Περί της Ε.Φ.Ε.Ε. και κατά αυτής

Παρασκευή 16 Οκτωβρίου και όλα τα πρωτοκλασάτα στελέχη των φοιτητικών παρατάξεων (ΠΑΣΠ, ΔΑΠ, ΠΚΣ, ΑΡΕΝ) συναντώνται στα κτίρια της Νομικής αφού (ύστερα από κάλεσμα των αριστερών ΠΚΣ και ΑΡΕΝ) έχει συγκαλεστεί Τεχνική Γραμματεία ( το όργανο που θα επικυρώσει τα αποτελέσματα των φοιτητικών εκλογών και θα μοιράσει τις κάρτες στους αντιπροσώπους των φοιτητικών συλλόγων για το Πανσπουδαστικό συνέδριο) για τη νεκρανάσταση της Ε.Φ.Ε.Ε.-αιωνία της η λήθη.

Οι προαναφερθείσες παρατάξεις αποφάσισαν με σχεδόν πραξικοπηματικό τρόπο τη συνεδρίαση του οργάνου, αφού όχι μόνο δεν έχουν, έστω και ως άλλοθι, κάποια απόφαση συλλογικού φοιτητικού οργάνου που να απαιτεί αυτή τη νεκρανάσταση αλλά ξεκινούν διαδικασίες για την ανασυγκρότηση ενός γραφειοκρατικού οργάνου (που μόνο κομματικά συμφέροντα μπορεί να υπηρετεί) τη στιγμή που δεν υπάρχει ούτε καν η υπόνοια συζήτησης στο φοιτητικό κόσμο γύρω από το θέμα αυτό. Αυτονόητο είναι ότι η ευθύνη για την αποσιώπηση της διεξαγωγής τέτοιων διαδικασιών βαραίνει πρωτίστως όσους κίνησαν τα νήματα για την πραγματοποίηση τους (και να σκεφτεί κανείς ότι ήταν οι ίδιοι που κόπτονταν για την από τα κάτω ανασυγκρότηση του φοιτητικού κινήματος και την ενεργό συμμετοχή των μαζών στα κοινά).

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΟΜΩΣ ΑΥΤΗ Η Ε.Φ.Ε.Ε. ;

Η Εθνική Φοιτητική Ένωση Ελλάδας (Ε.Φ.Ε.Ε.) και συγκεκριμένα το κεντρικό συμβούλιο αυτής, είναι ένα άκρως γραφειοκρατικό όργανο, αποτελούμενο από 21 αντιπροσώπους των Δ.Σ. των συλλόγων όλης της χώρας, οι οποίοι εκλέγονται μία φορά το χρόνο μέσα από την κλειστή διαδικασία του πανσπουδαστικού συνεδρίου, μέλη-σύνεδροι στο οποίο είναι αντιπρόσωποι των φοιτητών με τις αναλογίες που αυτοί προέκυψαν από τις φοιτητικές εκλογές. Τα μέλη του Κ.Σ. της ΕΦΕΕ, για το χρόνο που έχουν εκλεγεί δύνανται να κάνουν πραγματικά ό,τι γουστάρουν, αφού δεν είναι ανακλητοί, ενώ παράλληλα δεν δεσμεύονται με κανένα τρόπο για τη μεταφορά του λόγου των γενικών συνελεύσεων πέρα από τα στενά όρια των συλλόγων- μάλλον την κομματική του γραμμή θα μεταφέρει ο καθένας. Η ΕΦΕΕ χρηματοδοτείται απευθείας από το κράτος και τα μέλη της προφανώς δεν υποχρεούνται από κανένα να λογοδοτήσουν στο φοιτητικό σώμα για τη διαχείριση των οικονομικών.

Πρόκειται με λίγα λόγια για ένα όργανο, αποκομμένο πλήρως από τις γενικές συνελεύσεις, που θα έχει δυνητικά την εξουσία, ως ‘’ανώτατο φοιτητικό όργανο’’. Για έναν ‘επίσημο συνομιλητή εκ μέρους των φοιτητών’ στο στημένο διάλογο για την παιδεία που θέλει να κάνει η κυβέρνηση, ένα όργανο που με την ανασυγκρότησή του αυτή τη στιγμή, το μόνο που θα καταφέρει θα είναι να παίξει το ρόλο πυροσβεστήρα για το κίνημα..
Αποκομμένο λοιπόν από τις γενικές συνελεύσεις και άρα από τη συντριπτική πλειοψηφία των φοιτητών, το όργανο αυτό θα ενισχύσει το κλίμα απάθειας για τα κοινά στο φοιτητικό κόσμο, αφού αυτός θα ’ναι εξαναγκαστικά απών από αυτές τις πολιτικές διαδικασίες, μην έχοντας δικαίωμα λόγου και ψήφου, παρά θα πιέσει τη ΔΑΠ και την ΠΑΣΠ να πάρουν κεντρικά θέση για τα φοιτητικά.
Γιατί εμείς που δεν επιδιώκουμε να γίνουμε γραφειοκράτες ή να αποκτήσουμε αξιώματα ανώτερα των ιδιοτήτων του φοιτητή, μας ενδιαφέρει να αγωνιστούμε δίπλα του και όχι από πάνω του, ίσος προς ίσο και όχι ανώτερος προς κατώτερο, πολίτης προς πολίτη και όχι πολιτευόμενος προς ψηφοφόρο. Δεν υποτιμούμε την πολιτική ικανότητα του και σίγουρα όχι την ευφυία του. Δεν πιστεύουμε ότι χρειάζεται να πάρει κεντρική γραμμή η ΠΑΣΠ ή η ΔΑΠ για να καταλάβει ο φοιτητής το ρόλο τους, αρκεί να συμμετάσχει σε μερικές συνελεύσεις για να δεί τις αντιφάσεις και τον τυχοδιωκτισμό τους. Για παράδειγμα ας δει τις αλλαγές στις απόψεις τους περί του τρόπου διεξαγωγής των συνελεύσεων (ψηφίσματα- πλαίσια)…

Τα τελευταία χρόνια –και ιδίως στις μάχες του 06-07- το φοιτητικό κίνημα απέδειξε ότι είναι ικανό να αυτοοργανωθεί και να παλέψει νικηφόρα για τα αιτήματά του δίχως την έγκρισή του από ‘ανώτατα όργανα’. Όλο το προηγούμενο διάστημα, ανέδειξε μορφές οργάνωσης – έστω και σε πρωτόλεια μορφή- από τις οποίες μπορούμε να διδαχτούμε ώστε να αποφύγουμε λάθη του παρελθόντος και να έρθουμε πιο έτοιμοι και δυναμικοί από ποτέ στις μάχες που έρχονται. Γιατί η ανασύνταξη του κινήματος δεν θα έρθει μέσα από στρογγυλά τραπέζια ούτε από κλειστά δωμάτια αλλά μέσα από τους συλλογικούς αγώνες ως απαίτηση των μαζών.