Η ΠΑΙΔΕΙΑ ΣΤΟ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ: ΕΘΝΙΚΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ΠΡΟΣΟΝΤΩΝ

Την προηγούμενη Παρασκευή, στις 9/4/10, το Συμβούλιο της Επικρατείας έφερε μια δύσκολη δουλεία εις πέρας: αναγνώρισε τη συνταγματικότητα του Προεδρικού Διατάγματος (ΠΔ) «περί επαγγελματικών προσόντων» που συνυπογράφουν 14 υπουργοί της κυβέρνησης (μεταξύ αυτών Διαμαντοπούλου και Παπανδρέου) που ενσωματώνει την κοινοτική οδηγία 36/05 η οποία αναγνωρίζει επαγγελματικά προσόντα στους αποφοίτους των Κολλεγίων! Με την κίνηση αυτή η κυβέρνηση δίνει και το τελειωτικό χτύπημα στα δημόσια πανεπιστήμια και στα πτυχία που αυτά χορηγούν. Αν μη τι άλλο όμως είναι μια κίνηση που η κυβέρνηση -πατώντας στη συγκυρία της κρίσης- έκανε για να μετατρέψει οριστικά πια το πανεπιστήμιο σε εργαστήρι επιβολής του εργασιακού μεσαίωνα.

Οι αλλαγές:

Το Εθνικό Κέντρο Πιστοποίησης(ΕΚΕΠΙΣ) και το Εθνικό Πλαίσιο Επαγγελματικών Προσόντων(ΕΠΕΠ) (που σχεδιάστηκαν στα πρότυπα των αντίστοιχων ευρωπαϊκών) είναι η εμπέδωση της λογικής της Μπολόνια, αλλάζοντας συνολικά τον τρόπο που κατοχυρώνονται και πιστοποιούνται εργασιακά και επαγγελματικά δικαιώματα. Μελετώντας κανείς το κατατιθέμενο ΠΔ, ασχολείται σχεδόν αποκλειστικά με τον όρο του «επαγγελματικού προσόντος». Πως περιγράφεται όμως η έννοια του επαγγελματικού προσόντος; Σίγουρα όχι απλά και μόνο με βάση το πτυχίο μιας σχολής… Τα επαγγελματικά προσόντα του καθενός θα αξιολογούνται πλέον σε τρείς άξονες: γνώσεις(π.χ. πτυχίο)- δεξιότητες(π.χ. παρακολούθηση σεμιναρίων)- ικανότητες (π.χ. διπλώματα ξένων γλωσσών). Αυτές είναι που συνιστούν τα «επαγγελματικά του προσόντα» (και όχι, αυτά δεν αντιστοιχούν απευθείας σε επαγγελματικά δικαιώματα..), τα οποία εμπλουτίζουν το «επαγγελματικό του προφίλ». Τα διάφορα «επαγγελματικά προσόντα» συγκροτούν «περιγράμματα επαγγελματικών προσόντων», τα οποία κάθε απόφοιτος πρέπει να αποδείξει με έξτρα εξετάσεις μετά το πτυχίο του ότι κατέχει. Κάπου εδώ είναι που έρχεται και η πολυδιαφημισμένη «διαδικασία Δια Βίου Μάθησης» η οποία ουσιαστικά βάζει στους μαθητές-φοιτητές-εργαζόμενους ανάλογα με την ηλικία και τις συνθήκες που έρχεται ο καθένας να αντιμετωπίσει, να εμπλουτίσει ατομικά το πακέτο των γνώσεων-δεξιοτήτων-ικανοτήτων του(το ατομικό μητρώο δια βίου μάθησης). Πλέον με την έλευση του ΕΠΕΠ ξανασχεδιάζεται ολόκληρος ο χώρος της εκπαίδευσης καθώς αναγνωρίζονται σε όλους τους απόφοιτους όλων των ιδρυμάτων (ΑΕΙ, ΤΕΙ, Κολλεγίων κλπ) «επαγγελματικά προσόντα». Έτσι σύμφωνα με τις χιλιακουσμένες πια «8 βαθμίδες» το εκπαιδευτικό σύστημα κατηγοριοποιείται (ή πιο σωστά κατακερματίζεται…) σε 8 ξεχωριστές βαθμίδες κάθε μια από τις οποίες αντιστοιχεί σε ανάλογο επίπεδο γνώσεων. Συγκεκριμένα στην πρώτη βαθμίδα τοποθετούνται απόφοιτοι δημοτικού, στη δεύτερη απόφοιτη γυμνασίου, στην τρίτη απόφοιτοι λυκείου, στην τέταρτη απόφοιτοι ΕΠΑΛ ΕΠΑΣ και ΙΕΚ ,στην Πέμπτη σπουδαστές ΤΕΙ και κολλεγίων-ΚΕΣ, στην έκτη απόφοιτοι ΑΕΙ, στην έβδομη κάτοχοι μεταπτυχιακού και στην όγδοη κάτοχοι διδακτορικού.

Οι επιπτώσεις:

Τα συμπεράσματα από τις παραπάνω αλλαγές δεν είναι δύσκολο να γίνουν γρήγορα αντιληπτά. Βασικός στόχος προς επίτευξη: αποσύνδεση των πτυχίων από τα εργασιακά και επαγγελματικά τους δικαιώματα. Πλέον ένα και μόνο πτυχίο δεν θα αρκεί για την εύρεση δουλειάς στην αγορά εργασίας, ενώ ο ανταγωνισμός μεταξύ των αποφοίτων των διαφόρων τμημάτων(πριν και μετά την απόκτηση του διπλώματος) εντείνεται όλο και περισσότερο με αποτέλεσμα την ακόμα πιο δυσλειτουργική κατάσταση εργασιακών χώρων και φοιτητικών συλλόγων. Ταυτόχρονα, ο ανταγωνισμός (όπως και η Αξιολόγηση..) θα είναι το μέσο πειθαναγκασμού των ιδρυμάτων σε οποιαδήποτε αναδιαρθρωτική – αντιεκπαιδευτική πρόθεση του Υπ. Παιδείας και των αγορών, καθώς και ο δούρειος ίππος για τον ακαδημαϊκό, αλλά πολύ περισσότερο εργασιακό κατακερματισμό της νεολαίας, μέσω αντίπαλων συντεχνιών, σε μια «σύγχρονη αρένα» που θα σπάει τις συλλογικές κατοχυρώσεις και αναπαραστάσεις, θα θίγει όλους μας και θα μας συμπιέσει σε χειρότερες θέσεις. Το πτυχίο δεν θεωρείται επαρκής επαλήθευση «των γνώσεων, των δεξιοτήτων και των ικανοτήτων» (δηλαδή των «επαγγελματικών προσόντων») και ούτε αποτελεί επαρκής αιτιολογία για την κτίση επαγγελματικών δικαιωμάτων. Αντ’ αυτού χρειάζονται έξτρα εξετάσεις και πιστοποιήσεις από εξωπανεπιστημιακά κέντρα, τα οποία μάλιστα είναι αυτά και όχι τα πανεπιστήμια που θα ορίζουν ποιες είναι «οι γνώσεις, δεξιότητες και ικανότητες» που πρέπει να διαθέτει κάποιος! Μιλάμε για μια επί της ουσίας χειραγωγική λογική προς τα ΑΕΙ, ΤΕΙ από αδιάβλητους και-καλά-ανεξάρτητους θεσμούς πιστοποίησης, όπως το ΕΚΕΠΙΣ, με «σοφούς» εμπειρογνώμονες οι οποίοι θα καθορίζουν όλο το παιχνίδι με τα ιδιωτικά εκπαιδευτήρια και τη νομιμοποίηση τους για διεκδίκηση επαγγελματικών δικαιωμάτων.. Οι παραπάνω αλλαγές αποτελούν το συνεκτικό ιστό των κολλεγίων και όλης της αντιεκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης, ενώ ουσιαστικά ταξινομούν τα εκπαιδευτικά ιδρύματα πάντα ανάλογα με τις πιέσεις που θα ασκήσει ο καθένας (πχ κάποια κολλέγια με μια ισχυρή πίεση από τους ιδιοκτήτες τους μπορεί να περάσουν κάποια στιγμή στη βαθμίδα 6) .Από την άλλη η διαδικασία της δια βίου μάθησης θα βάζει τους αποφοίτους σε ένα διαρκές κυνήγι γνώσεων δεξιοτήτων ικανοτήτων, αυξάνοντας την ανασφάλειά τους και εδραιώνοντας τελικά την μακρόχρονη εργασιακή τους περιπλάνηση. Τέλος η διάλυση αυτή της εκπαίδευσης οδηγεί σε ατομικά μονοπάτια και διεκδικήσεις καταργώντας κάθε έννοια συλλογικού αγώνα τη στιγμή που διαιρεί το πλέον μαχητικό και προοδευτικό κομμάτι της κοινωνίας, τη νεολαία, σε 8 διαφορετικές τάξεις, με διαφορετικά συμφέροντα και προοπτικές.

Απέναντι σε αυτά:

Μπροστά σε αυτή τη ριζική ανατροπή του σήμερα και του αύριο μας, απαιτείται η συστράτευση όλων μας, γύρω από τα αυτονόητα δικαιώματά μας. Η μόνη απάντηση, απέναντι στο γενικευμένο καθεστώς ανασφάλειας και λιτότητας που βιώνουμε, δεν είναι η ατομική διαπραγμάτευση και το διαρκές τρέξιμο, αλλά οι συλλογικοί ανατρεπτικοί αγώνες για κατοχύρωση ενιαίων πτυχίων ανά γνωστικό αντικείμενο με όλα τα επαγγελματικά και εργασιακά δικαιώματα κατοχυρωμένα σε αυτά, και για την υπογραφή των αντίστοιχων ανά κλάδους συλλογικών συμβάσεων εργασίας που θα εξασφαλίζουν μια αξιοπρεπή ζωή από μια δουλειά και μόνο. Το επόμενο διάστημα, με πυρομαχικά μας τα δικαιώματά μας και με όπλα μας τις συνελεύσεις – τις καταλήψεις – τις διαδηλώσεις, να αποδείξουμε το αυτονόητο: Είναι λίγοι, είμαστε πολλοί, μπορούμε να νικήσουμε.