Φυσάει Κόντρα...

Όλο και πιο συχνά ακούμε εκφράσεις του τύπου «μας παίρνουν τις δουλειές», «ρίχνουν τα μεροκάματα», «αυξάνουν την εγκληματικότητα», ενώ θεωρίες για την ύπαρξη ανώτερων και κατώτερων φυλών ξυπνούν φαντάσματα του παρελθόντος. Ας μην είμαστε αφελείς. Τέτοια ιδεολογήματα είναι αναμενόμενα σε περιόδους οικονομικής κρίσης, αφού «βολεύουν» τόσο τους εργοδότες που μεταφέρουν την οργή των εργαζομένων μακριά τους, αλλά επιπλέον προσφέρει και στους τελευταίους ένα εξιλαστήριο θύμα για να κατηγορούν, μη βλέποντας τον πραγματικό εχθρό προς την κατεύθυνση του Κεφαλαίου.

Προφανώς, οι 100.000 και πλέον άνεργοι το 2009 στην Ελλάδα, δεν οφείλονται στον μετανάστη, αλλά στον καπιταλιστή που κλείνει την επιχείρησή του και την κοπανά σε αναζήτηση άλλου «παραδείσου εκμετάλλευσης» εργαζομένων.
Η μετανάστευση είναι στ’ αλήθεια μεταφορά εργατικών χεριών, ανθρώπων που παράγουν πλούτο. Οι μετανάστες είναι αυτοί που έκτισαν τα «οικονομικά θαύματα» του καπιταλισμού, όπως η Αμερική του προηγούμενου αιώνα, ή η Γερμανία μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Και κάτι πιο κοντά στα δικά μας: είναι αυτοί χάρη στους οποίους, η χώρα μας πρόλαβε να τελειώσει τα έργα για την Ολυμπιάδα, τα οποία προβλήθηκαν από άλλους ως εθνική καταξίωση. Αυτοί οι άλλοι ζητούν τώρα την απέλασή τους πίσω στις χώρες που η ίδια τους η κυβέρνηση, σε συνεργασία με άλλες κυβερνήσεις και την Ε.Ε., καταστρέφουν, στο βωμό του κέρδους, αναγκάζοντας έτσι τον κόσμο να τις εγκαταλείψει.

Απ’ αυτούς που αναγκαστικά παίρνουν τον δρόμο της ξενιτιάς για οικονομικούς ή πολιτικούς λόγους, όσοι περάσουν τα σύνορα και το λιμενικό (1942 καταγεγραμμένοι νεκροί το 2007, 1502 το 2008 και πολλοί ακόμη μη καταγεγραμμένοι νεκροί στα σύνορα της Ε.Ε.) στοιβάζονται στα «κέντρα φιλοξενίας» ώσπου να απελαθούν. Η νομιμοποίηση της παραμονής των οικονομικών μεταναστών έγινε, κι αυτή, θέμα εκμετάλλευσης «εξειδικευμένων» κυκλωμάτων. Πληρώνουν και για να περάσουν τα σύνορα και για να μείνουν εντός. Από την άλλη μεριά οι πολιτικοί πρόσφυγες, οι οποίοι υποτίθεται προστατεύονται από ειδικές διατάξεις, βρίσκουν μπροστά τους τα ίδια. Περίπου 0.5% των αιτήσεων για πολιτικό άσυλο γίνονται δεκτές στην Ελλάδα.

Ορισμένοι, τελικά, καταφέρνουν να εξασφαλίσουν εργασία. Εκεί έχουν να αντιμετωπίσουν την ωμή εκμετάλλευση, την ανασφάλιστη εργασία και τα άπειρα εργατικά ατυχήματα λόγω των απαράδεκτων συνθηκών εργασίας. Επίσης, ενώ φουσκώνουν με τις εισφορές τους, τα έσοδα των ασφαλιστικών ταμείων, δεν μπορούν να έχουν αντίστοιχη πρόσβαση σε υπηρεσίες Υγείας και Πρόνοιας, ούτε να μεταφέρουν συνταξιοδοτικά δικαιώματα στις χώρες τους. Σαν να μην έφταναν αυτά, η ρατσιστική βία έχει αυξηθεί κατά 175% τον τελευταίο χρόνο. Υπάρχουν οργανωμένες ομάδες φασιστών, που ενθαρρύνονται και νομιμοποιούνται ιδεολογικά από τα κόμματα (βλ. ΛΑ.Ο.Σ.). Όλο και πιο συχνά μαθαίνουμε πια τα κατορθώματά τους, όπως μαχαιρώματα, ξυλοδαρμοί, «καρτέρι» ανθρώπων μες τα ξημερώματα, ακόμη και επιθέσεις σε σπίτια αλλοδαπών. Η αστυνομία όχι μόνον κάνει τα στραβά μάτια, αλλά συμμετέχει κι αυτή, με αντίστοιχες ενέργειες (ξυλοδαρμοί στα αστυνομικά τμήματα κ.α.).

Ν.Δ. και ΠΑ.ΣΟ.Κ συναινούν στην αντιμεταναστευτική πολιτική της Ε.Ε., μέσω της στήριξης των αντίστοιχων νόμων. Όμως, και τα συνδικαλιστικά όργανα, ΓΣΣΕ – ΑΔΕΔΥ, περιορίζονται σε ανθρωπιστικά μισόλογα, χωρίς να στηρίζουν την προσπάθεια για ένωση των μεταναστών και των εργατών σ’ ένα ενιαίο μέτωπο. Ας μην ξεχνάμε ότι οι μετανάστες όχι απλά ανήκουν στην εργατική τάξη, αλλά είναι και το πιο καταπιεσμένο κομμάτι της. Το Κεφάλαιο τρέμει την εργατική ταξική ενότητα και αυτήν ακριβώς πρέπει να επιδιώξουμε. Οι μετανάστες δεν χρειάζονται ούτε συμπόνια, ούτε οίκτο, αλλά κοινούς αγώνες ενάντια στην καταπίεση. Πρέπει να αντιληφθούμε πώς είναι και δικό μας συμφέρον να τούς στηρίξουμε, αφού το μέτωπό μας θα γίνει έτσι δυνατότερο και θα ανοίξει ο δρόμος για ακόμη περισσότερες διεκδικήσεις και νίκες του εργατικού κινήματος.

Οι μετανάστες είναι της γης οι κολασμένοι
Έλληνες και ξένοι εργάτες ενωμένοι!!!