Μια φορά και έναν καιρό ... η Ελλάδα ήταν σε κρίση

Ένα σχεδόν χρόνο μετά το τελευταίο αντιδραστήριο και οι πρώτες του σελίδες ασχολούνται ξανά με το θέμα της οικονομικής κρίσης, τις επιπτώσεις της στην Ελλάδα και τον κόσμο αλλά και τις αντιδράσεις που οι τελευταίες προκαλούν.

Είναι κάτι λογικό, και αν μη τι άλλο αναμενόμενο, αν αναλογιστεί κανείς το γεγονός πως η παρούσα κρίση αλλάζει άρδην την καθημερινότητα του συνόλου της κοινωνίας ενώ παράλληλα τροποποιεί ριζικά το πεδίο της ταξικής πάλης. Είναι μια κρίση που ξεκινάει από την καρδιά του ίδιου του καπιταλισμού θέτοντας πιο έντονα από ποτέ υπό αμφισβήτηση την παντοδυναμία του, το χαρακτηρισμό του «αυτονόητου» τρόπου οργάνωσης και λειτουργίας της σύγχρονης κοινωνίας ενώ παράλληλα διαψεύδει τις μέχρι τώρα «προφητείες» των αστών για το «τέλος της ιστορίας» και την ικανότητα δήθεν του «αόρατου χεριού της αγοράς» να επιλύει τα κοινωνικά προβλήματα.

Αυτή τη στιγμή, το παγκόσμιο κεφάλαιο βρίσκεται αντιμέτωπο με μια δομική κρίση υπερσυσσώρευσης, μια κρίση που προσπαθεί με κάθε τρόπο (και χρησιμοποιώντας όλα τα όπλα του) να ξεπεράσει, με τέτοιο τρόπο που δεν θα καλύπτει απλά τα «σπασμένα» των προηγούμενων ετών αλλά θα του δίνει τη δυνατότητα και την ώθηση να βγει ενισχυμένο οικονομικά και κατοχυρωμένο θεσμικά στο μέλλον.

Επιπλέον, η κρίση δεν έχει μόνο οικονομική διάσταση. Έχει και μια σαφή ιδεολογική και πολιτική διάσταση. Με άλλα λόγια, είναι κρίση καθολική, που συμπαρασύρει στη δίνη της και τη βάση και το (πολιτικό, θεσμικό, ιδεολογικό) εποικοδόμημα του καπιταλισμού, με ιδιόμορφο αλλά εξίσου εκκωφαντικό τρόπο. Έτσι, μαζί με τα ποσοστά κέρδους παρασύρονται στα τάρταρα οι αξίες, τα σύμβολα και οι παράγοντες συναίνεσης και σταθερότητας του καπιταλισμού εν γένει και του ελληνικού καπιταλισμού ειδικότερα.

Η θεοποιημένη αγορά, η ΕΕ, η «παγκοσμιοποίηση», η κοινοβουλευτική δημοκρατία, η δυτικού τύπου ελευθερία -που άνετα στήριζε όλα τα καταπιεστικά καθεστώτα της βόρειας Αφρικής-, ο σεβασμός στα ανθρώπινα δικαιώματα -που ανέδιδε την οσμή του πετρελαίου και τη σαπίλα του Αμπού Γκράιμπ-, όλα αυτά μοιάζουν σήμερα να ακολουθούν την καθοδική πορεία του ποσοστού κέρδους.
Να συντρίβονται πάνω στη σκληρή πραγματικότητα της οικολογικής καταστροφής στον Κόλπο του Μεξικού και του πυρηνικού ολοκαυτώματος στην τεχνολογικά πιο προηγμένη και θεσμικά πιο οργανωμένη καπιταλιστική χώρα, πάνω στους αδιάκοπους πολέμους και τα δισεκατομμύρια υποσιτιζόμενων στον πλανήτη, πάνω στις εξεγέρσεις της Αφρικής αλλά και του Παρισιού, πάνω στις 150.000 επισφαλώς εργαζόμενων της Πορτογαλίας που διαδήλωσαν κατόπιν διαδικτυακής πρόσκλησης αλλά και στα εκατομμύρια νέων που, παρότι είναι πιο μορφωμένοι από κάθε άλλη εποχή, αναγκάζονται να εργαστούν με τις χειρότερες συνθήκες από κάθε άλλη εποχή, βυθίζοντας τον «υπαρκτό» καπιταλισμό σε μια βαθιά ηθική και αξιακή κρίση, κλονίζοντας την ηγεμονία του, αποσταθεροποιώντας το πολιτικό σύστημα και τις κοινωνικές συμμαχίες του.

Λίγο καιρό πριν ξεκινήσει να γράφεται το αντιδραστήριο, οι ΗΠΑ με τις κραταιές δυνάμεις της Ευρώπης –αλλά και τη συμβολή μικρότερων δυνάμεων όπως η Ελλάδα- ξεκινούσαν έναν πόλεμο, καθόλα σύμφυτο με την εποχή της κρίσης, στον οποίο είχε στραμμένο το βλέμμα της σύσσωμη η παγκόσμια κοινότητα. Η Λιβύη, κομμάτι του πάζλ των εξεγερμένων χωρών της βόρειας Αφρικής και Μέσης Ανατολής βρέθηκε στο στόχαστρο του ΝΑΤΟ. Προφανώς και η επιλογή δεν ήταν τυχαία: μια χώρα με πετρέλαιο άριστης ποιότητας σε μεγάλα αποθέματα, ένας πολυδάπανος διαμεσολαβητής –Καντάφι- και ένας λαός που είχε ήδη εξεγερθεί ενάντια στο «σοσιαλιστή» δικτάτορα Μουαμάρ Καντάφι και ζητούσε την εξουσία.

Τις ίδιες περίπου μέρες με τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο στον οποίο μπήκαν οι περισσότερες χώρες της Ευρώπης (προσβλέποντας στην εκμετάλλευση μιας ακόμα οικονομίας και ενός ακόμα λαού), οι τελευταίες έπαιζαν ακόμα ένα χαρτί τους προκειμένου να «ξεπεραστεί» η κρίση. Οι χώρες της ευρωζώνης κατέληξαν μέσα από τη σύνοδο κορυφής -στις 24 και 25 Μαρτίου- σε μια σειρά αποφάσεων/μέτρων που πρόκειται να εφαρμοστούν πανευρωπαϊκά προκειμένου να καταφέρει στο επόμενο διάστημα το κεφάλαιο να βγει κερδισμένο. Το «Σύμφωνο για το Ευρώ», η μετεξέλιξη δηλαδή του συμφώνου σταθερότητας και ανάπτυξης δεν αφήνει άλλα περιθώρια για παρανοήσεις (σκόπιμες ή μη): ο πόλεμος πια είναι οικονομικός, το ευρώ κινδυνεύει, άρα όλα τα αστικά επιτελεία και οι κυβερνήσεις τους θα εστιάσουν στη διάσωσή του. Το Δολάριο, το Γεν και το Ευρώ ανταγωνίζονται σκληρά για την παγκόσμια κυριαρχία και αφού στη ζώνη του ευρώ υπάρχουν χώρες – βαρίδια, χώρες μη ανταγωνιστικές που φορτώνουν τα χρέη τους στους γείτονες, πρέπει το συντομότερο δυνατό αυτή η κατάσταση να ανατραπεί και οι «PIGS» όχι απλά να σταματήσουν να ζημιώνουν την ΕΕ αλλά να της αποφέρουν και κέρδος. Σε αυτή την κατεύθυνση κινούνται, φυσικά, όλες οι αποφάσεις που πάρθηκαν από αυτή τη Σύνοδο: πανευρωπαϊκή αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης στα 67 χρόνια, πανευρωπαϊκό πάγωμα μισθών, θέσπιση ενός κατώτατου ορίου φορολόγησης των επιχειρήσεων σε επίπεδα μικρότερα του 20%, συμμάζεμα όλων των εθνικών ελλειμμάτων και χρεών σε ποσοστά μικρότερα του 3% και θέσπιση ενός κοινού συστήματος αξιολόγησης και διαβάθμισης της παρεχόμενης γνώσης ούτως ώστε να διευκολύνεται η μετακίνηση εργατικού δυναμικού εντός των συνόρων της Ευρώπης.

Προς μια κατεύθυνση, λοιπόν, που θα επιφέρει (στο κεφάλαιο) κέρδη βραχυπρόθεσμα και επιπλέον ισχυροποίηση μακροπρόθεσμα, κινείται το σύνολο των αλλαγών που θεσμοθετούνται σε πανευρωπαϊκό επίπεδο αλλά και πιο ειδικά στην Ελλάδα. Η οικονομική πολιτική των διαρκώς επικαιροποιούμενων Μνημονίων, το νομοσχέδιο Λοβέρδου για την Υγεία, οι ιδιωτικοποιήσεις των ΔΕΚΟ, το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, ο Καλλικράτης ή πολύ πιο έντονα το νέο νομοσχέδιο Διαμαντοπούλου, το Μνημόνιο για την παιδεία (που θέτει τους όρους για την παραγωγή «νέου τύπου» εργαζόμενων: φτηνών, ευέλικτων, εξειδικευμένων και άρα αναλώσιμων), όλες δηλαδή οι αλλαγές που έχουν προωθηθεί από την κυβέρνηση του ΠαΣοΚ (με την αμέριστη υποστήριξη της ΝΔ και του ΛΑΟΣ), συνδέονται με οργανικό τρόπο μεταξύ τους και όλες εξυπηρετούν την κατεύθυνση που αναφέρθηκε προηγουμένως, αυτή δηλαδή του ξεπεράσματος (από τη μεριά των καπιταλιστών πάντα) της οικονομικής κρίσης στο παρόν και της περεταίρω κερδοφορίας και ισχυροποίησης του κεφαλαίου στο μέλλον.

Στη χώρα μας ήδη από την προηγούμενη χρονιά ο κόσμος της εργασίας άρχισε να δείχνει τις διαθέσεις του απέναντι στην πολιτική που τους ρημάζει τη ζωή. Οι απεργιακές κινητοποιήσεις που με τη μαζικότητα και τον παλμό που τις χαρακτήρισε έγραψαν τη δική τους ξεχωριστή σελίδα στην ιστορία του σύγχρονου εργατικού κινήματος της χώρας (5 Μάη, 23 Φλεβάρη),οι νέες μορφές οργάνωσης και δράσης του κόσμου της εργασίας (δημιουργία πρωτοβάθμιων ταξικών σωματείων και ο συντονισμός τους κόντρα στις λογικές ανάθεσης και συναίνεσης που προωθούν οι ξεπουλημένες ηγεσίες των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ) αλλά και οι κατά τόπους εστίες αντίστασης που αναπτύσσονται ενάντια στην πολιτική της χούντας των αγορών (κίνημα «δεν πληρώνω»), την πολιτική που επιβάλλει την υποβάθμιση του περιβάλλοντος (Κερατέα), της υγείας (η μεγάλη απεργία των γιατρών) και της παιδείας (συνελεύσεις και καταλήψεις σχολών και σχολείων) δίνουν το στίγμα που θα καθορίσει τελικά το πρόσημο της εποχής.

Όσο ο πόλεμος μαίνεται και οι επιθέσεις του αντιπάλου αυξάνονται σε ρυθμό και ένταση, τόσο το εργατικό και νεολαιίστικο κίνημα οφείλει να συσπειρώνεται γύρω μορφές οργάνωσης και πολιτικά προγράμματα και αιτήματα που θα αναδεικνύουν και θα επιβάλλουν το κοινωνικό ζήτημα και τις ανάγκες της πληττόμενης κοινωνικής πλειοψηφίας ως βάσεις για την οργάνωση και ανάπτυξη της παραγωγικής διαδικασίας και του εποικοδομήματος. Γύρω από προγράμματα που δεν θα ζητάνε μικροδιορθώσεις στο υπάρχον σύστημα, έναν καπιταλισμό που θα «λειτουργεί σωστά», ούτε θα ασκούν γενικά και αόριστα «ακίνδυνη κριτική» στο σύστημα και τους στυλοβάτες του, αλλά θα βάζουν τα θεμέλια, θα δημιουργούν μέσα στην κοινωνία τους όρους και το ρεύμα που θα διεκδικήσει και θα οικοδομήσει την άλλη κοινωνία. Γύρω από μορφές οργάνωσης αμεσοδημοκρατικές, μακριά από λογικές ανάθεσης και γραφειοκρατία, με αξίες την αλληλεγγύη και τη συντροφικότητα, και με δράσεις πολύμορφες , δυναμικές και δημιουργικές, που θα επιφέρουν πλήγματα στην καλοφτιαγμένη εικόνα της αστικής πολιτικής και των κυβερνήσεων.

Δεν μας ξεγελάνε πια! Τα λόγια τους περί ατομικής ευθύνης για την κρίση αλλά και για την έξοδο από αυτή, τα κυβερνητικά «μαζί τα φάγαμε», οι χαρακτηρισμοί «κοπρίτες» και τα κροκοδείλια δάκρυα όλων αυτών που καθημερινά νομοθετούν και αποφασίζουν εναντίον μας, δεν περνούν! Τα συλλογικά μας όπλα (οι μαζικές πολιτικές γενικές συνελεύσεις, οι απεργίες, οι ζωντανές, δημιουργικές καταλήψεις, οι μαχητικές διαδηλώσεις) είναι πιο ισχυρά από τις υπογραφές τους , τα συμφέροντα και οι ανάγκες μας πιο επιτακτικές απ’ τις δικές τους. Σε μια κοινωνία που μοιάζει με ξερό λιβάδι οφείλουμε να γίνουμε η σπίθα που θα βάλει την πυρκαγιά. Στον πόλεμο που μας κήρυξαν εδώ και καιρό, στη μάχη της γενιάς μας, ΘΑ ΒΓΟΥΜΕ ΝΙΚΗΤΕΣ!!!