιακούς αλλά και στελέχη επιχειρήσεων διευρύνοντας έτσι μια αγοραία αντίληψη σε σχέση με την τριτοβάθμια εκπαίδευση, που επιβάλλει η έρευνα να υποτάσσεται στις ανάγκες του κεφαλαίου, και οι σπουδές άμεσα καθοριζόμενες από τις εκάστοτε ανάγκες της αγοράς, να βαραίνουν αποκλειστικά τις πλάτες των φοιτητών και των οικογενειών τους.
Το πανεπιστήμιο του μνημονίου προετοιμάζεται για να βγάζει τους εργαζόμενους του μνημονίου, χωρίς δουλειά, με μισθό πείνας, ελαστικούς και αναλώσιμους. Διαλύεται συνολικά η λογική των ενιαίων πτυχίων και των γνωστικών αντικειμένων. Η δυνατότητα συλλογικής διαπραγμάτευσης επαγγελματικών κι εργασιακών δικαιωμάτων αφαιρείται μέσω της κατάργησης των πτυχίων και της αντικατάστασης τους από τις πιστωτικές μονάδες για κάθε φοιτητή, προετοιμάζοντας έτσι τη γενιά των 592 ευρώ, της ανασφάλιστης, ελαστικής εργασίας, όπως ακριβώς ορίζεται στο Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα. Οι σπουδές χάνουν τον ενιαίο ιστό τους και μετατρέπονται σε ένα άθροισμα δεξιοτήτων και πληροφοριών που ο καθένας κατέχει και αγοράζει σε όλη τη διάρκεια της ζωής του. Οι πρυτάνεις,επί της ουσίας, θα διορίζονται από το ίδιο το υπουργείο και δεν θα εκλέγονται από την πανεπιστημιακή κοινότητα, για να μπορεί ακριβώς να ελέγχει ασφυκτικά την λειτουργία του (όπως γινόταν περίπου και στην χούντα!) Η συμμετοχή των φοιτητών περιορίζεται στην εκλογή 1 μέλους που θα συμμετέχει στο ΣΔ ενώ η δυνατότητα παρέμβασης των φοιτητικών συλλόγων στο όργανα συνδιοίκησης παύει. Τέλος επιχειρεί να τελειώσει με το πανεπιστήμιο-κέντρο αμφισβήτησης της κυρίαρχης πολιτικής και συλλογικής δράσης. Καταργείται το Πανεπιστημιακό άσυλο ως χώρος ανάπτυξης και προάσπισης των αγώνων του φοιτητικού και του λαϊκού κινήματος, ενώ δημιουργείται ένα συνολικό αυταρχικό πλαίσιο λειτουργίας κυρίως για τους φοιτητές αλλά και για τους καθηγητές. Ο νόμος διαμορφώνει για το φοιτητή μια ασφυκτική καθημερινότητα, όπου θα πρέπει να τρέχει διαρκώς απ'το αμφιθέατρο στο εργαστήριο για πρόλαβει να τελειώσει τη σχολή πριν τον διαγράψουν. Συνολικά επιχειρείται η πλήρης παράδοση του πανεπιστημίου στα συμφέροντα του κεφαλαίου την μνημονιακή πολιτική. Μέσα από την ένταση των επιχειρηματικών κριτηρίων σε κάθε έκφανση της λειτουργίας του πανεπιστημίου, επιχειρείται να αναδειχθεί σε κυρίαρχο δόγμα το δίπτυχο κυνήγι του κέρδους-περιορισμός του κόστους εκπαίδευσης.
Θέλουν να διαλύσουν κάθε λαϊκή κατάκτηση, τη δημόσια παιδεία, υγεία, ασφάλιση, να κάνουν την πρόσβαση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση προνόμιο των οικονομικά ισχυρών. Θέλουν να φέρουν στην Ελλάδα όλες αυτές τις αλλαγές που έχουν εφαρμοστεί σε αρκετές χώρες του δυτικού κόσμου. Αλλαγές που έφεραν μια πραγματικότητα ενάντια στην οποία εξεγείρονται οι νέοι σε όλο τον κόσμο, από την Γαλλία και την Αγγλία μέχρι τη Χιλή.
Όλα τα παραπάνω λοιπόν θα τεθούν στην προμετωπίδα του αγώνα ενάντια στο νόμο Διαμαντοπούλου αλλά και συνολικά στις αντιδραστικές αλλαγές στην παιδεία και την κοινωνία που φέρνει ακατάπαυστα η κυβέρνηση ακόμα και μέσα στον Αύγουστο για να προλάβει τα χρονοδιαγράμματα ΕΕ-ΔΝΤ. Το φοιτητικό κίνημα χρειάζεται να βγει ξανά στο προσκήνιο με μαζικές γενικές συνελεύσεις και καταλήψεις, όπως το 1990-91, το 1998 και στους ηρωικούς αγώνες του 2006-07, μαχητικά κι ανυποχώρητα, με τα μάτια στραμμένα σε όλη την κοινωνία, που αντίστροφα το παρακολουθεί για να πάρει θάρρος κι έμπνευση ξεσηκωμού. Τα πανεπιστήμια δεν νοείται και δεν πρόκειται να λειτουργήσουν με αυτόν τον νόμο. Τα πανεπιστήμια θα γίνουν εκείνα τα κέντρα αγώνα για την ανατροπή του νόμου και της αντιλαϊκής πολιτικής. Καλούμε κάθε κοινωνική κατηγορία εντός του πανεπιστημίου και κάθε πολιτική δύναμη σε ανυποχώρητο αγώνα για να ανατράπει ο νόμος έκτρωμα που διαλύει και τσακίζει το δημόσιο δωρεάν και δημοκρατικό πανεπιστήμιο
Ξέρουμε ότι τώρα είναι η ώρα του ξεσηκωμού. Καλούμε άμεσα τους φοιτητές, τους δασκάλους, του καθηγητές, τους μαθητές και όλη την κοινωνία να παλέψουμε από κοινού για να μην ψηφιστεί αυτό το νομοσχέδιο έκτρωμα, για την ανατροπή του με μαχητικό αγώνα διαρκείας απ'την μέρα της ψήφισης του χυδαίου νόμου. Αλλά και για την ανατροπή όλης της βάρβαρης πολιτικής, που οδηγεί τους εργαζόμενους και τους νέους στην φτώχεια και την εξαθλίωση, για την ήττα και την πτώση της Χούντας της κυβέρνησης, της ΕΕ και του ΔΝΤ που καταδυναστεύει τη ζωή μας. Η επίθεση στην εκπαίδευση γίνεται σε βάρος των εργαζόμενων και των παιδιών τους.
Τους περασμένους μήνες βρεθήκαμε όλοι μαζί στους δρόμους και τις πλατείες, κρατηθήκαμε στις ίδιες αλυσίδες, φωνάξαμε και τραγουδήσαμε όλοι μαζί, αντισταθήκαμε στην κρατική καταστολή. Να βρεθούμε και πάλι. Μπορούμε να τους νικήσουμε.
ΟΛΟΙ ΣΤΟ ΠΑΝΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟ ΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ 24/08 ΣΤΙΣ 12:00 ΣΤΑ ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ.
Ο ΝΟΜΟΣ-ΕΚΤΡΩΜΑ ΝΑ ΜΗΝ ΨΗΦΙΣΤΕΙ-Η ΑΝΤΙΛΑΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΘΑ ΑΝΑΤΡΑΠΕΙ.ΜΕ ΑΓΩΝΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ ΘΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ
ΕΝΙΑΙΑ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΚΙΝΗΣΗ
Δευτέρα 29 Αυγούστου 2011
Πέμπτη 19 Μαΐου 2011
Ένας χρόνος μνημόνιο…
Ένας χρόνος ελπιδοφόρων αγώνων...
Ή με την κυβέρνηση, την ΕΕ το ΔΝΤ και τη βαρβαρότητα του κεφαλαίου
Ή
Με τη νεολαία, τους εργαζόμενους και τους ανυποχώρητους αγώνες
Με τις ανάγκες μας για μια αξιοπρεπή εργασία και ζωή
Με μια εκπαίδευση στη βάση των αναγκών και των δικαιωμάτων μας
Με τη χειραφέτηση και τις συλλογικές διεκδικήσεις
Με την αριστερά της ρήξης ,της ανατροπής και της νίκης
Καλούμε όλους τους φοιτητές και τις φοιτήτριες της σχολής στους αγώνες για το μέλλον μας! Να πιάσουμε το νήμα των υπόλοιπων κοινωνικών αγώνων, και να γίνουμε η γενιά της Αμφισβήτησης, η γενιά της Ανατροπής, η γενιά της Νίκης!
Ή με την κυβέρνηση, την ΕΕ το ΔΝΤ και τη βαρβαρότητα του κεφαλαίου
Ή
Με τη νεολαία, τους εργαζόμενους και τους ανυποχώρητους αγώνες
Με τις ανάγκες μας για μια αξιοπρεπή εργασία και ζωή
Με μια εκπαίδευση στη βάση των αναγκών και των δικαιωμάτων μας
Με τη χειραφέτηση και τις συλλογικές διεκδικήσεις
Με την αριστερά της ρήξης ,της ανατροπής και της νίκης
Καλούμε όλους τους φοιτητές και τις φοιτήτριες της σχολής στους αγώνες για το μέλλον μας! Να πιάσουμε το νήμα των υπόλοιπων κοινωνικών αγώνων, και να γίνουμε η γενιά της Αμφισβήτησης, η γενιά της Ανατροπής, η γενιά της Νίκης!
Ανακοινωθέν 11 Μάη
Ανακοίνωση Τοπικής Επιτροπής ΕΙΝΑΠ Γενικού Νοσοκομείου Νίκαιας
11/5/2011
Σήμερα γίναμε μάρτυρες της ατέλειωτης και ασύλληπτης βαρβαρότητας που χρησιμοποιεί η κυβέρνηση των μνημονίων προκειμένου να καταστείλει κάθε υγιή αντίδραση πολίτη που αντιστέκεται στα σχέδια που απεργάζεται το ξένο και ντόπιο κεφάλαιο και εφαρμόζουν πιστά οι υπηρέτες τους στη χώρα.
Δεκάδες τραυματισμένοι – χτυπημένοι από τα ΜΑΤ διαδηλωτές διακομίστηκαν με το ΕΚΑΒ ή ήλθαν μόνοι τους στο νοσοκομείο μας. Οι περισσότεροι με θλαστικά τραύματα στο κεφάλι. Ανάμεσά τους 30χρονος διαδηλωτής που διακομίστηκε σε βαριά, προθανάτιο κατάσταση, με ανισοκορία και τεράστιο επισκληρίδιο αιμάτωμα. Αυτήν τη στιγμή χειρουργείται από συναδέλφους μας που αγωνίζονται να σώσουν τη ζωή του.
Καταγγέλλουμε την αστυνομική αυθαιρεσία και βαρβαρότητα.
Καταγγέλλουμε όλα τα μέλη της Ελληνικής Κυβέρνησης και τον πρωθυπουργό της χώρας για την δολοφονική απόπειρα ενάντια στον συγκεκριμένο συμπολίτη μας που είναι σε βαριά κατάσταση και κινδυνεύει η ζωή του, αλλά και ενάντια σε όλους τους άλλους διαδηλωτές.
Η βία και η καταστολή ενάντια στο λαό που αντιστέκεται έχουν κοντά ποδάρια.
Η κυβέρνηση, με την ασύστολη τακτική του βιασμού όλων των λαϊκών δικαιωμάτων που είναι απαραίτητα για την επιβίωση, αλλά και με την ωμή άσκηση βίας που άμεσα απειλεί τις ζωές συμπολιτών μας, το μόνο που καταφέρνει είναι να μεγαλώνει το πείσμα και την απόφαση που έχουμε πάρει να αγωνιστούμε μέχρις εσχάτων για να έχει ο λαός μας ψωμί, παιδεία και ελευθερία.
Δεν θα ησυχάσουμε μέχρις ότου τιμωρηθούν οι ένοχοι της δολοφονικής απόπειρας!
Δεν θα ησυχάσουμε μέχρις ότου κερδίσει ο λαός μας όλα όσα δικαιούται!
11/5/2011
Σήμερα γίναμε μάρτυρες της ατέλειωτης και ασύλληπτης βαρβαρότητας που χρησιμοποιεί η κυβέρνηση των μνημονίων προκειμένου να καταστείλει κάθε υγιή αντίδραση πολίτη που αντιστέκεται στα σχέδια που απεργάζεται το ξένο και ντόπιο κεφάλαιο και εφαρμόζουν πιστά οι υπηρέτες τους στη χώρα.
Δεκάδες τραυματισμένοι – χτυπημένοι από τα ΜΑΤ διαδηλωτές διακομίστηκαν με το ΕΚΑΒ ή ήλθαν μόνοι τους στο νοσοκομείο μας. Οι περισσότεροι με θλαστικά τραύματα στο κεφάλι. Ανάμεσά τους 30χρονος διαδηλωτής που διακομίστηκε σε βαριά, προθανάτιο κατάσταση, με ανισοκορία και τεράστιο επισκληρίδιο αιμάτωμα. Αυτήν τη στιγμή χειρουργείται από συναδέλφους μας που αγωνίζονται να σώσουν τη ζωή του.
Καταγγέλλουμε την αστυνομική αυθαιρεσία και βαρβαρότητα.
Καταγγέλλουμε όλα τα μέλη της Ελληνικής Κυβέρνησης και τον πρωθυπουργό της χώρας για την δολοφονική απόπειρα ενάντια στον συγκεκριμένο συμπολίτη μας που είναι σε βαριά κατάσταση και κινδυνεύει η ζωή του, αλλά και ενάντια σε όλους τους άλλους διαδηλωτές.
Η βία και η καταστολή ενάντια στο λαό που αντιστέκεται έχουν κοντά ποδάρια.
Η κυβέρνηση, με την ασύστολη τακτική του βιασμού όλων των λαϊκών δικαιωμάτων που είναι απαραίτητα για την επιβίωση, αλλά και με την ωμή άσκηση βίας που άμεσα απειλεί τις ζωές συμπολιτών μας, το μόνο που καταφέρνει είναι να μεγαλώνει το πείσμα και την απόφαση που έχουμε πάρει να αγωνιστούμε μέχρις εσχάτων για να έχει ο λαός μας ψωμί, παιδεία και ελευθερία.
Δεν θα ησυχάσουμε μέχρις ότου τιμωρηθούν οι ένοχοι της δολοφονικής απόπειρας!
Δεν θα ησυχάσουμε μέχρις ότου κερδίσει ο λαός μας όλα όσα δικαιούται!
Πέμπτη 5 Μαΐου 2011
Εκπαιδευτική Μεταρρύθμιση στο Σχολείο
Εντός του Μάρτη ολοκληρώθηκαν οι συναντήσεις των ιθυνόντων του υπ. Παιδείας, τόσο με τις επιστημονικές ενώσεις των καθηγητών ανά μάθημα όσο και με τους υπευθύνους των σχολών ΑΕΙ-ΤΕΙ, για τη συμφωνία στα προαπαιτούμενα μαθήματα ανά κατεύθυνση. Το σχέδιο του «Νέου Σχολείου», βρίσκεται στο τελικό στάδιο της επεξεργασίας του. Μέσα από αυτό αλλάζει εντελώς η δομή της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης όπως την γνωρίζαμε έως τώρα. Φυσικά, από την μέγγενη της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης δεν επηρεάζονται μόνο οι μαθητές και οι οικογένειές τους αλλά και μια μεγάλη μερίδα των εκπαιδευτικών. Κομβικά η μεταρρύθμιση στην εκπαίδευση έχει ως εξής:
Όσον αφορά το περιεχόμενο σπουδών και διδασκαλίας και σχολικοί κανονισμοί.
Από τις πρώτες τάξεις του δημοτικού επεκτείνεται το ωράριο παρακολούθησης μαθημάτων και ορίζεται το ολοήμερο σχολείο. Συγκεκριμένα από 828 ώρες ετησίως τα παιδιά από 7 έως 8 χρονών θα κάνουν 1274 ώρες μαθημάτων. Με ανάλογο τρόπο αυξάνονται οι ώρες μαθημάτων καθώς προχωρούμε στις τάξεις με αποκορύφωμα τις τελευταίες τάξεις του λυκείου. Παράλληλα εισάγονται νέα γνωστικά αντικείμενα τα οποία δεν έχουν σκοπό την όποια γενική γνώση αλλά ευθυγραμμίζονται με την ανάγκη απόκτησης ορισμένων βασικών δεξιοτήτων ώστε οι μαθητές σταδιακά να προετοιμάζονται για την εργασία. Επίσης πλέον το μάθημα των αγγλικών θα διδάσκεται υποχρεωτικά από την 1η δημοτικού(στόχος: η απόκτηση κρατικού πιστοποιητικού γλωσσομάθειας μέχρι το τέλος της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης). Όσον αφορά την δευτεροβάθμια εκπαίδευση η Α’ λυκείου θα είναι τάξη προσανατολισμού, η Β' και η Γ' εξειδίκευσης, ενώ το τρίπτυχο της μεταρρύθμισης είναι «λίγα μαθήματα, δραστικός περιορισμός της γενικής παιδείας και προσαρμογή σε κύκλους μαθημάτων».
Πιο συγκεκριμένα το νομοσχέδιο του υπ. Παιδείας για το «Νέο Λύκειο» φέρνει τέσσερις ριζικές ανατροπές:
1. Καθιερώνεται για πρώτη φορά η Εργασία (αντίστοιχη της Πτυχιακής για την τριτοβάθμια εκπαίδευση), που θα βαθμολογείται από ειδική επιτροπή και θα βαρύνει στην εισαγωγή του υποψηφίου σε ΑΕΙ-ΤΕΙ.
2. Δημιουργείται από την Α' μέχρι και τη Γ' Τάξη ο ατομικός φάκελος του μαθητή (portfolio), που θα παρακολουθεί τη βαθμολογική εξέλιξή του.
3. Δημιουργούνται τέσσερις, απολύτως εξειδικευμένες σε επιστημονικό αντικείμενο, κατευθύνσεις σπουδών στη Γ' Λυκείου και λιγοστεύουν δραματικά τα «περιττά» μαθήματα.
4. Αυξάνονται οι ώρες διδασκαλίας της Ελληνικής Γλώσσας - Λογοτεχνίας, των Αρχαίων και των Μαθηματικών, αλλάζουν περιεχόμενο η Ιστορία και τα Θρησκευτικά και συνεχίζουν να ανήκουν στον βασικό κορμό των μαθημάτων.
Από τα παραπάνω συμπεραίνουμε ότι δημιουργείται ένα εξοντωτικό πρόγραμμα για τους μαθητές, με ανυπόφορους ρυθμούς εντατικοποίησης, ενώ παράλληλα, ενισχύεται ξανά η στείρα αποστήθιση γνώσεων (το περιεχόμενο των οποίων εξειδικεύεται ακόμα περισσότερο). Με αποκορύφωμα την 3η λυκείου η οποία πλέον θα αποτελείται από κατακερματισμένους και αποσπασματικούς κύκλους σπουδών που χτίζονται κυρίως από επιλεγόμενα μαθήματα ώστε να συμπληρώσουν το προφίλ που απαιτούν τα ιδρύματα στα οποία θέλουν να είναι υποψήφιοι (π.χ. τα πολυτεχνεία μπορεί να απαιτούν επιδόσεις σε ανώτερα επίπεδα μαθηματικών κ στις πειραματικές επιστήμες).
Οπότε ο μαθητής χτίζει το φάκελο διαρκούς αξιολόγησής του, στον οποίο θα καταγράφεται η επίδοση του στις 3 τελευταίες τάξεις του λυκείου από τις οποίες θα εξαρτάται η εισαγωγή του στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Σύμφωνα με τα παραπάνω αντιλαμβανόμαστε από την μία απόλυτη εξάρτηση από τους καθηγητές(αναβαθμίζοντας τον ρόλο τους). Από την άλλη, αυξάνεται η εντατικοποίηση και ο αθέμιτος ανταγωνισμός μεταξύ των μαθητών καθώς, λόγω του ότι για συγκεκριμένη σχολή δίνουν συγκεκριμένα μαθήματα, σε περίπτωση αποτυχίας βρίσκονται εκτός πανεπιστημίου.
Υλικοί πόροι χρηματοδότηση- Καλλικράτης
Με πρόφαση την οικονομική κρίση και σε συνδυασμό με το πρόγραμμα ¨Καλλικράτης¨ η κυβέρνηση προχωράει σε συγχωνεύεις σχολείων και μείωση χρηματοδότησης. Μέσω του Καλλικράτη το κόστος λειτουργίας των σχολείων μεταφέρεται στους δήμους, οι οποίοι -ήδη- αντιμετωπίζουν τεράστια οικονομικά προβλήματα. Πιο συγκεκριμένα τα λειτουργικά έξοδα των σχολικών μονάδων μειώνονται κατά 60% . Έτσι το θέμα της εκπαίδευσης πέφτει στις πλάτες του οικογενειακού εισοδήματος αφού το κράτος αποποιείται την υποχρέωση του για δωρεάν και δημόσια παιδεία. Παράλληλα έχει δημοσιοποιηθεί ότι 1933 σχολικές μονάδες συγχωνεύονται και προκύπτουν 877. Κοινώς πάνω από 1000 σχολεία καταργούνται. Και για να έχουμε συνολική εικόνα, από τα 16.000 σχολεία έμειναν τα 15.000, έκλεισε δηλαδή σε μια μέρα το 6% των σχολικών μονάδων... ως αποτέλεσμα πλέον θα στοιβάζονται σε πολυπληθή τμήματα των 25, 30 ή περισσότερων μαθητών, όπου η μάθηση γίνεται απρόσωπη και πιο δυσχερής για ένα μεγάλο κομμάτι των μαθητών .
Εκπαιδευτικό προσωπικό
Τέλος, μέσω του νέου νομοσχεδίου ο διευθυντής του σχολείου απαλλάσσεται της εκπαιδευτικής διαδικασίας αφού πλέον θα είναι υπεύθυνος για την αξιολόγηση του εκπαιδευτικού έργου και των εκπαιδευτικών. Παράλληλα ελαστικοποιούνται οι σχέσεις εργασίας των εκπαιδευτικών, αυξάνεται το ωράριο, μειώνονται οι μισθοί τους και λόγω των συγχωνεύσεων τμημάτων απολύονται κατά εκατοντάδες.
Το «νέο σχολείο» που οραματίστηκε και υλοποιεί η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ είναι ένα σχολείο πραγματικό κάτεργο. Ένα σχολείο που δεν σέβεται το δικαίωμα των μαθητών στην παιδική ηλικία (αφού από τα 6 τους χρόνια τα αναγκάζει να «χτυπάνε» 8ωρα στο σχολείο), στη σφαιρική μόρφωση και την κριτική σκέψη. Είναι το σχολείο που θα ετοιμάσει τους μελλοντικούς σκλάβους του κεφαλαίου, τις γενιές μισοκαταρτισμένων επισφαλώς εργαζομένων και ανέργων. Είναι το σχολείο που θα στηρίξει από τα θεμέλιά της, την κοινωνία της πιο σκληρής εκμετάλλευσης ανθρώπινων και φυσικών πόρων.
Τα σχέδιά τους θα ακυρωθούν! Παλεύουμε για δημόσια και δωρεάν παιδεία για όλους, ενιαίο δωδεκάχρονο και υποχρεωτικό σχολείο, σφαιρική μόρφωση και εκπαίδευση που θα σέβεται τις ιδιαιτερότητες, θα αναδεικνύει τις ικανότητες και θα παρέχει τις ίδιες δυνατότητες στον καθένα.
Για ανθρώπινους ρυθμούς σπουδών και δουλείας, για ελεύθερη πρόσβαση σε όλες τις βαθμίδες της εκπαιδευτικής διαδικασίας!
Όσον αφορά το περιεχόμενο σπουδών και διδασκαλίας και σχολικοί κανονισμοί.
Από τις πρώτες τάξεις του δημοτικού επεκτείνεται το ωράριο παρακολούθησης μαθημάτων και ορίζεται το ολοήμερο σχολείο. Συγκεκριμένα από 828 ώρες ετησίως τα παιδιά από 7 έως 8 χρονών θα κάνουν 1274 ώρες μαθημάτων. Με ανάλογο τρόπο αυξάνονται οι ώρες μαθημάτων καθώς προχωρούμε στις τάξεις με αποκορύφωμα τις τελευταίες τάξεις του λυκείου. Παράλληλα εισάγονται νέα γνωστικά αντικείμενα τα οποία δεν έχουν σκοπό την όποια γενική γνώση αλλά ευθυγραμμίζονται με την ανάγκη απόκτησης ορισμένων βασικών δεξιοτήτων ώστε οι μαθητές σταδιακά να προετοιμάζονται για την εργασία. Επίσης πλέον το μάθημα των αγγλικών θα διδάσκεται υποχρεωτικά από την 1η δημοτικού(στόχος: η απόκτηση κρατικού πιστοποιητικού γλωσσομάθειας μέχρι το τέλος της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης). Όσον αφορά την δευτεροβάθμια εκπαίδευση η Α’ λυκείου θα είναι τάξη προσανατολισμού, η Β' και η Γ' εξειδίκευσης, ενώ το τρίπτυχο της μεταρρύθμισης είναι «λίγα μαθήματα, δραστικός περιορισμός της γενικής παιδείας και προσαρμογή σε κύκλους μαθημάτων».
Πιο συγκεκριμένα το νομοσχέδιο του υπ. Παιδείας για το «Νέο Λύκειο» φέρνει τέσσερις ριζικές ανατροπές:
1. Καθιερώνεται για πρώτη φορά η Εργασία (αντίστοιχη της Πτυχιακής για την τριτοβάθμια εκπαίδευση), που θα βαθμολογείται από ειδική επιτροπή και θα βαρύνει στην εισαγωγή του υποψηφίου σε ΑΕΙ-ΤΕΙ.
2. Δημιουργείται από την Α' μέχρι και τη Γ' Τάξη ο ατομικός φάκελος του μαθητή (portfolio), που θα παρακολουθεί τη βαθμολογική εξέλιξή του.
3. Δημιουργούνται τέσσερις, απολύτως εξειδικευμένες σε επιστημονικό αντικείμενο, κατευθύνσεις σπουδών στη Γ' Λυκείου και λιγοστεύουν δραματικά τα «περιττά» μαθήματα.
4. Αυξάνονται οι ώρες διδασκαλίας της Ελληνικής Γλώσσας - Λογοτεχνίας, των Αρχαίων και των Μαθηματικών, αλλάζουν περιεχόμενο η Ιστορία και τα Θρησκευτικά και συνεχίζουν να ανήκουν στον βασικό κορμό των μαθημάτων.
Από τα παραπάνω συμπεραίνουμε ότι δημιουργείται ένα εξοντωτικό πρόγραμμα για τους μαθητές, με ανυπόφορους ρυθμούς εντατικοποίησης, ενώ παράλληλα, ενισχύεται ξανά η στείρα αποστήθιση γνώσεων (το περιεχόμενο των οποίων εξειδικεύεται ακόμα περισσότερο). Με αποκορύφωμα την 3η λυκείου η οποία πλέον θα αποτελείται από κατακερματισμένους και αποσπασματικούς κύκλους σπουδών που χτίζονται κυρίως από επιλεγόμενα μαθήματα ώστε να συμπληρώσουν το προφίλ που απαιτούν τα ιδρύματα στα οποία θέλουν να είναι υποψήφιοι (π.χ. τα πολυτεχνεία μπορεί να απαιτούν επιδόσεις σε ανώτερα επίπεδα μαθηματικών κ στις πειραματικές επιστήμες).
Οπότε ο μαθητής χτίζει το φάκελο διαρκούς αξιολόγησής του, στον οποίο θα καταγράφεται η επίδοση του στις 3 τελευταίες τάξεις του λυκείου από τις οποίες θα εξαρτάται η εισαγωγή του στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Σύμφωνα με τα παραπάνω αντιλαμβανόμαστε από την μία απόλυτη εξάρτηση από τους καθηγητές(αναβαθμίζοντας τον ρόλο τους). Από την άλλη, αυξάνεται η εντατικοποίηση και ο αθέμιτος ανταγωνισμός μεταξύ των μαθητών καθώς, λόγω του ότι για συγκεκριμένη σχολή δίνουν συγκεκριμένα μαθήματα, σε περίπτωση αποτυχίας βρίσκονται εκτός πανεπιστημίου.
Υλικοί πόροι χρηματοδότηση- Καλλικράτης
Με πρόφαση την οικονομική κρίση και σε συνδυασμό με το πρόγραμμα ¨Καλλικράτης¨ η κυβέρνηση προχωράει σε συγχωνεύεις σχολείων και μείωση χρηματοδότησης. Μέσω του Καλλικράτη το κόστος λειτουργίας των σχολείων μεταφέρεται στους δήμους, οι οποίοι -ήδη- αντιμετωπίζουν τεράστια οικονομικά προβλήματα. Πιο συγκεκριμένα τα λειτουργικά έξοδα των σχολικών μονάδων μειώνονται κατά 60% . Έτσι το θέμα της εκπαίδευσης πέφτει στις πλάτες του οικογενειακού εισοδήματος αφού το κράτος αποποιείται την υποχρέωση του για δωρεάν και δημόσια παιδεία. Παράλληλα έχει δημοσιοποιηθεί ότι 1933 σχολικές μονάδες συγχωνεύονται και προκύπτουν 877. Κοινώς πάνω από 1000 σχολεία καταργούνται. Και για να έχουμε συνολική εικόνα, από τα 16.000 σχολεία έμειναν τα 15.000, έκλεισε δηλαδή σε μια μέρα το 6% των σχολικών μονάδων... ως αποτέλεσμα πλέον θα στοιβάζονται σε πολυπληθή τμήματα των 25, 30 ή περισσότερων μαθητών, όπου η μάθηση γίνεται απρόσωπη και πιο δυσχερής για ένα μεγάλο κομμάτι των μαθητών .
Εκπαιδευτικό προσωπικό
Τέλος, μέσω του νέου νομοσχεδίου ο διευθυντής του σχολείου απαλλάσσεται της εκπαιδευτικής διαδικασίας αφού πλέον θα είναι υπεύθυνος για την αξιολόγηση του εκπαιδευτικού έργου και των εκπαιδευτικών. Παράλληλα ελαστικοποιούνται οι σχέσεις εργασίας των εκπαιδευτικών, αυξάνεται το ωράριο, μειώνονται οι μισθοί τους και λόγω των συγχωνεύσεων τμημάτων απολύονται κατά εκατοντάδες.
Το «νέο σχολείο» που οραματίστηκε και υλοποιεί η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ είναι ένα σχολείο πραγματικό κάτεργο. Ένα σχολείο που δεν σέβεται το δικαίωμα των μαθητών στην παιδική ηλικία (αφού από τα 6 τους χρόνια τα αναγκάζει να «χτυπάνε» 8ωρα στο σχολείο), στη σφαιρική μόρφωση και την κριτική σκέψη. Είναι το σχολείο που θα ετοιμάσει τους μελλοντικούς σκλάβους του κεφαλαίου, τις γενιές μισοκαταρτισμένων επισφαλώς εργαζομένων και ανέργων. Είναι το σχολείο που θα στηρίξει από τα θεμέλιά της, την κοινωνία της πιο σκληρής εκμετάλλευσης ανθρώπινων και φυσικών πόρων.
Τα σχέδιά τους θα ακυρωθούν! Παλεύουμε για δημόσια και δωρεάν παιδεία για όλους, ενιαίο δωδεκάχρονο και υποχρεωτικό σχολείο, σφαιρική μόρφωση και εκπαίδευση που θα σέβεται τις ιδιαιτερότητες, θα αναδεικνύει τις ικανότητες και θα παρέχει τις ίδιες δυνατότητες στον καθένα.
Για ανθρώπινους ρυθμούς σπουδών και δουλείας, για ελεύθερη πρόσβαση σε όλες τις βαθμίδες της εκπαιδευτικής διαδικασίας!
Αδιαφορία
Αδιαφορείς. Για όλα. Για όλα τα κοινά. Για όσα αφορούν, εκτός από σένα, και όλους τους άλλους. Γι' αυτά που για να κατακτηθούν χρειάζεται συλλογικότητα. Και για κάποια άλλα, που απαιτούν το ενδιαφέρον και τις θυσίες όλων ώστε ν' ανατραπούν. Όλων αυτών που, όπως κι εσύ, αδιαφορούν.
Υπάρχουν σημαντικότερα πράγματα να κάνει κανείς, θα μου πεις. Ο καθένας ασχολείται με τα "σημαντικότερά του". Μόνος του. Ή και με άλλους δυο-τρεις.
Και κάποιοι άλλοι δυο-τρεις παλεύουν για τα κοινά, θα σου πω. Γι' αυτά που αφορούν όλους. Γι' αυτά που αδιαφορείς εσύ κι οι δυο-τρεις που είναι μαζί σου.
Μάλλον διστάζεις γιατί δεν βλέπεις επιβράβευση άμεση στον αγώνα αυτό. Σωστά. Δεν υπάρχει ατομική αναγνώριση. Δεν υπάρχει προσωπικό έπαθλο. Καλύτερος κόσμος υπάρχει. Όχι μόνο για σένα. Για όλους. Ένας καλύτερος κόσμος που θα τον μοιράζεσαι. Θες να τον μοιραστείς μόνο με τους δυο-τρεις "σου" ; Όχι. Μ' αυτούς μοιράζεσαι το άθλιο σήμερα, για το οποίο αδιαφορείς.
Μπούτος Σωτήρης
ανένταχτος φοιτητής Φαρμακευτικής
Υπάρχουν σημαντικότερα πράγματα να κάνει κανείς, θα μου πεις. Ο καθένας ασχολείται με τα "σημαντικότερά του". Μόνος του. Ή και με άλλους δυο-τρεις.
Και κάποιοι άλλοι δυο-τρεις παλεύουν για τα κοινά, θα σου πω. Γι' αυτά που αφορούν όλους. Γι' αυτά που αδιαφορείς εσύ κι οι δυο-τρεις που είναι μαζί σου.
Μάλλον διστάζεις γιατί δεν βλέπεις επιβράβευση άμεση στον αγώνα αυτό. Σωστά. Δεν υπάρχει ατομική αναγνώριση. Δεν υπάρχει προσωπικό έπαθλο. Καλύτερος κόσμος υπάρχει. Όχι μόνο για σένα. Για όλους. Ένας καλύτερος κόσμος που θα τον μοιράζεσαι. Θες να τον μοιραστείς μόνο με τους δυο-τρεις "σου" ; Όχι. Μ' αυτούς μοιράζεσαι το άθλιο σήμερα, για το οποίο αδιαφορείς.
Μπούτος Σωτήρης
ανένταχτος φοιτητής Φαρμακευτικής
Φαρμακοποιός "Τραυματίας Πολέμου"
Πριν από 2 μήνες περίπου, ψηφίστηκε απ΄τη Βουλή το πολυνομοσχέδιο του Α.Λοβέρδου για την υγεία με τίτλο "Διαρθρωτικές αλλαγές στο σύστημα υγείας και άλλες διατάξεις".Μεταξύ άλλων εμπεριέχει και τις ακόλουθες "καινοτομίες":
Αρνητική λίστα φαρμάκων. Πληθώρα φαρμάκων (μεταξύ των οποίων depon, otrivin, voltaren gel, φάρμακα για τη φλεβική ανεπάρκεια των κάτω άκρων κ.α., ουσιαστικά φάρμακα ευρείας κατανάλωσης) πλέον δεν χορηγούνται δωρεάν στους ασθενείς, καθώς δεν δικαιολογείται η παροχή τους απ' τα ταμεία ασφάλισης του κράτους.
Η εισαγωγή του rebate. Η ανταπόδοση κάποιου ποσοστού από το κέρδος του φαρμακοποιού στα ταμεία, για να συνεχιστεί να υπάρχει σύμβαση μεταξύ αυτών των 2 φορέων.
Πτώση της αγοραστικής τιμής των φαρμάκων (ενδεικτικά 20%) καθώς και καθιέρωση των γεννοσήμων φαρμάκων, δηλαδή αντιγράφων φαρμάκων, που περιέχουν την ίδια δραστική ουσία με το πρωτότυπο, με τον κίνδυνο μειωμένης αποτελεσματικότητας (εξαιτίας χειρότερης ποιότητας).
Πλήρης απελευθέρωση του ωραρίου.
Αλλαγές όπως αυτές, ίσως φαίνονται ήπιες με την πρώτη ματιά , όμως εμβαθύνοντας περισσότερο εξάγουμε εύκολα έως και καταστροφικά συμπεράσματα για το μέλλον του μικρού ατομικού φαρμακείου και της δημόσιας υγείας. Βλέποντας με μια πιο κριτική ματιά τα παραπάνω , εξάγουμε αρχικά το συμπέρασμα πως το κράτος, με τις αρνητικές λίστες φαρμάκων , προσπαθεί να περικόψει τα έξοδα του ,ενώ συγχρόνως αποποιείται περεταίρω των ευθυνών του προς τη δημόσια υγεία. Μια τέτοια στάση λοιπόν οδηγεί στην απόσβεση του δημοσίου χαρακτήρα της φαρμακευτικής περίθαλψης, ενώ συγχρόνως ο ασφαλισμένος επωμίζεται την πλήρη οικονομική επιβάρυνση για την απόκτηση των αναγκαίων φαρμάκων.
Μείζον ζήτημα αποτελεί η αυθαίρετη επιβολή του rebate. Λόγω της αδικαιολόγητης κακοδιαχείρισης του χρηματικού πλούτου των ταμείων , δημιουργήθηκαν τεράστια ελλείμματα , που οδήγησαν στην ανικανότητα των τελευταίων, να καταβάλλουν στα φαρμακεία τα οποιαδήποτε "χρωστούμενα". Το έλλειμμα αυτό που σε βάθος χρόνου γιγαντώθηκε , κρίνεται πλέον αντιστρέψιμο μόνο με την εφαρμογή ενός τόσο αυταρχικού μέτρου. Το κράτος, ως σύγχρονος ιεροεξεταστής, καταδικάζει τον φαρμακοποιό σε "παράνομη" καταβολή του ίδιου του τού μόχθου για να
"ξελασπώσει" κάθε πραγματικός υπαίτιος της χρεοκοπίας.
Σε ότι αφορά τις τιμές των φαρμάκων, οφείλουμε να επισημάνουμε πως οι σημερινές τιμές τους στη χώρα μας όχι απλά δεν προσεγγίζουν το μέσο όρο της Ευρώπης,
αλλά ακουμπούν τα κατώτερα όρια. Παρατηρείται η
πτώση 10-20% των τιμών αυτών και απόρροια τούτου
είναι η κατακόρυφη πτώση της δραστικότητας και της ποιότητας των φαρμάκων καθώς η αγορά μας πλέον κατακλύζεται από γεννόσημα φάρμακα «μαϊμού».
Είναι λοιπόν δίκαιο ο κάθε πολίτης, πέραν της τριτοκοσμικής οδύσσειας που περνάει για να προμηθευτεί τα αναγκαία γι αυτόν φάρμακα , να επιβαρύνει τον οργανισμό του με ουσίες που η αποτελεσματικότητα τους είναι αβέβαιη;
Επίσης λόγω των χαμηλών αυτών τιμών παρατηρείται ένα φαινόμενο αισχροκέρδειας , όταν ελληνικές φαρμακαποθήκες παίρνουν φάρμακα απ' τις διεθνείς εταιρείες στην Ελλάδα και αντί να τα διοχετεύουν σε φαρμακεία και σε ασθενείς, τα μεταπωλούν στο εξωτερικό σε πολλαπλάσιες τιμές, πράγμα που οδηγεί σε μεγάλες ελλείψεις βασικών φαρμάκων στο ελληνικό σύστημα υγείας.
Τέλος ας μην ξεχνάμε την πρωτοφανή αυτή και σίγουρα μεγαλόψυχη επιστροφή στο ωράριο σκλαβιάς. Ενώ σε κάθε κράτος οι πολίτες επιδιώκουν και κατοχυρώνουν το 35ωρο, η κυβέρνηση επιβάλλει ένα εξαντλητικό ωράριο το οποίο περιλαμβάνει περίπου 55 εργάσιμες ώρες την εβδομάδα. Αποτέλεσμα ενός τέτοιου μέτρου είναι η ανάπτυξη της ανισόμετρης ανταγωνιστικότητας μεταξύ των μικρών και των μεγάλων φαρμακείων, εφόσον τα μεγαλύτερα μπορούν να μισθώσουν περισσότερους υπαλλήλους και να ανταπεξέλθουν σ' αυτό το ωράριο.
Συνεπώς τα μικρότερα δε θα αντέξουν την πίεση και θα οδηγηθούν στον αφανισμό.
Κάνοντας έναν απολογισμό καταλήγουμε πως όλα τα παραπάνω νομοθετούνται και εφαρμόζονται με κυρίαρχο στόχο την συστηματική και εν τέλει πλήρη απόσυρση του δημοσίου απ' την υγεία. Δούρειος ίππος για την επίτευξη αυτού, θα είναι τελικά το κλείσιμο των μικρών φαρμακείων (τα οποία εφόσον πλέον δεν πληρώνονται από τα ταμεία ενώ όμως είναι υποχρεωμένα να καλύπτουν άμεσα τα λειτουργικά τους έξοδα, οδεύουν στη βέβαιη χρεοκοπία) και η επικράτηση στην αγορά των πολυκαταστημάτων- φαρμακείων.
Φυσικά αυτή η σφοδρή επίθεση της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ στον κλάδο των φαρμακοποιών έχει ένα σαφές πολιτικό νόημα, υπηρετεί μια συγκεκριμένη πολιτική επιλογή τόσο αυτής όσο και των προηγούμενων κυβερνήσεων της χώρας και δεν είναι μια «ξενόφερτη» επιλογή που επιβλήθηκε από την ΕΕ και το ΔΝΤ. Εντάσσεται στην οργανωμένη και συστηματική προσπάθεια αποδόμησης της ελληνικής κοινωνίας. Στην προσπάθεια του κεφαλαίου και των εκφραστών του για τον ολοκληρωτικό έλεγχό της και την επικράτηση του σε κάθε πτυχή της ανθρώπινης καθημερινότητας.
Το μόνο που μπορεί να μας σώσει απ' αυτή την κατάσταση είναι η οργανωμένη πάλη. Πάλη για την κατάργηση κάθε επιχειρηματικής δραστηριότητας στο χώρο της υγείας και του φαρμάκου και τη διεκδίκηση ενός ενιαίου δημοσίου συστήματος υγείας. Να γίνουμε η κρίση τους!
Αρνητική λίστα φαρμάκων. Πληθώρα φαρμάκων (μεταξύ των οποίων depon, otrivin, voltaren gel, φάρμακα για τη φλεβική ανεπάρκεια των κάτω άκρων κ.α., ουσιαστικά φάρμακα ευρείας κατανάλωσης) πλέον δεν χορηγούνται δωρεάν στους ασθενείς, καθώς δεν δικαιολογείται η παροχή τους απ' τα ταμεία ασφάλισης του κράτους.
Η εισαγωγή του rebate. Η ανταπόδοση κάποιου ποσοστού από το κέρδος του φαρμακοποιού στα ταμεία, για να συνεχιστεί να υπάρχει σύμβαση μεταξύ αυτών των 2 φορέων.
Πτώση της αγοραστικής τιμής των φαρμάκων (ενδεικτικά 20%) καθώς και καθιέρωση των γεννοσήμων φαρμάκων, δηλαδή αντιγράφων φαρμάκων, που περιέχουν την ίδια δραστική ουσία με το πρωτότυπο, με τον κίνδυνο μειωμένης αποτελεσματικότητας (εξαιτίας χειρότερης ποιότητας).
Πλήρης απελευθέρωση του ωραρίου.
Αλλαγές όπως αυτές, ίσως φαίνονται ήπιες με την πρώτη ματιά , όμως εμβαθύνοντας περισσότερο εξάγουμε εύκολα έως και καταστροφικά συμπεράσματα για το μέλλον του μικρού ατομικού φαρμακείου και της δημόσιας υγείας. Βλέποντας με μια πιο κριτική ματιά τα παραπάνω , εξάγουμε αρχικά το συμπέρασμα πως το κράτος, με τις αρνητικές λίστες φαρμάκων , προσπαθεί να περικόψει τα έξοδα του ,ενώ συγχρόνως αποποιείται περεταίρω των ευθυνών του προς τη δημόσια υγεία. Μια τέτοια στάση λοιπόν οδηγεί στην απόσβεση του δημοσίου χαρακτήρα της φαρμακευτικής περίθαλψης, ενώ συγχρόνως ο ασφαλισμένος επωμίζεται την πλήρη οικονομική επιβάρυνση για την απόκτηση των αναγκαίων φαρμάκων.
Μείζον ζήτημα αποτελεί η αυθαίρετη επιβολή του rebate. Λόγω της αδικαιολόγητης κακοδιαχείρισης του χρηματικού πλούτου των ταμείων , δημιουργήθηκαν τεράστια ελλείμματα , που οδήγησαν στην ανικανότητα των τελευταίων, να καταβάλλουν στα φαρμακεία τα οποιαδήποτε "χρωστούμενα". Το έλλειμμα αυτό που σε βάθος χρόνου γιγαντώθηκε , κρίνεται πλέον αντιστρέψιμο μόνο με την εφαρμογή ενός τόσο αυταρχικού μέτρου. Το κράτος, ως σύγχρονος ιεροεξεταστής, καταδικάζει τον φαρμακοποιό σε "παράνομη" καταβολή του ίδιου του τού μόχθου για να
"ξελασπώσει" κάθε πραγματικός υπαίτιος της χρεοκοπίας.
Σε ότι αφορά τις τιμές των φαρμάκων, οφείλουμε να επισημάνουμε πως οι σημερινές τιμές τους στη χώρα μας όχι απλά δεν προσεγγίζουν το μέσο όρο της Ευρώπης,
αλλά ακουμπούν τα κατώτερα όρια. Παρατηρείται η
πτώση 10-20% των τιμών αυτών και απόρροια τούτου
είναι η κατακόρυφη πτώση της δραστικότητας και της ποιότητας των φαρμάκων καθώς η αγορά μας πλέον κατακλύζεται από γεννόσημα φάρμακα «μαϊμού».
Είναι λοιπόν δίκαιο ο κάθε πολίτης, πέραν της τριτοκοσμικής οδύσσειας που περνάει για να προμηθευτεί τα αναγκαία γι αυτόν φάρμακα , να επιβαρύνει τον οργανισμό του με ουσίες που η αποτελεσματικότητα τους είναι αβέβαιη;
Επίσης λόγω των χαμηλών αυτών τιμών παρατηρείται ένα φαινόμενο αισχροκέρδειας , όταν ελληνικές φαρμακαποθήκες παίρνουν φάρμακα απ' τις διεθνείς εταιρείες στην Ελλάδα και αντί να τα διοχετεύουν σε φαρμακεία και σε ασθενείς, τα μεταπωλούν στο εξωτερικό σε πολλαπλάσιες τιμές, πράγμα που οδηγεί σε μεγάλες ελλείψεις βασικών φαρμάκων στο ελληνικό σύστημα υγείας.
Τέλος ας μην ξεχνάμε την πρωτοφανή αυτή και σίγουρα μεγαλόψυχη επιστροφή στο ωράριο σκλαβιάς. Ενώ σε κάθε κράτος οι πολίτες επιδιώκουν και κατοχυρώνουν το 35ωρο, η κυβέρνηση επιβάλλει ένα εξαντλητικό ωράριο το οποίο περιλαμβάνει περίπου 55 εργάσιμες ώρες την εβδομάδα. Αποτέλεσμα ενός τέτοιου μέτρου είναι η ανάπτυξη της ανισόμετρης ανταγωνιστικότητας μεταξύ των μικρών και των μεγάλων φαρμακείων, εφόσον τα μεγαλύτερα μπορούν να μισθώσουν περισσότερους υπαλλήλους και να ανταπεξέλθουν σ' αυτό το ωράριο.
Συνεπώς τα μικρότερα δε θα αντέξουν την πίεση και θα οδηγηθούν στον αφανισμό.
Κάνοντας έναν απολογισμό καταλήγουμε πως όλα τα παραπάνω νομοθετούνται και εφαρμόζονται με κυρίαρχο στόχο την συστηματική και εν τέλει πλήρη απόσυρση του δημοσίου απ' την υγεία. Δούρειος ίππος για την επίτευξη αυτού, θα είναι τελικά το κλείσιμο των μικρών φαρμακείων (τα οποία εφόσον πλέον δεν πληρώνονται από τα ταμεία ενώ όμως είναι υποχρεωμένα να καλύπτουν άμεσα τα λειτουργικά τους έξοδα, οδεύουν στη βέβαιη χρεοκοπία) και η επικράτηση στην αγορά των πολυκαταστημάτων- φαρμακείων.
Φυσικά αυτή η σφοδρή επίθεση της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ στον κλάδο των φαρμακοποιών έχει ένα σαφές πολιτικό νόημα, υπηρετεί μια συγκεκριμένη πολιτική επιλογή τόσο αυτής όσο και των προηγούμενων κυβερνήσεων της χώρας και δεν είναι μια «ξενόφερτη» επιλογή που επιβλήθηκε από την ΕΕ και το ΔΝΤ. Εντάσσεται στην οργανωμένη και συστηματική προσπάθεια αποδόμησης της ελληνικής κοινωνίας. Στην προσπάθεια του κεφαλαίου και των εκφραστών του για τον ολοκληρωτικό έλεγχό της και την επικράτηση του σε κάθε πτυχή της ανθρώπινης καθημερινότητας.
Το μόνο που μπορεί να μας σώσει απ' αυτή την κατάσταση είναι η οργανωμένη πάλη. Πάλη για την κατάργηση κάθε επιχειρηματικής δραστηριότητας στο χώρο της υγείας και του φαρμάκου και τη διεκδίκηση ενός ενιαίου δημοσίου συστήματος υγείας. Να γίνουμε η κρίση τους!
Ο Αγώνας της Κερατέας, είναι αγώνας όλων μας
Επί τέσσερις μήνες η κοινωνία της Κερατέας, της Λαυρεωτικής και όχι μόνο, αγωνίζονται για την προστασία του τόπου τους, της αξιοπρέπειας, της νομιμότητας εναντίον της κατασκευής Χ.Υ.Τ.Α στον κηρυγμένο αρχαιολογικό χώρο του Οβριόκαστρου. Τέσσερεις μήνες αντιμέτωποι με τη βία, την καταστολή, την τρομοκρατία, αντιμέτωποι με εκατοντάδες αστυνομικούς που έχουν ζώσει την περιοχή, με έρευνες και εφόδους χωρίς εισαγγελική παρουσία και εντάλματα έρευνας ,οι κάτοικοι γίνονται καθημερινά μάρτυρες μιας απίστευτης σε αγριότητα αστυνομικής βίας. Η ωμότητα, οι άμεσες απειλές για τη ζωή, οι ύβρεις των αστυνομικών που απειλούν χιλιάδες κατοίκους φέρνουν στο νου εφιαλτικές μνήμες «στρατού κατοχής». Η «Δημοκρατία» και η «έννομη τάξη» καταλύθηκαν από τους υπερασπιστές τους.
Μπροστά σε αυτήν την χούντα που βιώνουν, οι κάτοικοι έχουν βγει δυναμικά στους δρόμους έχουν παρατήσει τα σπίτια τους, έχουν παρατήσει τις δουλειές τους και… «βαράνε» υπερωρίες στα μπλόκα!! Ένας αγώνας πέρα από μικροπολιτικές λογικές που οργανώθηκε από τους κατοίκους και δεν κατευθύνεται από κόμματα. Είναι η έκφραση της αυθόρμητης βούλησης των κατοίκων της Κερατέας και ολόκληρης της Λαυρεωτικής να αντισταθεί στην αδικία, την βία, τα τετελεσμένα γεγονότα ενάντια σε ένα έργο που έχει ούτως η άλλως κηρυχτεί παράνομο, ακόμα και με απόφαση του Ειρηνοδικείου του Λαυρίου. Καταφέρνει να συγκεράσει άτομα διαφορετικών κοινωνικών τάξεων, διαφορετικών πολιτικών αντιλήψεων οι οποίοι πια δρουν κάτω από μία κοινή συνιστώσα… Να μην μετατραπεί η περιοχή σε ένα απέραντο σκουπιδότοπο της Αττικής, εξυπηρετώντας τα συμφέροντα της κυβέρνησης και των εργολάβων. Τελικά αντιστέκονται σε όλη αυτή την παρακμή της ελληνικής πραγματικότητας που βιώνει η χώρα. Οποιαδήποτε προσπάθεια του Δήμου Κερατέας για διάλογο έχει πέσει στο κενό… Τα αιτήματά τους; Απλά! Από τη μία ζητούν να αποχωρήσουν άμεσα οι δυνάμεις καταστολής για να αποχωρήσουν με τη σειρά τους και οι διαμαρτυρόμενοι κάτοικοι της Κερατέας, και από την άλλη είναι πρόθυμοι να συμφωνήσουν την εγκατάσταση μονάδας διαχείρισης των απορριμμάτων της περιοχής τους και μόνο.
Τα Μ.Μ.Ε παίζοντας για ακόμη μία φορά το προπαγανδιστικό τους ρόλο καυτηριάζουν τόσο καιρό την «ανομία» των κατοίκων, τις επιθέσεις τους ενάντια στις δυνάμεις καταστολής, κατηγορούν γονείς και καθηγητές, ότι χρησιμοποιούν τους νέους θέτοντάς τους σε καθημερινό κίνδυνο. Απέναντι στη σιωπή των κεντρικών δελτίων ειδήσεων, των πουλημένων δημοσιογράφων και των προπληρωμένων πρωτοσέλιδων υπάρχει μια μάζα ανθρώπων η οποία αντιστέκεται στους «εκ των άνωθεν» σχεδιασμούς, στα συμφέροντα των «ημετέρων». Ολοένα και περισσότερες δυνάμεις οργανώνονται, σχηματίζοντας πυρήνες ανυπακοής και αντίστασης. Ολοένα και μεγαλύτερες αντιδράσεις εμφανίζονται απέναντι στα αντιλαϊκά, αντιδραστικά μέτρα και νομοθετήματα που επιχειρεί να επιβάλει η χούντα ΠΑΣΟΚ- ΕΕ- ΔΝΤ και οι συνδιαχειριστές τους. Το συμπέρασμα πάντως είναι ένα: η Κερατέα φαίνεται πως άνοιξε ένα νέο δρόμο στην εποχή που ζει η Ελλάδα. Αναδεικνύει τη δύναμη που έχει ο κόσμος όταν είναι ενημερωμένος, ενεργός, ενωμένος, θέλει και πιστεύει ότι θα καταφέρει.
Η αλληλεγγύη σε αυτό τον αγώνα από όλα τα σημεία της Ελλάδας, δείχνουν την ανάγκη που έχουν οι πολίτες να μάθουν την αλήθεια, να αναζητήσουν οι ίδιοι λύσεις και να μπουν στη διαδικασία να διαμορφώσουν μια νέα τάση ζωής. Το μοντέλο ζωής, όπως μας παρουσιάστηκε και όπως το υποστήριξαν όλα αυτά τα χρόνια έφθασε στο τέλος του. Η ανάγκη πλέον είναι επιτακτική. Όποιο και αν είναι το αποτέλεσμα στην Κερατέα, η διαχείριση των συνεπειών της δε θα είναι εύκολη. Το σύνθημα «..θα γίνει …της Κερατέας…» θα παραμείνει στο μυαλό μικρών και μεγάλων. Η Κερατέα άνοιξε το δρόμο, δείχνοντας μας πως η μόνη λύση βρίσκεται στους συλλογικούς ανυποχώρητους αγώνες. Ήρθε η ώρα να ξεπεράσουμε τον εαυτό μας, να βγούμε στους δρόμους και να διεκδικήσουμε όλα όσα μας ανήκουν και δεν μας δόθηκαν ποτέ. Να δημιουργήσουμε ένα μαζικό ταξικό κίνημα εργατών και νεολαίας που μπορεί να ανατρέψει την επίθεση και ν’ απαλλαχτεί από τα δεσμά του κεφαλαίου με νικηφόρα επαναστατική προοπτική.
Μπροστά σε αυτήν την χούντα που βιώνουν, οι κάτοικοι έχουν βγει δυναμικά στους δρόμους έχουν παρατήσει τα σπίτια τους, έχουν παρατήσει τις δουλειές τους και… «βαράνε» υπερωρίες στα μπλόκα!! Ένας αγώνας πέρα από μικροπολιτικές λογικές που οργανώθηκε από τους κατοίκους και δεν κατευθύνεται από κόμματα. Είναι η έκφραση της αυθόρμητης βούλησης των κατοίκων της Κερατέας και ολόκληρης της Λαυρεωτικής να αντισταθεί στην αδικία, την βία, τα τετελεσμένα γεγονότα ενάντια σε ένα έργο που έχει ούτως η άλλως κηρυχτεί παράνομο, ακόμα και με απόφαση του Ειρηνοδικείου του Λαυρίου. Καταφέρνει να συγκεράσει άτομα διαφορετικών κοινωνικών τάξεων, διαφορετικών πολιτικών αντιλήψεων οι οποίοι πια δρουν κάτω από μία κοινή συνιστώσα… Να μην μετατραπεί η περιοχή σε ένα απέραντο σκουπιδότοπο της Αττικής, εξυπηρετώντας τα συμφέροντα της κυβέρνησης και των εργολάβων. Τελικά αντιστέκονται σε όλη αυτή την παρακμή της ελληνικής πραγματικότητας που βιώνει η χώρα. Οποιαδήποτε προσπάθεια του Δήμου Κερατέας για διάλογο έχει πέσει στο κενό… Τα αιτήματά τους; Απλά! Από τη μία ζητούν να αποχωρήσουν άμεσα οι δυνάμεις καταστολής για να αποχωρήσουν με τη σειρά τους και οι διαμαρτυρόμενοι κάτοικοι της Κερατέας, και από την άλλη είναι πρόθυμοι να συμφωνήσουν την εγκατάσταση μονάδας διαχείρισης των απορριμμάτων της περιοχής τους και μόνο.
Τα Μ.Μ.Ε παίζοντας για ακόμη μία φορά το προπαγανδιστικό τους ρόλο καυτηριάζουν τόσο καιρό την «ανομία» των κατοίκων, τις επιθέσεις τους ενάντια στις δυνάμεις καταστολής, κατηγορούν γονείς και καθηγητές, ότι χρησιμοποιούν τους νέους θέτοντάς τους σε καθημερινό κίνδυνο. Απέναντι στη σιωπή των κεντρικών δελτίων ειδήσεων, των πουλημένων δημοσιογράφων και των προπληρωμένων πρωτοσέλιδων υπάρχει μια μάζα ανθρώπων η οποία αντιστέκεται στους «εκ των άνωθεν» σχεδιασμούς, στα συμφέροντα των «ημετέρων». Ολοένα και περισσότερες δυνάμεις οργανώνονται, σχηματίζοντας πυρήνες ανυπακοής και αντίστασης. Ολοένα και μεγαλύτερες αντιδράσεις εμφανίζονται απέναντι στα αντιλαϊκά, αντιδραστικά μέτρα και νομοθετήματα που επιχειρεί να επιβάλει η χούντα ΠΑΣΟΚ- ΕΕ- ΔΝΤ και οι συνδιαχειριστές τους. Το συμπέρασμα πάντως είναι ένα: η Κερατέα φαίνεται πως άνοιξε ένα νέο δρόμο στην εποχή που ζει η Ελλάδα. Αναδεικνύει τη δύναμη που έχει ο κόσμος όταν είναι ενημερωμένος, ενεργός, ενωμένος, θέλει και πιστεύει ότι θα καταφέρει.
Η αλληλεγγύη σε αυτό τον αγώνα από όλα τα σημεία της Ελλάδας, δείχνουν την ανάγκη που έχουν οι πολίτες να μάθουν την αλήθεια, να αναζητήσουν οι ίδιοι λύσεις και να μπουν στη διαδικασία να διαμορφώσουν μια νέα τάση ζωής. Το μοντέλο ζωής, όπως μας παρουσιάστηκε και όπως το υποστήριξαν όλα αυτά τα χρόνια έφθασε στο τέλος του. Η ανάγκη πλέον είναι επιτακτική. Όποιο και αν είναι το αποτέλεσμα στην Κερατέα, η διαχείριση των συνεπειών της δε θα είναι εύκολη. Το σύνθημα «..θα γίνει …της Κερατέας…» θα παραμείνει στο μυαλό μικρών και μεγάλων. Η Κερατέα άνοιξε το δρόμο, δείχνοντας μας πως η μόνη λύση βρίσκεται στους συλλογικούς ανυποχώρητους αγώνες. Ήρθε η ώρα να ξεπεράσουμε τον εαυτό μας, να βγούμε στους δρόμους και να διεκδικήσουμε όλα όσα μας ανήκουν και δεν μας δόθηκαν ποτέ. Να δημιουργήσουμε ένα μαζικό ταξικό κίνημα εργατών και νεολαίας που μπορεί να ανατρέψει την επίθεση και ν’ απαλλαχτεί από τα δεσμά του κεφαλαίου με νικηφόρα επαναστατική προοπτική.
Μια φορά και έναν καιρό ... η Ελλάδα ήταν σε κρίση
Ένα σχεδόν χρόνο μετά το τελευταίο αντιδραστήριο και οι πρώτες του σελίδες ασχολούνται ξανά με το θέμα της οικονομικής κρίσης, τις επιπτώσεις της στην Ελλάδα και τον κόσμο αλλά και τις αντιδράσεις που οι τελευταίες προκαλούν.
Είναι κάτι λογικό, και αν μη τι άλλο αναμενόμενο, αν αναλογιστεί κανείς το γεγονός πως η παρούσα κρίση αλλάζει άρδην την καθημερινότητα του συνόλου της κοινωνίας ενώ παράλληλα τροποποιεί ριζικά το πεδίο της ταξικής πάλης. Είναι μια κρίση που ξεκινάει από την καρδιά του ίδιου του καπιταλισμού θέτοντας πιο έντονα από ποτέ υπό αμφισβήτηση την παντοδυναμία του, το χαρακτηρισμό του «αυτονόητου» τρόπου οργάνωσης και λειτουργίας της σύγχρονης κοινωνίας ενώ παράλληλα διαψεύδει τις μέχρι τώρα «προφητείες» των αστών για το «τέλος της ιστορίας» και την ικανότητα δήθεν του «αόρατου χεριού της αγοράς» να επιλύει τα κοινωνικά προβλήματα.
Αυτή τη στιγμή, το παγκόσμιο κεφάλαιο βρίσκεται αντιμέτωπο με μια δομική κρίση υπερσυσσώρευσης, μια κρίση που προσπαθεί με κάθε τρόπο (και χρησιμοποιώντας όλα τα όπλα του) να ξεπεράσει, με τέτοιο τρόπο που δεν θα καλύπτει απλά τα «σπασμένα» των προηγούμενων ετών αλλά θα του δίνει τη δυνατότητα και την ώθηση να βγει ενισχυμένο οικονομικά και κατοχυρωμένο θεσμικά στο μέλλον.
Επιπλέον, η κρίση δεν έχει μόνο οικονομική διάσταση. Έχει και μια σαφή ιδεολογική και πολιτική διάσταση. Με άλλα λόγια, είναι κρίση καθολική, που συμπαρασύρει στη δίνη της και τη βάση και το (πολιτικό, θεσμικό, ιδεολογικό) εποικοδόμημα του καπιταλισμού, με ιδιόμορφο αλλά εξίσου εκκωφαντικό τρόπο. Έτσι, μαζί με τα ποσοστά κέρδους παρασύρονται στα τάρταρα οι αξίες, τα σύμβολα και οι παράγοντες συναίνεσης και σταθερότητας του καπιταλισμού εν γένει και του ελληνικού καπιταλισμού ειδικότερα.
Η θεοποιημένη αγορά, η ΕΕ, η «παγκοσμιοποίηση», η κοινοβουλευτική δημοκρατία, η δυτικού τύπου ελευθερία -που άνετα στήριζε όλα τα καταπιεστικά καθεστώτα της βόρειας Αφρικής-, ο σεβασμός στα ανθρώπινα δικαιώματα -που ανέδιδε την οσμή του πετρελαίου και τη σαπίλα του Αμπού Γκράιμπ-, όλα αυτά μοιάζουν σήμερα να ακολουθούν την καθοδική πορεία του ποσοστού κέρδους.
Να συντρίβονται πάνω στη σκληρή πραγματικότητα της οικολογικής καταστροφής στον Κόλπο του Μεξικού και του πυρηνικού ολοκαυτώματος στην τεχνολογικά πιο προηγμένη και θεσμικά πιο οργανωμένη καπιταλιστική χώρα, πάνω στους αδιάκοπους πολέμους και τα δισεκατομμύρια υποσιτιζόμενων στον πλανήτη, πάνω στις εξεγέρσεις της Αφρικής αλλά και του Παρισιού, πάνω στις 150.000 επισφαλώς εργαζόμενων της Πορτογαλίας που διαδήλωσαν κατόπιν διαδικτυακής πρόσκλησης αλλά και στα εκατομμύρια νέων που, παρότι είναι πιο μορφωμένοι από κάθε άλλη εποχή, αναγκάζονται να εργαστούν με τις χειρότερες συνθήκες από κάθε άλλη εποχή, βυθίζοντας τον «υπαρκτό» καπιταλισμό σε μια βαθιά ηθική και αξιακή κρίση, κλονίζοντας την ηγεμονία του, αποσταθεροποιώντας το πολιτικό σύστημα και τις κοινωνικές συμμαχίες του.
Λίγο καιρό πριν ξεκινήσει να γράφεται το αντιδραστήριο, οι ΗΠΑ με τις κραταιές δυνάμεις της Ευρώπης –αλλά και τη συμβολή μικρότερων δυνάμεων όπως η Ελλάδα- ξεκινούσαν έναν πόλεμο, καθόλα σύμφυτο με την εποχή της κρίσης, στον οποίο είχε στραμμένο το βλέμμα της σύσσωμη η παγκόσμια κοινότητα. Η Λιβύη, κομμάτι του πάζλ των εξεγερμένων χωρών της βόρειας Αφρικής και Μέσης Ανατολής βρέθηκε στο στόχαστρο του ΝΑΤΟ. Προφανώς και η επιλογή δεν ήταν τυχαία: μια χώρα με πετρέλαιο άριστης ποιότητας σε μεγάλα αποθέματα, ένας πολυδάπανος διαμεσολαβητής –Καντάφι- και ένας λαός που είχε ήδη εξεγερθεί ενάντια στο «σοσιαλιστή» δικτάτορα Μουαμάρ Καντάφι και ζητούσε την εξουσία.
Τις ίδιες περίπου μέρες με τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο στον οποίο μπήκαν οι περισσότερες χώρες της Ευρώπης (προσβλέποντας στην εκμετάλλευση μιας ακόμα οικονομίας και ενός ακόμα λαού), οι τελευταίες έπαιζαν ακόμα ένα χαρτί τους προκειμένου να «ξεπεραστεί» η κρίση. Οι χώρες της ευρωζώνης κατέληξαν μέσα από τη σύνοδο κορυφής -στις 24 και 25 Μαρτίου- σε μια σειρά αποφάσεων/μέτρων που πρόκειται να εφαρμοστούν πανευρωπαϊκά προκειμένου να καταφέρει στο επόμενο διάστημα το κεφάλαιο να βγει κερδισμένο. Το «Σύμφωνο για το Ευρώ», η μετεξέλιξη δηλαδή του συμφώνου σταθερότητας και ανάπτυξης δεν αφήνει άλλα περιθώρια για παρανοήσεις (σκόπιμες ή μη): ο πόλεμος πια είναι οικονομικός, το ευρώ κινδυνεύει, άρα όλα τα αστικά επιτελεία και οι κυβερνήσεις τους θα εστιάσουν στη διάσωσή του. Το Δολάριο, το Γεν και το Ευρώ ανταγωνίζονται σκληρά για την παγκόσμια κυριαρχία και αφού στη ζώνη του ευρώ υπάρχουν χώρες – βαρίδια, χώρες μη ανταγωνιστικές που φορτώνουν τα χρέη τους στους γείτονες, πρέπει το συντομότερο δυνατό αυτή η κατάσταση να ανατραπεί και οι «PIGS» όχι απλά να σταματήσουν να ζημιώνουν την ΕΕ αλλά να της αποφέρουν και κέρδος. Σε αυτή την κατεύθυνση κινούνται, φυσικά, όλες οι αποφάσεις που πάρθηκαν από αυτή τη Σύνοδο: πανευρωπαϊκή αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης στα 67 χρόνια, πανευρωπαϊκό πάγωμα μισθών, θέσπιση ενός κατώτατου ορίου φορολόγησης των επιχειρήσεων σε επίπεδα μικρότερα του 20%, συμμάζεμα όλων των εθνικών ελλειμμάτων και χρεών σε ποσοστά μικρότερα του 3% και θέσπιση ενός κοινού συστήματος αξιολόγησης και διαβάθμισης της παρεχόμενης γνώσης ούτως ώστε να διευκολύνεται η μετακίνηση εργατικού δυναμικού εντός των συνόρων της Ευρώπης.
Προς μια κατεύθυνση, λοιπόν, που θα επιφέρει (στο κεφάλαιο) κέρδη βραχυπρόθεσμα και επιπλέον ισχυροποίηση μακροπρόθεσμα, κινείται το σύνολο των αλλαγών που θεσμοθετούνται σε πανευρωπαϊκό επίπεδο αλλά και πιο ειδικά στην Ελλάδα. Η οικονομική πολιτική των διαρκώς επικαιροποιούμενων Μνημονίων, το νομοσχέδιο Λοβέρδου για την Υγεία, οι ιδιωτικοποιήσεις των ΔΕΚΟ, το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, ο Καλλικράτης ή πολύ πιο έντονα το νέο νομοσχέδιο Διαμαντοπούλου, το Μνημόνιο για την παιδεία (που θέτει τους όρους για την παραγωγή «νέου τύπου» εργαζόμενων: φτηνών, ευέλικτων, εξειδικευμένων και άρα αναλώσιμων), όλες δηλαδή οι αλλαγές που έχουν προωθηθεί από την κυβέρνηση του ΠαΣοΚ (με την αμέριστη υποστήριξη της ΝΔ και του ΛΑΟΣ), συνδέονται με οργανικό τρόπο μεταξύ τους και όλες εξυπηρετούν την κατεύθυνση που αναφέρθηκε προηγουμένως, αυτή δηλαδή του ξεπεράσματος (από τη μεριά των καπιταλιστών πάντα) της οικονομικής κρίσης στο παρόν και της περεταίρω κερδοφορίας και ισχυροποίησης του κεφαλαίου στο μέλλον.
Στη χώρα μας ήδη από την προηγούμενη χρονιά ο κόσμος της εργασίας άρχισε να δείχνει τις διαθέσεις του απέναντι στην πολιτική που τους ρημάζει τη ζωή. Οι απεργιακές κινητοποιήσεις που με τη μαζικότητα και τον παλμό που τις χαρακτήρισε έγραψαν τη δική τους ξεχωριστή σελίδα στην ιστορία του σύγχρονου εργατικού κινήματος της χώρας (5 Μάη, 23 Φλεβάρη),οι νέες μορφές οργάνωσης και δράσης του κόσμου της εργασίας (δημιουργία πρωτοβάθμιων ταξικών σωματείων και ο συντονισμός τους κόντρα στις λογικές ανάθεσης και συναίνεσης που προωθούν οι ξεπουλημένες ηγεσίες των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ) αλλά και οι κατά τόπους εστίες αντίστασης που αναπτύσσονται ενάντια στην πολιτική της χούντας των αγορών (κίνημα «δεν πληρώνω»), την πολιτική που επιβάλλει την υποβάθμιση του περιβάλλοντος (Κερατέα), της υγείας (η μεγάλη απεργία των γιατρών) και της παιδείας (συνελεύσεις και καταλήψεις σχολών και σχολείων) δίνουν το στίγμα που θα καθορίσει τελικά το πρόσημο της εποχής.
Όσο ο πόλεμος μαίνεται και οι επιθέσεις του αντιπάλου αυξάνονται σε ρυθμό και ένταση, τόσο το εργατικό και νεολαιίστικο κίνημα οφείλει να συσπειρώνεται γύρω μορφές οργάνωσης και πολιτικά προγράμματα και αιτήματα που θα αναδεικνύουν και θα επιβάλλουν το κοινωνικό ζήτημα και τις ανάγκες της πληττόμενης κοινωνικής πλειοψηφίας ως βάσεις για την οργάνωση και ανάπτυξη της παραγωγικής διαδικασίας και του εποικοδομήματος. Γύρω από προγράμματα που δεν θα ζητάνε μικροδιορθώσεις στο υπάρχον σύστημα, έναν καπιταλισμό που θα «λειτουργεί σωστά», ούτε θα ασκούν γενικά και αόριστα «ακίνδυνη κριτική» στο σύστημα και τους στυλοβάτες του, αλλά θα βάζουν τα θεμέλια, θα δημιουργούν μέσα στην κοινωνία τους όρους και το ρεύμα που θα διεκδικήσει και θα οικοδομήσει την άλλη κοινωνία. Γύρω από μορφές οργάνωσης αμεσοδημοκρατικές, μακριά από λογικές ανάθεσης και γραφειοκρατία, με αξίες την αλληλεγγύη και τη συντροφικότητα, και με δράσεις πολύμορφες , δυναμικές και δημιουργικές, που θα επιφέρουν πλήγματα στην καλοφτιαγμένη εικόνα της αστικής πολιτικής και των κυβερνήσεων.
Δεν μας ξεγελάνε πια! Τα λόγια τους περί ατομικής ευθύνης για την κρίση αλλά και για την έξοδο από αυτή, τα κυβερνητικά «μαζί τα φάγαμε», οι χαρακτηρισμοί «κοπρίτες» και τα κροκοδείλια δάκρυα όλων αυτών που καθημερινά νομοθετούν και αποφασίζουν εναντίον μας, δεν περνούν! Τα συλλογικά μας όπλα (οι μαζικές πολιτικές γενικές συνελεύσεις, οι απεργίες, οι ζωντανές, δημιουργικές καταλήψεις, οι μαχητικές διαδηλώσεις) είναι πιο ισχυρά από τις υπογραφές τους , τα συμφέροντα και οι ανάγκες μας πιο επιτακτικές απ’ τις δικές τους. Σε μια κοινωνία που μοιάζει με ξερό λιβάδι οφείλουμε να γίνουμε η σπίθα που θα βάλει την πυρκαγιά. Στον πόλεμο που μας κήρυξαν εδώ και καιρό, στη μάχη της γενιάς μας, ΘΑ ΒΓΟΥΜΕ ΝΙΚΗΤΕΣ!!!
Είναι κάτι λογικό, και αν μη τι άλλο αναμενόμενο, αν αναλογιστεί κανείς το γεγονός πως η παρούσα κρίση αλλάζει άρδην την καθημερινότητα του συνόλου της κοινωνίας ενώ παράλληλα τροποποιεί ριζικά το πεδίο της ταξικής πάλης. Είναι μια κρίση που ξεκινάει από την καρδιά του ίδιου του καπιταλισμού θέτοντας πιο έντονα από ποτέ υπό αμφισβήτηση την παντοδυναμία του, το χαρακτηρισμό του «αυτονόητου» τρόπου οργάνωσης και λειτουργίας της σύγχρονης κοινωνίας ενώ παράλληλα διαψεύδει τις μέχρι τώρα «προφητείες» των αστών για το «τέλος της ιστορίας» και την ικανότητα δήθεν του «αόρατου χεριού της αγοράς» να επιλύει τα κοινωνικά προβλήματα.
Αυτή τη στιγμή, το παγκόσμιο κεφάλαιο βρίσκεται αντιμέτωπο με μια δομική κρίση υπερσυσσώρευσης, μια κρίση που προσπαθεί με κάθε τρόπο (και χρησιμοποιώντας όλα τα όπλα του) να ξεπεράσει, με τέτοιο τρόπο που δεν θα καλύπτει απλά τα «σπασμένα» των προηγούμενων ετών αλλά θα του δίνει τη δυνατότητα και την ώθηση να βγει ενισχυμένο οικονομικά και κατοχυρωμένο θεσμικά στο μέλλον.
Επιπλέον, η κρίση δεν έχει μόνο οικονομική διάσταση. Έχει και μια σαφή ιδεολογική και πολιτική διάσταση. Με άλλα λόγια, είναι κρίση καθολική, που συμπαρασύρει στη δίνη της και τη βάση και το (πολιτικό, θεσμικό, ιδεολογικό) εποικοδόμημα του καπιταλισμού, με ιδιόμορφο αλλά εξίσου εκκωφαντικό τρόπο. Έτσι, μαζί με τα ποσοστά κέρδους παρασύρονται στα τάρταρα οι αξίες, τα σύμβολα και οι παράγοντες συναίνεσης και σταθερότητας του καπιταλισμού εν γένει και του ελληνικού καπιταλισμού ειδικότερα.
Η θεοποιημένη αγορά, η ΕΕ, η «παγκοσμιοποίηση», η κοινοβουλευτική δημοκρατία, η δυτικού τύπου ελευθερία -που άνετα στήριζε όλα τα καταπιεστικά καθεστώτα της βόρειας Αφρικής-, ο σεβασμός στα ανθρώπινα δικαιώματα -που ανέδιδε την οσμή του πετρελαίου και τη σαπίλα του Αμπού Γκράιμπ-, όλα αυτά μοιάζουν σήμερα να ακολουθούν την καθοδική πορεία του ποσοστού κέρδους.
Να συντρίβονται πάνω στη σκληρή πραγματικότητα της οικολογικής καταστροφής στον Κόλπο του Μεξικού και του πυρηνικού ολοκαυτώματος στην τεχνολογικά πιο προηγμένη και θεσμικά πιο οργανωμένη καπιταλιστική χώρα, πάνω στους αδιάκοπους πολέμους και τα δισεκατομμύρια υποσιτιζόμενων στον πλανήτη, πάνω στις εξεγέρσεις της Αφρικής αλλά και του Παρισιού, πάνω στις 150.000 επισφαλώς εργαζόμενων της Πορτογαλίας που διαδήλωσαν κατόπιν διαδικτυακής πρόσκλησης αλλά και στα εκατομμύρια νέων που, παρότι είναι πιο μορφωμένοι από κάθε άλλη εποχή, αναγκάζονται να εργαστούν με τις χειρότερες συνθήκες από κάθε άλλη εποχή, βυθίζοντας τον «υπαρκτό» καπιταλισμό σε μια βαθιά ηθική και αξιακή κρίση, κλονίζοντας την ηγεμονία του, αποσταθεροποιώντας το πολιτικό σύστημα και τις κοινωνικές συμμαχίες του.
Λίγο καιρό πριν ξεκινήσει να γράφεται το αντιδραστήριο, οι ΗΠΑ με τις κραταιές δυνάμεις της Ευρώπης –αλλά και τη συμβολή μικρότερων δυνάμεων όπως η Ελλάδα- ξεκινούσαν έναν πόλεμο, καθόλα σύμφυτο με την εποχή της κρίσης, στον οποίο είχε στραμμένο το βλέμμα της σύσσωμη η παγκόσμια κοινότητα. Η Λιβύη, κομμάτι του πάζλ των εξεγερμένων χωρών της βόρειας Αφρικής και Μέσης Ανατολής βρέθηκε στο στόχαστρο του ΝΑΤΟ. Προφανώς και η επιλογή δεν ήταν τυχαία: μια χώρα με πετρέλαιο άριστης ποιότητας σε μεγάλα αποθέματα, ένας πολυδάπανος διαμεσολαβητής –Καντάφι- και ένας λαός που είχε ήδη εξεγερθεί ενάντια στο «σοσιαλιστή» δικτάτορα Μουαμάρ Καντάφι και ζητούσε την εξουσία.
Τις ίδιες περίπου μέρες με τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο στον οποίο μπήκαν οι περισσότερες χώρες της Ευρώπης (προσβλέποντας στην εκμετάλλευση μιας ακόμα οικονομίας και ενός ακόμα λαού), οι τελευταίες έπαιζαν ακόμα ένα χαρτί τους προκειμένου να «ξεπεραστεί» η κρίση. Οι χώρες της ευρωζώνης κατέληξαν μέσα από τη σύνοδο κορυφής -στις 24 και 25 Μαρτίου- σε μια σειρά αποφάσεων/μέτρων που πρόκειται να εφαρμοστούν πανευρωπαϊκά προκειμένου να καταφέρει στο επόμενο διάστημα το κεφάλαιο να βγει κερδισμένο. Το «Σύμφωνο για το Ευρώ», η μετεξέλιξη δηλαδή του συμφώνου σταθερότητας και ανάπτυξης δεν αφήνει άλλα περιθώρια για παρανοήσεις (σκόπιμες ή μη): ο πόλεμος πια είναι οικονομικός, το ευρώ κινδυνεύει, άρα όλα τα αστικά επιτελεία και οι κυβερνήσεις τους θα εστιάσουν στη διάσωσή του. Το Δολάριο, το Γεν και το Ευρώ ανταγωνίζονται σκληρά για την παγκόσμια κυριαρχία και αφού στη ζώνη του ευρώ υπάρχουν χώρες – βαρίδια, χώρες μη ανταγωνιστικές που φορτώνουν τα χρέη τους στους γείτονες, πρέπει το συντομότερο δυνατό αυτή η κατάσταση να ανατραπεί και οι «PIGS» όχι απλά να σταματήσουν να ζημιώνουν την ΕΕ αλλά να της αποφέρουν και κέρδος. Σε αυτή την κατεύθυνση κινούνται, φυσικά, όλες οι αποφάσεις που πάρθηκαν από αυτή τη Σύνοδο: πανευρωπαϊκή αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης στα 67 χρόνια, πανευρωπαϊκό πάγωμα μισθών, θέσπιση ενός κατώτατου ορίου φορολόγησης των επιχειρήσεων σε επίπεδα μικρότερα του 20%, συμμάζεμα όλων των εθνικών ελλειμμάτων και χρεών σε ποσοστά μικρότερα του 3% και θέσπιση ενός κοινού συστήματος αξιολόγησης και διαβάθμισης της παρεχόμενης γνώσης ούτως ώστε να διευκολύνεται η μετακίνηση εργατικού δυναμικού εντός των συνόρων της Ευρώπης.
Προς μια κατεύθυνση, λοιπόν, που θα επιφέρει (στο κεφάλαιο) κέρδη βραχυπρόθεσμα και επιπλέον ισχυροποίηση μακροπρόθεσμα, κινείται το σύνολο των αλλαγών που θεσμοθετούνται σε πανευρωπαϊκό επίπεδο αλλά και πιο ειδικά στην Ελλάδα. Η οικονομική πολιτική των διαρκώς επικαιροποιούμενων Μνημονίων, το νομοσχέδιο Λοβέρδου για την Υγεία, οι ιδιωτικοποιήσεις των ΔΕΚΟ, το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, ο Καλλικράτης ή πολύ πιο έντονα το νέο νομοσχέδιο Διαμαντοπούλου, το Μνημόνιο για την παιδεία (που θέτει τους όρους για την παραγωγή «νέου τύπου» εργαζόμενων: φτηνών, ευέλικτων, εξειδικευμένων και άρα αναλώσιμων), όλες δηλαδή οι αλλαγές που έχουν προωθηθεί από την κυβέρνηση του ΠαΣοΚ (με την αμέριστη υποστήριξη της ΝΔ και του ΛΑΟΣ), συνδέονται με οργανικό τρόπο μεταξύ τους και όλες εξυπηρετούν την κατεύθυνση που αναφέρθηκε προηγουμένως, αυτή δηλαδή του ξεπεράσματος (από τη μεριά των καπιταλιστών πάντα) της οικονομικής κρίσης στο παρόν και της περεταίρω κερδοφορίας και ισχυροποίησης του κεφαλαίου στο μέλλον.
Στη χώρα μας ήδη από την προηγούμενη χρονιά ο κόσμος της εργασίας άρχισε να δείχνει τις διαθέσεις του απέναντι στην πολιτική που τους ρημάζει τη ζωή. Οι απεργιακές κινητοποιήσεις που με τη μαζικότητα και τον παλμό που τις χαρακτήρισε έγραψαν τη δική τους ξεχωριστή σελίδα στην ιστορία του σύγχρονου εργατικού κινήματος της χώρας (5 Μάη, 23 Φλεβάρη),οι νέες μορφές οργάνωσης και δράσης του κόσμου της εργασίας (δημιουργία πρωτοβάθμιων ταξικών σωματείων και ο συντονισμός τους κόντρα στις λογικές ανάθεσης και συναίνεσης που προωθούν οι ξεπουλημένες ηγεσίες των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ) αλλά και οι κατά τόπους εστίες αντίστασης που αναπτύσσονται ενάντια στην πολιτική της χούντας των αγορών (κίνημα «δεν πληρώνω»), την πολιτική που επιβάλλει την υποβάθμιση του περιβάλλοντος (Κερατέα), της υγείας (η μεγάλη απεργία των γιατρών) και της παιδείας (συνελεύσεις και καταλήψεις σχολών και σχολείων) δίνουν το στίγμα που θα καθορίσει τελικά το πρόσημο της εποχής.
Όσο ο πόλεμος μαίνεται και οι επιθέσεις του αντιπάλου αυξάνονται σε ρυθμό και ένταση, τόσο το εργατικό και νεολαιίστικο κίνημα οφείλει να συσπειρώνεται γύρω μορφές οργάνωσης και πολιτικά προγράμματα και αιτήματα που θα αναδεικνύουν και θα επιβάλλουν το κοινωνικό ζήτημα και τις ανάγκες της πληττόμενης κοινωνικής πλειοψηφίας ως βάσεις για την οργάνωση και ανάπτυξη της παραγωγικής διαδικασίας και του εποικοδομήματος. Γύρω από προγράμματα που δεν θα ζητάνε μικροδιορθώσεις στο υπάρχον σύστημα, έναν καπιταλισμό που θα «λειτουργεί σωστά», ούτε θα ασκούν γενικά και αόριστα «ακίνδυνη κριτική» στο σύστημα και τους στυλοβάτες του, αλλά θα βάζουν τα θεμέλια, θα δημιουργούν μέσα στην κοινωνία τους όρους και το ρεύμα που θα διεκδικήσει και θα οικοδομήσει την άλλη κοινωνία. Γύρω από μορφές οργάνωσης αμεσοδημοκρατικές, μακριά από λογικές ανάθεσης και γραφειοκρατία, με αξίες την αλληλεγγύη και τη συντροφικότητα, και με δράσεις πολύμορφες , δυναμικές και δημιουργικές, που θα επιφέρουν πλήγματα στην καλοφτιαγμένη εικόνα της αστικής πολιτικής και των κυβερνήσεων.
Δεν μας ξεγελάνε πια! Τα λόγια τους περί ατομικής ευθύνης για την κρίση αλλά και για την έξοδο από αυτή, τα κυβερνητικά «μαζί τα φάγαμε», οι χαρακτηρισμοί «κοπρίτες» και τα κροκοδείλια δάκρυα όλων αυτών που καθημερινά νομοθετούν και αποφασίζουν εναντίον μας, δεν περνούν! Τα συλλογικά μας όπλα (οι μαζικές πολιτικές γενικές συνελεύσεις, οι απεργίες, οι ζωντανές, δημιουργικές καταλήψεις, οι μαχητικές διαδηλώσεις) είναι πιο ισχυρά από τις υπογραφές τους , τα συμφέροντα και οι ανάγκες μας πιο επιτακτικές απ’ τις δικές τους. Σε μια κοινωνία που μοιάζει με ξερό λιβάδι οφείλουμε να γίνουμε η σπίθα που θα βάλει την πυρκαγιά. Στον πόλεμο που μας κήρυξαν εδώ και καιρό, στη μάχη της γενιάς μας, ΘΑ ΒΓΟΥΜΕ ΝΙΚΗΤΕΣ!!!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
